Vikan - 01.11.1979, Blaðsíða 26

KÁRI
— Hvernig geturðu þetta annars?
spurði hann svo.
— Hvað?
— Verið alltaf svona edrú, alltaf ein
með krakkann nema þegar kallinn þinn
er heima. finnst þér það ekki lási lif? Ég
gæti þetta aldrei, dræpist úr leiðindum ef
ég væri þú ....
— Nei, mér finnst þetta ágætt lif,
svaraði hún og brosti lítillega að barna-
legri hreinskilni hans.
— Hvað ertu annars gamall?
— Nítján.
— Hvernig er með stelpuna sem þú
varst að stytta þér leið til hérna um
kvöldið?
— Hana? Sársaukadrættir fóru um
andlit hans. — Hún sparkaði mér,.. . ég
var líka alltaf svo fullur og leiðinlegur,
hún er búin að ná sér i harðjaxl núna,
hann er að byggja og á bil. .. Betra fyrir
hana en að dröslast með mér.... Djöfull
er ég að þynnast upp! Hann stundi hátt.
— Já, þú virðist drekka ansi mikið, sagði
hún blátt áfram og leit fast i augu hanv
Hann leit undan og braut eldspýtur.
— Jaaa .... stundum finnst mér það
líka, sérstaklega þegar ég er þunnur og
með móral. . sagði hann lágt. — En það
er bara svo vont að vera edrú niðrí bæ,
fæ alltaf svona sting fyrir kassann.
hjartað meina ég, þegar ég sé allt fólkið,
skilurðu ... Svo lagast þetta þegar ég fæ
mér í glas, þá fila ég mig svo vel . . . . er
svo slappur á tauginni skilurðu?
Hún þagði. Hana skorti orð, langaði
að ræða við hann um svo margt við
víkjandi honum sjálfum. í huganunt
leitaði hún að rétlu orðunum. Minningu
um glöð og áhyggjulitil æskuár hennar
heima hjá foreldrum sínum skaut upp i
hugann. Skyndilega fann hún til
þakklætis, en gat ekki gert sér grein fyrir
hvers vegna. Hún sagði ekkert.
Hann stóð skyndilega á fætur. —
Jæja, ég héma, verð að fara núna . . .
Þakka fyrir mig. Sé þig seinna.
— Kannski verður þú kominn með
konu og halarófu af krökkum næst
þegar við hittumst, sagði hún glaðlega
meðan hún fylgdi honum til dyra.
Hann klæddi sig rólega i úlpuna og
daufu brosi brá yfir andlit hans.
— O, ætli það . . . Hver heldurðu að
vilji mig?
— Heyra i þér, ungum og hraustum
manninum, sagði hún og hló.
Skrýtin tilviljun — ég heiti lika Doppa!
26 Vikan 44. tbl.
Hann hikaði eins og hann ætlaði að
segja eitthvað, en snerist á hæl og rauk
út í sortann.
Margrét sat um stund í eldhúsinu og
hugsaði um Kára. Dökk augu hans sóttu
stöðugt á huga hennar og hún fann fyrir
tómleika. Hún kveikti á útvarpinu og fór
að hafa til morgunmatinn. Þá kom Lóa
tritlandi til hennar með blauta1 bleiuna i
hendinni. Hún skreið hlæjandi í fang
móður sinnar og Margrét þrýsti henni
snöggvast að sér eins og hún væri hrædd
umaðmissahana.
— Blaðið er komið, Nonni! Margrét
kallaði inn í stofu til manns sins þegar
hún heyrði smella í bréfalúgunni. Hún
var að skipta á Lóu og steikarilmur fyllti
íbúðina.
— Nú, þeir hafa þá flogið, sagði
Nonni hressilega. Hann settist við
eldhúsborðið og fletti blaðinu sundur. —
Heyrðu, Magga, sagði hann skyndilega.
— Kannastu ekki við þennan strák?
