Vikan - 01.11.1979, Blaðsíða 5

ferð og þeyst út í bláinn — að sjálfsögðu
mönnuð kvenmanni sem stórslasaðist.
Þetta var allt tilhæfulaust.
— Áttfótungurinn var mikið tæki, það
snerist hratt og ekki nóg með það, heldur
snerust körfurnar svo öfugan hring af
sjálfu sér og það var ekki laust við að fólk
yrði veikt eftir ferðina. Fólk kastaði gjarna
upp og haft var á orði að konur hefðu á
klæðum eftir allan þennan tvöfalda
snúning. Samt var fólk afar spennt fyrir að
fara í tækið, ekki síst ungt ástfangið fólk
sem fékk þarna tilvalið tækifæri til að
þrýsta sér saman og æpa i sameiningu. Ég
man sérstaklega eftir gömlum karli sem
vann við parísarhjólið en var ófáanlegur til
að fara í áttfótunginn þrátt fyrir mikla eftir-
gangssemi af okkar hálfu. Að lokum fékkst
hann þó til þess þegar við fengurn unga
stúlku, Sif að nafni, til að fara með honum i
körfunni. Hann gat þá alla vega þrýst sér
upp að henni. En þá orti ég þetta:
Sif eins ogsúkkulaði
seiddi hinn fróma mann
en snögglega snarsvimaði
snúninginn viður hann.
Hætt. stopp. hrópaði hann aumur.
horfinn var þessi draumur,
mikið til mikils vann.
Illa leið Ingimundi
út þegar leiddur var,
af þrautum þungum stundi
þó af sér nokkuð bar.
Sjá hér hve illum enda
allt þurfti við að lenda,
þó komst hann á kvennafar.
Seinna reyndi ég að syngja þetta kvæði
undir passíusálmalagi en þá kom i ljós að ég
gat ekki sungið nema helminginn af þvi
vegna þess að textinn var allt of langur.
10.000 manns yfir
helgi
Hlutafélagið sem stofnaði Tívolí
upphaflega seldi staðinn 1952 og kaupand-
inn var íþróttafélagið ÍR. Reksturinn var
þá eitthvað farinn að dala, aðsókn fyrstu
árin hafði verið mjög góð og það kom fyrir
að 10.000 manns voru á staðnum yfir eina
helgi. Undir lokin var aðsóknin dottin
niður í 1000 manns yfir helgi, svo þarna
var töluverður munur á. ÍR rak svo staðinn
í 7 ár, eða til 1959, og forráðamenn
félagsins hugsuðu sér alltaf að reka Tívolí i
fjáröflunarskyni fyrir félag sitt. Stefnan var
að láta virka félagsmenn, íþróttamenn o.fl.,
vinna við tækin þannig að þetta væri eins
konar fjölskyldufyrirtæki. En íþrótta-
mennirnir voru alltaf að keppa um helgar
yfir sumartímann þannig að minna varð úr
Þó bilabrautin sé nú notuð sem geymsla glittir
enn i fagurlega máluð þil á ýmsum stöðum.
„Hér var eldhúsið okkar," segir Jónina
Guðjónsdóttir eiginkona Guðmundar.
en ætlað var. Þó man ég að Valbjörn
Þorláksson starfaði þarna um tíma svo og
Jón Þ. Ólafsson, hástökkvari. Valbjörn
hefur líklega fengið bakteríuna þarna þvi
nú rekur hann mini-golf á Skólavörðuholti,
en slíkt mini-golf var einmitt í Tívolí á
sinum tíma.
— 1959 var flest komið í hnút hjá ÍR
hvað fjármálahliðina snerti og það varð úr
að ég tók staðinn á leigu i heilu lagi nema
hvað Vetrargarðurinn var undanskilinn.
Vetrargarðurinn var ætlaður sem veitinga-
stofa fyrir gesti Tívolís en þar voru einnig
haldin böll, þau frægustu á þeirri tíð. Það
var Helga Marteinsdóttir sem rak staðinn,
en hún stofnsetti siðar veitingahúsið
Röðul. Dyravörður hjá henni var Sigur-
björn Eiríksson, sem nú rekur Klúbbinn.
Hann byrjaði að vinna á skotbökkunum hjá
mér, fór siðan yfir til Helgu og tók við
rekstri Vetrargarðsins þegar Helga hætti.
Þaðan fór hann yfir í Glaumbæ og svo i
Klúbbinn. Þetta byrjaði sem sagt allt á
skotbökkunum.
— Ég ætlaði að reyna að rétta reksturinn
við og fyrsta árið gekk það bara bærilega —
ætli ég hafi ekki komið sléttur út úr þvi.
Seinni tvö árin voru aftur á móti verri en
þá rak ég staðinn eiginlega bara út í loftið.
Það má segja að síðasta góða árið í Tívolí
hafi verið 1956. Þá breyttust ýmsir siðir
landsmanna Tívólí í óhag. T.d. hafði
verslunarmannahelgin alltaf verið haldin
hátíðleg hjá okkur, svo og sjómannadagur-
inn og aðrir tyllidagar ntannfólksins. Þá
voru farnar skrúðgöngur sem alltaf enduðu
i Tívoli. Svo má ekki gleyma fegurðar-
samkeppnunum sem mest var um á milli
'50 og ’60, en þær trekktu mikið fyrir
staðinn. Það var allur sá mannfjöldi sem
sótti þessar skemmtanir sem bar rekstur
Tívolís uppi. En upp úr miðjum fimmta
áratugnum fara verslunarmenn að skipu-
leggja útisamkomur viðs vegar um landið
um fríhelgi sina, og eins og allir vita hafa
þær verið fjölsóttar allt fram á síðari ár, og
þá datt botninn mikið til úr þessu hjá
okkur. Svo hættu fegurðarsamkeppnirnar
og þá var nú lítiðeftir.
— Það er nú annars furðulegt að það
skuli hafa verið hægt að reka stað eins og
Tivolí í eins fámennri borg og Reykjavik
var. Fyrsta árið var opið alla daga frá 14-
23.30, en eftir að nýjabrumið fór af
staðnum var þessu breytt og aðeins haft
opið um helgar. Og eins og veðráttan er
hérlendis þá voru fyrir bragðið ekki svo
margir sólskinsdagar í þessum skemmti-
garði Reykvíkinga. Árið 1957 fór ég til
Danmerkur til að kynna mér svona garða,
m.m., og þá var mér t.d. sagt í Óðinsvéum,
þar var garður á stærð við Tívolí í helmingi
fjölmennari borg, að það hefði
verið vonlaust verk að ætla sér að reka
Tívolí þar nema bara vegna þess að á
hverju ári koma 12 ára börn víðsvegar að
44. tbl. Vikan 5