Vikan - 15.11.1979, Blaðsíða 21

ír úrvals pennar fyrir
námsfólk.
atvinnumenn, kennara og
Rotring teiknipennar og teikniáhöld
fást i þægilegum einingum fyrir
skóla og telknistofur.
NAVIÐGE RÐIN
Ingólfsstræti 2 Simi 13271
Ekkert meira að segja, hugsaði hún.
og heldur enginn timi til að missa.
Brjálæði Richards var að stofna frama
hennar i hættu. Hún greip handtösku
sina og jakkann. þeyttist út um dyrnar,
hljóp niður ganginn og rauk út á bíla-
stæðið. Hún hélt að hún gæti séð um
Richard — ef hún fyndi hann. Henni
var eins gott að finna hann, hugsaði hún
með sér. Og svo var hún þotin út af bíla-
stæðinu.
Og meðan Kimberly, áhyggjufull og
hugsandi, barðist við að komast i gegn-
um miðbæjarumferðina, stóð hópur
starfsmanna C.G. & E. fimmtán milur í
burtu í hinum enda Los Angeles sýslu,
fyrir framan kaffistofu sina og las til-
kynningu frá fyrirtækinu sem fest var á
auglýsingatöflu þegar Jack Godell og
Ted Spindler komu að.
„Heyrið, strákar,” kallaði einhver til
Spindlers og Godells, „lítið á þetta. Til
hamingju!”
Spindler kom að auglýsingatöflunni
nokkuð á undan Godell. Hann las upp-
hátt: „Starfsfólk stjórnsalar brást fljótt
og kunnáttusamlega við, o.s.frv. o.s.frv.
og þó einhver yfirsjón hafi orðið meðal
starfsmanna og aðgerðum seinkað, þá
má segja að útkoman hafi verið sú að
með snarræði hafi verið komið i veg
fyrir kostnaðarsamar bilanir!" Hann
sneri sér að Godell.
Viðurkenningarraddir komu úr hópn-
um.
„Hæ, þetta list mér vel á!”
„Húrra fyrir stjómsalarliðinu!”
„Það þýðir að við verðum komnir í
gang eins fljótt og hægt er."
En þegar Godell var búinn að brosa
með ákafamönnunum lét hann gleraug-
un síga af enni sinu og leit vel á fréttina.
Andlit hans var alvarlegt og hann var
ekki öruggur með sig. Hann var með
eitthvað i huga en hvað sem það var, þá
var hvergi minnst á það i tilkynning-
unni.
Hálftíma siðar var Kimberly í lyftu á
leið upp á háaloftið, þar sem Richard
hélt sig. Eins og vanalega mátti sjá að
hún var að flýta sér. Hárið var eilítið
úfið, hún hélt á minnisbókinni og hand-
taskan var opin svo að hvenær sem var
gæti allt hellst úr henni. Hún gekk inn
um einu dyrnar á hæðinni. Þær voru
merktar: Richard Adams — Framleið-
andi.
Hún tók i húninn, fann að dyrnar
voru ólæstar og gekk inn í rúmgóða
tveggja herbergja háaloftsíbúð. Það var
mjög bjart þarna inni svo staðurinn var
upplagður sem ljósmyndastofa. Það var
líka augljóst að staðurinn var mannlaus.
Nei, ekki alveg. Hector Salas hafði
hreiðrað um sig á vatnsrúmi og las í
vasabrotsbók.
„Que tal, chica?” kallaði hann til
hennar.
„Hæ, Heck, hvar er Richard?”
„Nose. Estoy solo.”
„Hvað áttu við með að þú vitir það
ekki? Fjárinn, Hector, vertu ekki með
þessa bjánalegu Mexíkanastæla. Þetta er
áríðandi.”
„Ég sver það til guðs að ég veit ekkert
hvar Richard er,” sagði Hector og sneri
sér að filmum sem hann hafði verið að
splæsa.
„Heyrðu.” Hann hélt uppi filmurenn-
ingi. „Ég var að byrja að vinna að þætt-
inum um sólina. Richard tók nokkrar
frábærar myndir af sól, mjög góðar.
Viltu sjá?"
„Kjafti!” sagði Kimberly hryssings-
lega. Hún sneri sér beint að Hector með
hendur á mjöðmum. Henni datt eitt
augnablik í hug að hún væri nú I uppá-
halds stellingu móður sinnar. „Richard
stal filmunni með kjarnorkuslysinu,
gabbaði hana út úr Mildred, eða-hvað -
veistu svolítið? Ég held að Richard sé
klikkaður. Svolítið. Ekki alltaf. En ég
held að hann sé svolítið klikkaður.”
„Ég vildi að það væri aðeins svolítið.”
sagði hún og stefndi á dyrnar. „Og hann
kallaði mig aulabárð. Aulabárðurinn!"
Hún var komin út áður en Hector fékk
nokkuð sagt.
Þegar hún kom út að Ventana sá hún
engin merki um Richard. Vörðurinn
sagði að hann hefði ekki komið þangað.
Auk þess sagði hann að það væri jafn
mikill möguleiki að Richard yrði
hleypt inn eins og minkinum inn i
hænsnakofann. Bill Gibson hafði aug
ljóslega gert allar ráðstafanir. Henni leið
sem öll sund væru henni lokuð og hún
fylltist vonleysi en svo fékk hún hug
mynd. Hún lét sem hún væri full ör-
hún-nú-heitir í filmugeymslunni. Mac
Churchill veit um það núna og ef ég finn
ekki Richard fljótt, þá kemst Don Jaco-
vich að því og allt verður vitlaust.
Komdu þvi til móts við mig, Hector, I
guðs bænum. Störf okkar eru í veði,
starf mitt er í veði.”
Hann var hljóður.
„Hector, gerðu það!" hélt Kimberly
áfram.
„Ég get reynt að geta.”
„I guðs bænum, gettu þá!"
„Ég hugsa að hann gæti hafa farið
aftur i orkuverið til að finna einhvern til
þess að tala við, sem gæti útskýrt slysið
fyrir honum. Hann hefur ekki talað um
annað, reynt að komast að hvað raun-
verulega gerðist. En mundu að þetta er
aðeins getgáta. Heyrðu, Kimberly,

,.>i- - ■
46. tbL VikanXI