Margrét lauk við að klæða Lóu og
beygði sig síðan yfir öxl hans. — Þetta er
mynd af Kára, sagði hún, en allt i einu
varð henni þungt fyrir brjósti. — Nonni,
þetta er ekki satt! Hún þreif blaðið úr
höndum hans og settist titrandi á eldhús-
kollinn „Féll fyrir borð". Hún renndi
augununt yfir fyrirsögnina og las
skjálfrödduð áfram: „Sá atburður átti
sér stað í gær, þegar togarinn Vonin var
að veiðum, að einn skipverja tók út,
þegar.... Margrét gat ekki lesið lengra.
hún lét blaðið síga og starði á myndina
af Kára. Sama alvarlega andlitið, aðeins
yngra en þegar hún sá hann siðast og
hárið stuttklippt. Þunglyndisleg augu
hans horfðu út i bláinn og voru eins og
tvær svartar stjörnur i fölu andlitinu.
Margrét gekk út aðeldhúsglugganum og
þrýsti enninu að köldu glerinu.
Vindurinn ýlfraði úti fyrir og snjórinn
þyrlaðist upp i hvitar dansandi slæður.
Sem snöggvast fannst henni hún sjá
mynd bregða fyrir i sortanum. Dapurleg
augun. þrjóskufullur munnsvipurinn.
Óstyrkar hendur sem brutu nagaðar eld-
spýtur. Laust og feimnislegt handtak.
Mynd Kára sótti á hana. — Leitt að
hann skuli hafa farið svona, sagði Nonni
og tók hlýlega utan um konu sina.
— Já. Rödd hennar var hljómlaus.
— Mamma, gaka mig. Lóa togaði i
skyrtu móður sinnar. Margrét sneri sér
hægt við og leit i hlæjandi barnsaugun.
Litlir mjúkir handleggir vöfðust um háls
hennar og búlduleitt andlitið varð eitt
sólskinsbros. — Nonni. Hefurðu tekið
eftir hvað Lóa hcfur falleg augu? spurði
Margrét skyndilega og hló að undrunar
svipnum sem færðist yfir andlit hans.
Reyndar fannst honum allt fallegt við
kubbslega dóttur þeirra.
— Tvær svartar stjörnur, sagði hún
og kleip hann laust i kinnina.
— Þú ert bara skáldleg, sagði hann
striðnislega. — Hvaðáttu við?
— Stjömuhrap, svaraði hún og varð
alvarleg. — Er ekki allt lifið skáldlegt.
Nonni?
Aðeins f VIKUNNI
1
SÓMA
FÓLK
Claire Bretécher heitir höfundur Sómafólks,
teiknimyndasögunnar sem hefur göngu sína í þessu
tölublaði VIKUNNAR. Hún er frönsk, 38 ára að
aldri og hefur verið með blýantinn á lofti síðan hún
var 5 ára. Það var þó ekki fyrr en hún var orðin 27
ára gömul og stóð frammi fyrir þeirri óhugnanlegu
staðreynd að hún þyrfti að velja á milli þess að
verða sjúklingur, þjófur eða listamaður að hún fór
að taka teikninguna alvarlega. Og listin varð fyrir
valinu.
Claire Bretécher hefur verið nefnd ýmsum
nöfnum, virðingarlaus svartsýnismanneskja er heiti
sem hún á erfitt með að hrista af sér, og svo er hún
pólitísk — það fer ekkert á milli mála. En í rauninni
er hún fyrst og síðast kvenréttindakona með stór-
gott skopskyn sem fer aldrei á kjörstað, ef það segir
eitthvað. Hin síðari ár hefur hún orðið þekkt sem
alþjóðleg poppstjarna og er það allt þessu ágæta
Sómafólki að þakka sem við nú ætlum að kynnast.
E.t.v. kemur það ykkur kunnuglega fyrir sjónir,
enda er þetta ósköp venjulegt fólk, sómafólk svona
eins og þú og ég. Enda segist höfundurinn sífellt
vera að teikna sjálfa sig.
Myndasögur Claire Bretécher birtast nú í
blöðum og tímaritum víðsvegar um veröldina og nú
síðast voru Bandaríkjamenn að uppgötva þennan
sérstæða skopfugl — og afleiðingin: Hún er
heimsfræg.
Sómafólk verður í hverri VIKU framvegis. Góða
skemmtun!