Vikan - 15.11.1979, Blaðsíða 22

væntingar og lék ,vesalings stúlkuna’ og
spurði svo vörðinn hvort það væri
staður nálægt þar sem hún gæti fengið
aö drekka. Hann játti þvi og sagði henni
hvar það væri.
Hún kom til Harmons Bar rétt eftir
sex. Samkvæmt ályktun hennar myndu
mennirnir í orkuverinu koma einhvers
staðar við á leið heim á kvöldin og þetta
var eina vínstofan í milu fjarlægð. Bíla
stæðið var troðið og hún hafði það á til-
finningunni að heppnin væri með henni.
Hún lagði bíl sinum og hinkraði aðeins
við til að laga á sér andlitsmálninguna.
Hún reyrði treyjuna að sér með beltinu
eins og hún gat, til þess að gera það
besta úr því sem guð hafði gefiö henni,
steig út úr bílnum og rölti inn á staðinn.
Það fyrsta sem kom á móti henni var
hávaði. Það var auðheyrt að einhvers
konar fögnuður var i gangi. Þetta gat
verið bara eitt af þessum venjulegu
kvöldum í kránni. Hún leit yfir höfuð
fólksins og sá að það var troðið við vín-
borðið og að það voru álíka margar
eiginkonur eins og eiginmenn til staðar.
Það, í sjálfu sér, var óvanalegt.
„Hvað gengur á?" Hún hnippti i ung-
an mann sem stóð rétt hjá henni og hún
var ánægð með að sjá hvernig hann
ranghvolfdi í sér augunum.
„Hæ, ert þú ekki hvað-hún- nú-heitir i
sex-fréttunum?”
„Það er rétt,” sagði Kimberly rólega.
„Hvaðgengurá?”
„Ó, þessi hópur er aðallega frá
Ventana orkuverinu. Við erum eigin-
lega að fagna. Það var lokað fyrir hjá
okkur og nú virðist sem við verðum
komnir í gang jafnvel I fyrramálið. Þú
skilur, það er nokkuð mikilvægt fyrir
okkur.”
„Það var gaman að heyra,” sagði
Kimberly. „Til hamingju.” Þegar hún
reyndi að komast eilítið nær gat hún séð
að staðurinn var svo sannarlega troðinn
og líka gat hún séð að engin merki voru
um Richard i salnum. Einhvern þekkti
hún samt við hinn enda vínborðsins.
Hann var umkringdur fólki og hún sá að
þetta var maðurinn sem hún hafði séð
hlaupa um i stjórnsalnum, maðurinn
sem hún átti á filmu.
Hún tróð sér lengra i gegnum mann-
þröngina, hún kom að fjarlægari enda
borðsins, leit vel í kringum sig og var þá
viss um að Richard var hvergi I nánd.
Hún leit á Jack Godell og komst að því
að hann horfði einnig á hana.
„Ertu að leita að einhverjum?” spurði
hann vingjarnlega.
„Já,” sagði hún, „ég er að leita að vini
mínum."
„Nú, taktu þá mark á gamalli kempu,
sestu bara niður og fáðu þér drykk og ef
þú situr nógu lengi mun vinur þinn
koma, fyrr eða siðar. Það hlýtur bara að
vera. Harmons er eina sómasamlega vin-
in I alfaraleið hérna megin Cahuenga
skarðs.”
„Vörðurinn í gestainnganginum sagði
mér það,” sagði Kimberly. „Ég sá að það
hlyti að vera hérna. En svo virðist sem
vinur minn hafi ekki fundið það.”
„Nú? Starfar vinur þinn við orku-
verið? Kannski ég þekki hann. Ég vinn
þar. Reyndar er það svo með flesta
hérna inni, þeir annaðhvort vinna þar
eða eru makar þeirra sem þar vinna.”
Harry Blandari kom til Jacks og brosti
til Kimberly.
„Hvað má bjóða þér?” spurði Godell.
„Ah, tunnubjór. Það væri ágætt.”
„Á leiðinni, frú,” sagði Blandarinn.
„Ég sá þig I sex-fréttunum f kvöld. Lát-
KJARN-
UilÐSI.A
Tll. KÍNA
um oss nú sjá, núna er klukkan fimmtán
mínútur yfir sex. Komstu hingað i eld-
flaug?”
„Fréttirnar voru á filmu,” sagði
Kimberly. „Mig minnir að við höfum
tekið þær upp í fyrradag.”
Rámur hlátur glumdi og glaðværðin
steig. Godell rýndi yfir Kimberly á dans-
gólfið, þar sem Ted Spindler hringsneri
konu sinni, ölmu, í gamaldags dansi.
