Vikan - 08.11.1979, Blaðsíða 46

Magnarinn er 25 wött
Aðeins kr. 249.500.
kom til alls hafði hún engan áhuga á að
hitta hann aftur. Hún gekk því út um
bakdyrnar, i brennandi sólskinið í áttina
að vörugeymslunni.
ÞaÐ var enginn skuggi, ekkert
annað en rauður sólbakaður sandurinn
og nokkrir tómir kassar, sem lágu á milli
verslunarinnar og kofans sem Bruce
nýtti sem geymslurými. Claire hikaði við
dyrnar áður en hún bankaði, því að
henni var orðið um og ó að trufla hann
við vinnu sína upp á síðkastið. 1 hvert
skipti, sem hún hafði komið og heilsað
upp á Bruce og Abinal, hinn af tveimur
starfsmönnum hans, hafði henni fundist
sem hún væri að trufla þá við eitthvert
mikilvægt verkefni. Þó, viðurkenndi
hún fyrir sjálfri sér, var hann alltaf jafn-
glaðuraðsjá hana.
Það var Bruce sem opnaði dyrnar.
Einbeitnishrukkurnar á enni hans
hurfu þegar hann sá hana og hann
byrjaði: „Sæl vinan. Ég var rétt —”
„Segðu bara til ef þú ert upptekinn,”
sagði Claire. „Ég ákvað bara að líta inn
af því að ég átti leið hér fram hjá.”
„Nei, nei, ég var á leiðinni út hvort
eða var.”
Breiður líkami Bruces fyllti upp í
dyrnar, svo að hún sá ekki inn. Um leið
og hann burstaði bómullarhnoðra af
jakkanum og þerraði óhreinar
hendurnar, sneri hann sér við og
hrópaði: „Haltu áfram, Abinal — þú
veist hvað þú átt að gera.” Siðan lokaði
hann dyrunum, skellti í lás og gekk með
henni í áttina að versluninni.
„Viltu kaffi? Eða eitthvað kælandi?”
Hann brosti breitt. „Ég kalla á Ali.”
„HaNN er upptekinn við af-
greiðslu, eða það var hann að minnsta
kosti,” sagði Claire. „Bróðir Fay Hallets
— þú veist, þessi sem hefur verið mikið
veikur og verður að hvíla sig mestallan
timann.”
„Humm? Ó, já. Ég veit hver hann er.”
„Hvað áttu við. Hvað hefur hann
gert?” Hún vildi ræða um Dermott, ekki
Noel Kendrik.
„Hann er snarvitlaus og ekkert
annað,” rumdi i Bruce. „Ók þvert fyrir
mig þegar ég kom í heimsókn til þin eitt
kvöldið — kom út úr bílastæði Hallets
eins og þruma úr heiðskíru lofti. Hann
hafði ekki einu sinni fyrir þvi að setja
stefnuljósin á. Við vorum næstum lentir
saman. Ég hef sjaldan orðið jafn-
hræddur.”
„Hann er sjúklingur. Fay segir að
hann hafi verið mjög alvarlega veikur.”
„Það sagði Henry Hallet líka þegar ég
hitti hann í klúbbnum. Það var honum
heppilegt. Ef hann hefði verið hraustur,
hefði ég —”
„Sagði Henry þér hvað væri að
honum?”
„Nei, það gerði hann ekki.” Bruce
sneri sér að skrifborðsstólnum og ýtti
blaðastaflanum til hliðar. „Hvers vegna
spyrðu um það?” Hann lyfti annarri
vön að umgangast. Þar sem hún færði
sig varlega áfram milli hlébarða-
skinnanna, makelisku olíumálverkanna,
flasknanna, heiðinna grimnanna og
koparskartgripanna, heyrði hún ein-
hvern hósta varlega á bak við sig.
CéAIRE snerist á hæli og sá karl-
mann standa í dyrunum. Skugga hans
bar við birtuna fyrir utan. Það var sem
hann hikaði við að halda lengra inn.
