Vikan - 08.11.1979, Blaðsíða 29

Bouclé
stríginn
fráokkurer
• ■. *, . ,,i . . - . \ , *
auðveldur'
íuppsetningu
hann fréttir þetta ekki fyrr en símreikn-
ingurinn kemur. Fyrrverandi eigin-
maður þinn — trúir þú þessu — kom
hingað i dag og vildi fá að vita nýja
símanúmerið þitt. Auðvitað lét ég hann
ekki fá það. Þó verð ég að segja að hann
var ósköp dapur. Hvað um það,
gleymdu ekki afmælisdegi pabba þíns,
næsta mánudag. 1 alvöru talað, Kimber-
ly, mér er illa við að tala í svona
hluti..
Það var komið að síðustu skilaboðun-
um. „Kimberly, þú ert svo sannarlega
aulabárður.” Þetta var rödd Richards á
bandinu.
Kimberly slökkti á tækinu. Hún var
nú þreytt og var með tárin í augunum og
fleygði sér á rúmið. Þetta hafði verið
langt og bugandi kvöld en samt var hún
ekki syfjuð né heldur vildi hún vera vak-
andi og njóta ekki nærveru neins nema
hugsana sinna. Hún reyndi eins og hún
gat að hætta að hugsa um það sem Jaco-
vich hafði sagt, sýrugufan fyllti hug
hennar.
Sem barn, ung stúlka, ung kona, hafði
fegurð hennar verið dregin fram, alið á
henni, lofuð og rækt. Ef aðeins hún úð-
aði Arrid Extra Dry undir handleggina,
notaði Revlon á varirnar, Clairol í hárið,
Lysol í baðherbergið og Estee Lauder á
húðina — ef aðeins hún gerði allt þetta
þá myndi hún verða falleg og elskuð og
lifa fullkomnu lífi.
Og hún hafði gert allt þetta og hvað
hafði það gefið henni? Vinnu við að
sýna brjóst og læri í sjónvarpi Jacovich.
Það var allt sem þeir kröfðust af
Kimberly Wells. Ef það var meira í
Kimberly Wells spunnið, þá mátti hún
eiga það sjálf. Þeir borguðu henni fyrir
að sýna sig.
Jesús! Hana langaði mest til þess að
gráta. En hún ætlaði ekki að gera það.
Því þeir ætluðust til þess af henni. Þeir
ætluðust til þess að hún brotnaði niður í
sjálfsmeðaumkun, og hún neitaði því.
Þú skalt ekki, sagði hún við sjálfa sig
hásum rómi, gráta, fjárinn. Þú gerir það
ekki!
Það komu tímar sem hún hataði karl-
menn. Ekki sem einstaklinga heldur alla
saman, alla tegundina.
Var þetta endastöðin, hugsaði hún.
Héldi hún áfram að vera sæta litla
fréttaþulan þar til nýja sæta litla frétta-
þulan kæmi fljúgandi inn í salinn, eins
og óhjákvæmilegt var? Yrði hún þá flutt
í eitthvert skrifstofustarf eða einfaldlega
látin fara, fleygt eins og úr sér gengnum
hlut? Átti hún nokkra völ í þessu efni?
Var nokkuð sem hún gat gert?
Já, sagði hún við sig, til að byrja með
gæti hún losað sig við þessa heimsku
skjaldböku sem lyktaði svo illa að þefur-
inn náði alla leið þangað sem hún lá.
Fáránlegt, hugsaði hún, að borga alla
þessa peninga fyrir húsnæði sem angaði
af skjaldbökuskít.
Hvað annað varðaði, hugsaði hún
þreytulega með sér, þá var ekkert annað
sem hún gat gert nema að halda áfram
að reyna. Haltu þér þar, sagði hún við
Hugsunin dvinaði og svefninn lagði sig
miskunnsamur yfir hana.
Til Jack Godells, sem var í íbúð sinni
margar mílur i burtu í þurrum útjaðri
hinnar stóru Los Angeles lægðar, kom
enginn svefn, hvorki miskunnsamur né
öðruvísi. Godeli sat skólaus, úfin-
hærður, íklæddur stuttermabol og nær-
buxum, með tóma bjórdós í hendinni og
starði á dökkan sjónvarpsskerminn i
hljóðri íbúðinni. Hann hafði setiðsvona
í klukkutíma eða meira, alveg síðan
næturdagskráin endaði, og nú var hann
kominn á það stig þreytunnar að hann
var ekki lengur syfjaður.
Hugur hans virtist vera skiptur í tvö
mismunandi og aðskilin hvel, sem hvort
um sig starfaði í sínu tímarúmi og með
sín gögn.
Framhald í næsta blaði.
Grensásvegi 11 — sími 83500.
sjálfa sig. Það er ekki mjög líklegt en
samt mögulegt að þú fáir þitt tækifæri til
þess að verða eitthvað annað en skraut.
Hún dró nú rúmteppið upp fyrir axl-
irnar, hugsaði með sér að Ijósin mættu
fara til fjandans og eins tannburstunin.
Það væri svo sannarlega gott að hafa
karlmann til þess að halda utan um og
karlmann til þess að halda utan um sig,
einhvern til þess að halda á sér hita.
45. tbl. Vikan 29