Vikan - 08.11.1979, Blaðsíða 45

við öll tœkifæri
SIGMAR Ó. MARÍUSSON
Hverfisgötu 16A - Sími 21355.
Claire hefur verið ekkja í tvö ár. Stundum þótti henni sem hún
hefði Hfað / tómi þessi tvö árf þar sem ekkert gat raunveru/ega
snert hana. Svo er það einn daginn, þegar hún er í Makeli að versla,
að hún sór eiginmann sinn, sem hún hugði dáinn. Eða er þetta í
raun og veru hann? Það hefði getað verið í gær sem hún sá hann
síðast Hann var í Ijósum jakkafötum, eins og venja hans var, með
aðra höndina íbuxnavasanum. Hann hallaði höfðinu aðeins, um
leið og hann gekk kæruleysis/ega áfram höfðinu hærri en mann-
fjöldinn. Það var eins og ákvörðunarstaður hans væri það eina sem
máli skipti. Dermott hafðial/taf vitað, hvert hann ætiaði sór.
Hún hafði séð Dermott ganga um í
mannþrönginni; hún hafði séð hann og
hún hafði tapað honum aftur. Hún and-
varpaði og fann að hún titraði frá hvirfli
til ilja. Hún hafði séð Dermott, eigin-
mann sinn, sem hafði verið látinn í tvö
ár.
Claire hristi höfuðið, eins og hún gæti
komið reglu á hugsanir sínar á þann
hátt. Síðan tók hún um brennandi stýr-
ið, setti í gang og lagði af stað í gegnum
umferðaröngþveitið. Það var ekki fyrr
en hún kom á þjóðveginn að hún mundi
eftir skilaboðum Ruthar um að kaupa
inn til heimilisins.
Allt í einu virtist hugsunin um aðgeta
dimm Asíusölustæðin. Á milli þeirra
voru indverskir klæðskerar, skósmiðir
og matvörukaupmenn.
En hún kom ekki auga á Dermott.
Þegar Claire var komin fram hjá
verslununum og að stórum og glæsileg-
um trjánum nam hún staðar. Hún var
óákveðin og jafnómeðvituð sjálfri sér og
hermaður í orustu. Eiginmaður hennar
hefði getað farið beint áfram eða sveigt
' inn á opna markaðinn, með sölubúðun-
um og brosandi, símalandi kvenfólkinu.
Hann gæti verið hvar sem var. Hún
byrjaði þó aftur að hlaupa, án þess að
hugsa um hitasvækjuna. Hún hljóp á-
fram í blindni, hrasandi og biðjandi af-
sökunar, leitandi í mannþrönginni að
hávöxnum, ljóshærðum manni.
Claire nam staðar, þegar hún hafði
hlaupið um allan markaðinn, þveran og
endilangan, án árangurs. Hún hallaði
sér móð, sveitt og meðákafan hjartslátt
að riðandi útvegg matsölubúðarinnar.
Þar sem hún stóð þarna og barðist við
tárin kom kona nokkur að og hún brosti
vingjarnlega, svo að mjólkurhvítar
tennurnar bar við fagurlita húðina.
Þetta bros losaði Claire úr viðjum geð-
brigðanna, og hún varð aftur með sjálfri
sér.
Það tók hana tuttugu mínútur að ná
til bílsins, sem hún hafði lagt bak við
aðal verslunarbygginguna. Hún opnaði
farangursgeymsluna og setti innkaupa-
körfuna inn við hliðina á varadekkinu,
skellti síðan í lás og settist undir stýrið.
Sætið var næstum óbærilega heitt, og
stýrið enn heitara. Claire opnaði dyrnar
upp á gátt og þerraði ennið með vasa-
klút á meðan stýrið kólnaði. Hún
þvingaði sjálfa sig til að vera róleg og
hugsa skýrt.
Ný
framhaldssaga
eftir
Hildu
Rothwell
Þýð: Steinunn Helgadóttír
Undir
gleymt svo hversdagslegum hlutum eins
og matarinnkaupum næstum þvi
óbærileg. Hún myndi aka heim, hringja
til Ruthar og segja henni að mann-
þröngin hefði verið of mikil. Kannski
myndi hún jafnvel segja henni sann-
leikann. En Ruth, sem hafði reynst
henni svo vel, vorkenndi henni. Fyrst
hafði hún vorkennt henni vegna þess að
hún var gift manni eins og Dermott, sem
eltist við öll pils; og nú hélt hún áfram
að vorkenna henni af því að hann var
dáinn, þó kaldhæðnislegt væri.
Þó að liðin væru tvö ár þótti Claire
sem þessi vorkunnsemi systur hennar
væri sér sem myllusteinn um hálsinn.
Claire hafði orðið yfir sig ástfangin og
gifst kvennabósa, og þvi hafði Ruth vor-
kennt henni. Claire hafði aldrei eignast
börn — Dermott þoldi ekki börn — og
aftur hafði Ruth vorkennt henni. Nei,
auðvitað gat hún ekki sagt systur sinni
að hún hefði séð Dermott, þó að það
væri gegn allri skynsemi.
Þá sá hún allt í einu bíl sem ók út úr
bílastæðinu við bankann. Hún notaði
tækifærið, lagði bílnum þar og reyndi
enn einu sinni að koma reglu á hugsanir
sínar.
ÞeTTA gat alls ekki hafa verið
Dermott. Þetta hlaut að hafa verið
einhver annar, einhver sem líktist hon-
um. Það var allt og sumt. Hún hafði
ekki séð andlit hans — aðeins vanga-
svipinn með ólögulegu uppbrettu
nefinu, sem var það eina sem eyðilagt
hafði hreina andlitsdrætti hans, án þess
þó að það missti aðlaðandi útlitið. Sá
vani hans að ganga alltaf með höfuðið
aðeins á ská varð til þess að alltaf var
hægt að sjá hluta af vangasvip hans.
Nei, þessi maður gat ekki hafa verið
eiginmaður hennar. Þetta hafði verið
einhver sem líktist honum úr fjarlægð,
það var allt og sumt. Claire gekk á-
kveðin út úr bílnum, sótti aftur inn-
kaupakörfuna og hélt í áttina að
verslunarsamsteypunni.
Af tilviljun kom hún fyrst að verslun
Bruces, sem lá á milli tveggja stór-
verslana,1 og hún ákvað að líta aðeins inn
til hans. Það taldi hún allavega sjálfri sér
trú um. Og hverjum átti hún að segja frá
þessu undarlega atviki, ef ekki Bruce?
Verslun hans var lítil með tvær fram-
hliðar og hún skar sig áberandi úr þarna
á milli háhýsanna.
Þetta var einnar hæðar bygging og
hvít málningin var flögnuð af hér og þar
í heitri Afríkusólinni. Útveggirnir báru
merki eftir hjól, sem lagt hafði verið við
þá, og eina skreytingin voru auglýsingar
um eitthvað sem annaðhvort hafði skeð
eða átti að ske.
Claire gekk þakklát inn i svalt og
dimmt verslunarhúsnæðið. Hún þyrfti
ekki að dvelja þarna lengi ef Bruce væri
önnum kafinn.
Hún mjakaði sér gætilega á milli
koparkaffiborðanna, bænateppanna og
smáhlutanna, sem hún var nú orðin svo
45. tbl. Vikan 45