Hún sá greinilega á útlínunum að hann
var grannvaxinn og meðalhár og þrátt
fyrir myrkrið sá hún að maðurinn bar
dökk gleraugu. Hún hugsaði með sjálfri
sér að það væri engin furða þó að
maðurinn væri smeykur við að ganga
inn. Hann gæti varla séð mikið með
þessi gleraugu.
Maðurinn hlaut að vera ókunnugur
fyrst hann nam staðar í dyrunum og
hóstaði til að vekja á sér athygli, hugsaði
Claire. Allir i Makeli vissu að þegar við-
skiptavinur kom inn í verslun Langleys
staðnæmdist hann augnablik til að
venjast myrkrinu, en gekk síðan um og
skoðaði af hjartans lyst. Þegar hann
hafði svo ákveðið að kaupa eitthvað,
hrópaði hann inn i bakherbergið á
aðstoð. Þá fyrst, þegar Ali kom fram úr
myrkrinu, vissi hann að hann hafði
verið þar allan tímann.
Komumaðurinn virtist nú hafa komið
auga á hana, þvi að hann byrjaði að
nálgast hana hægt. „Gættu þín!”
hrópaði hún til hans, þegar hann virtist
stefna beint á eitt borðið. Maðurinn
snarstansaði. „Fyrirgefðu,” sagði Claire.
„Ég var hrædd um að þú rækir þig i.”
„Það get ég vel skilið,” samþykkli
maðurinn fagurri röddu sem minnti
hana óljóst á einhvern eða eitthvað.
„Það er fremur dimmt hér inni, er það
ekki?”
„Ali,” hrópaði Claire og leit um öxl
þangað sem svarti þjónninn var vanur
að halda sig.
Ali birtist, eins og andinn i
lampanum, og brosti vingjarnlega. Þá
tók Clarie eftir því að maðurinn var
kominn að hlið hennar. Á þvi augnabliki
skildist henni fyrst að hann var henni
ekki alveg ókunnugur. Hún vissi einnig
hvers vegna rödd hans hafði virst svo
kunnugleg.
„Þú ert hr. Kendrik, er það ekki?”
Hún brosti óörugg og reyndi að
skyggnast á bak við gleraugun. Hann er
sérvitringurinn, hugsaði hún með sjálfri
sér, maðurinn sem ekki vill tala við
neinn. Skyldi hann tala við mig?
„Ég er Claire Felton, nágranni systur
þinnar," bætti Claire við. Hún var und-
arlega feimin er hún kynnti sig, en
hún gat varla látið sem hún þekkti hann
ekki. Hann var i heimsókn i húsinu við
hliðina og Fay Hallet var góð vinkona
hennar.
„Ég veit það.” Maðurinn starði
rannsakandi á hana, alvarlegur á svip.
„Ég hef séð þig i garðinum. Og svo hefur
Fay auðvitað talað unt þig.”
„Það er orðið töluvert síðan ég kom
þangað í heimsókn. Ég —” Claire
þagnaði þegar henni varð hugsað til þess
að aðalástæðan til að hún hafði ekki
heimsótt Fay síðastliðinn hálfa
mánuðinn var þessi veiki bróðir hennar,
Noel, sem komið hafði frá Englandi.
Hann brosti til hennar og sneri sér
siðan að Ali og lét Claire um að láta sig
hverfa, eins virðulega og mögulegt var,
gegnum bakdyrnar og inn í herbergið
sem var Bruce bæði skrifstofa,
vinnustofa og stundum svefnherbergi.
Hann var hvergi sjáanlegur. Hún
ætlaði að snúa aftur til Ali og spyrja
hann hvort Bruce væri inni í vöru-
geymslunni en hikaði. Það var eitthvað
fráhrindandi við Noel Kendrik. Það var
eins og hann bæri stórt áletrað skilti:
„Haldið ykkur fjarri.” Nei, þegar allt
Fáðu mikið fyrir lítið fé
Utvarp - Plötuspiiari - Kassettusegulband - 2 hátalarar
ÚtvarpiA er með langbylgju, midbylgju, FM bytgju og stuttbylflju.
BORGARTUN118
REYKJAVIK SIMI 27099
SJONVARPSBUDIN
46 Vlkan 45. tbl.