Vikan - 15.11.1979, Blaðsíða 19

verkfræðingar, tæknifræðingar — menn
sem vissu hvað þeir voru að gera, menn
sem skildu mikilvægi þess að taka út-
reiknaðar áhættur.
Útreiknaðar. Auðvitað voru áhættur.
En útreiknaðar. Útreiknaðar af nokkr-
um hinna nákvæmustu hugsuða i heim-
inum og hafðar i lágmarki. Það voru
fólgnar áhættur i öllu, að fara yfir götu,
að eta niðursoðinn túnfisk. Það voru
lika fólgnar áhættur í kjarnorkunni.
En Jack Godell, ásamt öðrum með-
limum þessa litla útvalda hóps, trúði því
að áhætturnar væru þess virði. Meira en
það: Hann trúði því þrátt fyrir andstöð-
una að hann væri að leggja eitthvað af
mörkum til framtíðar mannkyns, eitt-
hvað sem einhvern daginn yrði álitið
lífsnauðsynlegt... eins lífsnauðsynlegt
og sólin. Orka. Án hennar hverfum við
aftur í hellana. Nema — Jack fleygði
tómri bjórdósinni sinni yfir stofuna og
reyndi að hitta í vaskinn. Hún féll í
gólfið með glamri. Nema — bætti hann
við — við eigum mun meira af fólki en
hellum.
Hann horfði á hendur sínar og sá að
þær voru stöðugar. Ekki sem verst,
hugsaði hann. Ekki sem verst af göml-
um flautaþyrli sem drekkur og reykir of
mikið og situr vakandi til klukkan þrjú á
morgnana til þess að velta fyrir sér
áhyggjum. Það var allt í lagi með hend-
urnar. Og höfuðið vann nokkuð vel.
Hvað í fjáranum var hann að hafa
áhyggjur? Og hugur hans virtist ætla að
klofna i tvö aðskilin hvel í annað sinn.
Það bar allt að sama brunni, eitthvað
rotið var á seyði í orkuverinu. Og allt
þetta lof um framtíð kjarnorkunnar var
náskylt efninu. Einhver varð að koma
sér af stað og kryfja málið til mergjar.
Kryfja það svo sannarlega þar til hann
fyndi veika blettinn, hættusvæðið.
Og það ert þú, Jack, sagði hann við
sjálfan sig. Jack litli Godell. Þér er best
að finna þetta vandræðasvæði — áður
en þaðfinnur þig.
Ef þú ert nógu góður til þess, bætti
hann við, nógu klár. Ef þú ert ekki
orðinnof gamall.
Þessi siðasta hugsun kom brosi á varir
hans og kom honum líka til þess að rísa
þreytulega á fætur. Svo þannig hefur
legið í því allan tímann, sagði hann við
sjálfan sig. Ekki hef ég aðeins haft
áhyggjur af árans vandræðunum, ég hef
lika verið að hafa áhyggjur af því hvort
ég réði við þau!
Hamingjan sanna! Hann hló. Eðlis-
fræði er eitt, tæknifræði er annað. En
gleymdu aldrei að þetta eru bara tæki í
höndum manna. Og menn — nú þeir
eru mannlegir. 1 stað þess að hafa
áhyggjur af tækniatriðum eða kostnaði
við endurbyggingu eða möguleikunum á
kjarnorkuslysi, sem gæti þurrkað út
stóran hluta af suður Kaliforníu, þá
situr Jack Godell hér i stofu sinni í nær-
fötunum og hefur áhyggjur af því hvort
hann geti komið henni í lag aftur.
Geispandi slagaði hann inn í eldhúsið,
tók upp bjórdósina og lét hana varlega í
ruslið. Siðan slökkti hann Ijósin og lét sig
falla úrvinda á rúmið.
4. KAFLI
Ventana orkuverið lá i þögn eins og
einhver risastór ófreskja sem lægi í
dvala. Það gerði mennina óstyrka og
órólega; eitthvað ómissandi hafði dottið
úr miðju alheims þeirra. Þeir gengu fram
og aftur án þess að segja mikið, vand-
ræðasvipur var á andlitum þeirra og
enginn leyfði sér að skipta skapi.
Ted Spindler gekk varlega inn i stjórn-
salinn, eins og maður sem kemur heim
klukkan þrjú um nótt og reynir að kom-
ast hjá þvi að hitta konuna sína. Hann
sýndi verðinum við borðið skilríki sin og
án þess að mæla orð gekk hann í átt að
mælaborði sínu, þegar rödd truflaði
hann.
„Ted, viltu aðeins tala við mig?” Það
var Jack Godell sem kallaði út um opnar
skrifstofudyr sínar. Spindler hikaði
aðeins og hann fékk einhverja óbeitar-
5.
HLUTI
kennd. Hann vildi ekki fara inn á skrif-
stofu Jacks, en hann átti ekki neinna
kosta völ. Jack var honum æðri, og þó
Jack hefði aldrei notað sér þá staðreynd,
þá vissi hann, Spindler, að Godell gæti
það og ef nauðsyn bæri til myndi hann
gera það.
Hann gekk álútur inn á skrifstofuna,
lét sig falla þunglega á stól og virti
Godell fyrir sér. Godell rýndi í fjölda
tölvuútskrifta sem lágu dreifðar yfir
skrifborð hans. Án þess að lita upp,
sagði Jack: „Ted, ég vildi fá að heyra þitt
álit á einu stigi slyssins okkar. Littu
hérna á þetta." Rödd Godells var róleg
og án skipunar.
Spindler stóð upp og gekk að borðinu.
„Einmitt hérna,” sagði Godell og
benti með fingri á útskriftarblaðið. „Um
það bil — ah, fimmtán sekúndum eftir
túrbinufallið. Manstu eftir — fannstu
annan titring?”
„Ha, já, þegar við lokuðum fyrir aðal-
rennslið.”
„Nei," sagði Godell snöggt, kannski
full snöggt. „Það var hérna, alveg í byrj-
un. Ég er að tala um svolítið seinna. Ég
myndi kalla það titring, skjálfta, frekar
en högg.”
Spindler hugsaði sig um og fylgdi línu-
ritinu með vísifingri. „Kannski þetta
hérna, Jack. Aukaloki númer fjórtán
opnast sjálfkrafa."
„Nneei," sagði Jack hugsandi. „Ég
held ekki. Það var jafnvel eftir það.
Spurðu þeir þig ekkert um það? Alls
ekki?”
Spindler yppti öxlum. „Þeir báðu
okkur um að ræða ekki yfirheyrsluna.
Fjárinn, þú sagðir sjálfur. . .”
„Gerðu mér þetta ekki, Ted. Þeir áttu
við meðan á rannsóknunum stæði. Auð-
vitað. Þeir vilja fá söguna beint út. Þeir
vilja ekki að piltarnir komi saman og
reyni að hylma yfir eitthvað. Það er al
vegeðlilegt."
„Er þetta hluti af rannsókninni?”
Holdugur likami Spindlers var stifur.
Hann hélt sig nokkuð frá borðinu,
miklar axlir hans voru lotnar og hann
var ekki alveg beinn í baki. Jack fannst
hann líta út eins og taminn björn.
„Hver fjandinn gengur eiginlega á,
Ted? Hvaðer að?”
„Þú veist það fullvel eins og ég, Jack,”
sagði Spindler og hann gat ekki dulið
hvað hann var sár. „Þeir héldu mér
þarna inni í sjö klukkutíma. Sjö djöfuls
46. thL VIKan 19