Vikan - 15.11.1979, Blaðsíða 20

eitthvað er gruggugt hér, á hvern heldur
þú að þeir bendi þá? Á þessa bláklæddu?
Heldur þú það?”
„Heyrðu, biddu aðeins. Við erum
engir bláklæddir. Við erum allir á sama
— þú fyrirgefur orðtakið — báti. Við
fáum allir launin okkar greidd frá sama
fyrirtækinu. Hvað kemur þér til þess að
halda að þeir séu i leit að blóraböggli?
Þetta er bara vanaleg rannsókn. Og í
allri hreinskilni þá fagna ég henni. Ég
veit ekki um fyrirtækið, þeir hafa bara
áhuga á peningum. en ég segi fyrir mig
að ég vil fá að vita hver fjárinn gengur á
og svona er kannski hægt að finna það.
Ég hefði haldiðað þú —"
„Þú heldur þá ekki að þeir séu að leita
að neinum sem má benda á eða hvað?”
sagði Spindler.
„Nei.”
„Nú, jæja, Jack. ég er búinn að vera
hjá þessu fyrirtæki lengur en þú. Ég veit
hvernig þeir fara að hlutunum. Þetta er
kannski fáránlegt en svona er þetta.
Þegar eitthvað fer í vitleysu þá er ein-
hver settur fyrr eða seinna undir öxina.
Þeir vilja gróða og þeir vilja líka blóð.”
„Heyrðu nú, Ted.” Godell reyndi að
hlæja létt. „Svona nú, ég veit ekki hvort
þú hefur lagt of mikið á þig við súkku-
laðiísinn eða hvað, en i hamingjunnar
bænum —”
„Ég hélt ekki að þú myndir skilja
það,” sagði Spindler stuttaralega. „Er
það nokkuð fleira?”
„Nei,” sagði Godell og brosið dvínaði.
„Ég hélt bara að —" Rödd hans hljóðn-
aði þegar Spindler gekk út úr skrifstof-
unni.
Það var hinn vanalegi hópur sem sat
og horfði á skermana þegar Kimberly
Wells tók viðtal við mann sem hafði
þjálfað þýska fjárhundinn sinn til þess
að safna tómum bjórdósum úr áli með
þvi að kremja þær milli voldugra kjálk
anna og henda þeim í ruslafötu úr plasti.
Kimberly ljómaði, hún var mjög falleg
og rödd hennar hafði til að bera einmitt
þá virðingu og þá léttúð sem þarf til þess
að koma svona vitleysu vel til skila.
„Á Pablo einhverja uppáhalds bjór-
tegund? Ekki að ég vilji að þú nefnir
hana, en bara að segja okkur hvort —”
„Nei. Hann kremur hvað sem er
nema hann vill ekki dósir með varalit á.
Þú veist, stundum drekka konur bjór og
skilja eftir klessu á dósinni, varalit.
Hann snertir ekki slíkt.”
„Segðu mér þá, hr. Grackle, hvað er
það um það bil mikið sem þú hagnast á
þessari vinnu Pablos?”
„Nú, það veltur á ýmsu. Eftir þunga
helgi í nágrenninu er hann í burtu allan
mánudaginn og þriðjudagsmorgun og
kemur þá með eina dós í einu. Ég hugsa
að það greiði upp hundamatinn hans.”
Og svo framvegis. Svona hlutir sem
halda bandarisku þjóðinni límdri við
sjónvarpstækin dag eftir dag.
Nokkrum minútum siðar, þegar
Kimberly var að láta taka farðann af sér,
kom MacChurchill. Hann stóð fyrir
KJÁRN'
UEIÐSI.A
711. KÍNA
aftan hana og greip um axlir hennar,
vinalega, ekki hörkulega, og spurði:
„Hefur þú hitt Richard?”
„Ekki siðan í gærmorgun," svaraði
Kimberly. „En við eigum að hittast eftir
klukkan sex til þess að vinna svolítið að
þáttunum. Hvers vegna spyrðu?”
„Nú, vegna þess —” MacChurchill
hikaði þar til förðunarmaðurinn hafði
snúið baki í þau til þess að ná i hand-
klæði. Þá hvíslaði hann i eyra Kimberly:
„Tikarsonurinn hefur stolið filmunni.”
„Ó, nei!" mynduðu varir Kimberly þó
hún segði það ekki upphátt.
„Ég var að koma upp úr filmugeymsl-
unni. Mildred sagði að hann hefði komið
þangað niður I gærmorgun og sagst
þurfa að fá filmuna. Hún vissi ekki
hvers kyns var með filmuna, enginn
hafði haft fyrir því að segja henni að
hún væri kyrrsett, svo hún lét hann fá
útskriftarblað til undirskriftar. Hann
páraði falska undirskrift, sem hún hafði
ekki fyrir að athuga, og svo var hann
farinn. Það var ekki fyrr en núna i morg-
un, þegar ég fór niöur til þess að ganga
úr skugga um að filman væri örugglega
læst inni, að ég sá að hún var horfin og
Mildred sagði mér hvers vegna. Hún
flóði í tárum. Ég verð að segja Jacovich
frá þessu.”
„Heyrðu, Mac, ekki —”
„Ekki hvað? Heldur þú að ég ætli að
láta starf mitt lönd og leið?”
„Getur þú ekki beðið aðeins? Leyfðu
mér að finna Richard og tala við hann.
Við erum gamlir vinir. Og á vissan hátt
er ég ábyrg fyrir þessu. Ég korn með
hann í þetta.”
„Á hvern hátt ert þú ábyrg? Tókst þú
myndirnar? Stalst þú filmunni? Hvaða
vitleysu ert þú að fara með?"
„Gerðu það, leyfðu mér að tala við
Richard og koma með þessa árans filmu
aftur. Hann gerir út af við sig með
þessu."
„Þú getur sagt þetta aftur. Jacovich er
þegar orðinn fjári súr og þiegar hann
fréttir um þetta —”
„Gerðu mér þennan sérstaka greiða,
Mac, tvo klukkutíma, ekki meira.”
Maður rak höfuðið I gættina.
„Kimberly,” sagði hann, „ég er á leið í
hreinsunina. Ert þú búin að taka
óhreina tauið þitt saman?”
Kimberly rétti honum bagga af
óhreinum fötum og leit svo á Mac. Það
var ekkert meira að segja.
Avallt úrvals
nautakjöt
Laugalæk 2 sími 3 50 20, 3 64 75
klukkutima. Það er tvöfalt lengra en
nokkur annar. Þú og hinir flotastrák-
arnir eruð með ykkar forréttindi, skír-
teini upp á að hafa lokið þessu nám-
skeiði, þessum skóla, þessari skyldu
ykkar og ég-veit-ekki-hvað. Ég, ég er
bara gamall starfsmaður fyrirtækisins,
ég er búinn að vinna hjá þessu fyrirtæki
alveg frá því að ég lauk námi. Tuttugu
og fimm ár. Og þú veist og ég veit að ég
hafði ekki hundsvit á kjarnorku fyrr en
þeir reistu þetta ver og sendu mig i þjálf-
un. Svo, ég er ekki með sömu pappíra og
þið, er það ekki satt? Segðu mér þá, ef
XO VIkan47. tfct