„Hæ, sjáið Spindler taka það,” kallaði
Jack. „Hraðar maður, hraðar!”
„Þetta virðist vera mikill gleðskapur
hjá ykkur,” sagði Kimberly. „Hvað er að
gerast?”
„Ó,” Jack brosti. „Eins og ég sagði þá
vinna næstum allir hérna inni á orkuver-
inu. Við urðum að loka i morgun en nú
erum við búnir að fá jákvætt leyfi.”
„Jæja? Er rannsóknum lokið svona
snemma?”
„Já, já,” sagði Jack. „Þú virðist undr-
andi.”
Kimberly hikaði en ákvað síðan að
leggja spilin á borðið. „Nú, ég var í orku-
verinu, á gestasvölunum, þegar slysið
varð. Ég horfði beint niður i stjórnsalinn
ykkar.”
Rödd Godells var ákveðin: „Það var
ekkert slys.”
Kimberly roðnaði undan augnaráði
hans. Það var eitthvað við þennan
mann, eitthvað augljóslega valdsmanns-
legt, sem varð til þess að Kimberly
fannst hún verða að biðjast afsökunar.
„Ég — afsakaðu, ég.”Hún stamaði.„Ég
notaði rangt orð. Óvæntar tafir, var sagt
í fréttaskeytinu sem ég las í morgun.
Hver var ástæðan, er búið að komast að
því?”
„Jamm,” sagði Godell rólega. „Það er
búið að skýra frá þvi núna, eða verður
gert innan stundar. Það var gallað
öryggi í rafalskerfinu. Geri ég mig nægi-
lega skiljanlegan fyrir þig? Ef ég segði að
við hefðum fengið fermin í koristan,
myndi það þá gera sama gagn?”
„Það er satt hjá þér.” Kimberly hló.
„Ég veit varla hvernig á að stinga hár-
þurrkunni minni í samband. Gallað
hvað?”
„Gallaður tiu dala hlutur, sem
verndar rafalinn. Við skulum ekki vera
tæknileg.”
„Þú átt við að það verndi rafalinn
þegar þaðerílagi.”
„Rétt, og fyrir tíu dollara ætti það að
vera i lagi.”
„Humm,” sagði Kimberly. „Svo það
var út af þvi sem öll lætin voru?”
„Jah — það festist líka loki. Ekkert
stórmál þó.”
„Vá! Ég hefði látið gabbast,” sagði
Kimberly. „Var það nokkurn tima — ég
á við var nokkurn tíma hætta á ferð-
um?”
Godell hikaði við að svara og fékk sér
góðan sopa af drykk sínum. Síðan leit
hann vandlega á Kimberly. „Nei,” sagði
hann að lokum. „Þú last fréttaskeytið.
Þú sást að þar var hvergi minnst á geisla-
virkni eða neitt sem gæti haft áhrif á al-
menning. Ah, hérna er bjórinn þinn.
Harry kom með hann alla leið frá Mil-
waukee I vörubilnum sínum.”
„Vert’ekki að striða mér, Godell. Ég
hleyp hér um eins og vitlaus. — Heyrðu,
þetta er á kostnað hússins, gott fólk. Hr.
Harmon, eigandinn, hann er þarna,
hann sér um þetta.”
Jack brosti og kinkaði kolli í átt til
Harmons sem kom strax til þeirra og tók
ákaft í hönd Kimberly. „Velkomin á
staðinn okkar,” sagði hann. „Þú ert stór-
kostlegur kvenmaður. Ég og konan horf-
um á þig á hverju kvöldi og konan horfir
á þig síðdegis lika.”
„Þakka þér fyrir,” sagði Kimberly.
„Og þakka þér fyrir bjórinn.”
„Hæ, Jacky, kall." Þjónustustúlkan
kleip í eyra Godells. „Maturinn þinn er
þarna við borðið og bíður eftir þér. Það
er best fyrir þig að fara og snæða, ég er
of þreytt til þess að bera hann til þín.”
„Rhoda, nöldrari,” sagði Godell.
„Hæ, þekki ég þig ekki úr — Ham-
ingjan sanna, þetta er Kimberly Wells,”
sagði þjónustustúlkan. „Þú lítur alveg
eins út og í sjónvarpinu. Hvað ert þú að
gera með þessu gerpi? Veistu hvað
maður fær út úr þessum fyrrverandi
flotastrákum? Ekkert er það sem þú
færð.”
„Viltu snæða með mér?” sagði Godell
um leið og hann tók bjórinn sinn og lét
sig renna af háum stólnum.
„Það eina sem við eigum eru ham-
borgarar og franskar kartöflur, vinan,”
sagði þjónustustúlkan. Það var systurleg
XX V0un46. tbi.