Vikan - 22.11.1979, Blaðsíða 21

lögfræðingur eða málaflutningsmaður
eða jafnvel dómari.”
Augu hennar voru mjúk og grá, og
innri glóð þeirra veitti Piers nægilegt
öryggi til að koma aftur á fund í
málfundafélaginu.
Þannig hófst samband hins hávaxna,
granna, alvörugefna Piers Wainright og
hinnar lifsglöðu Söru Lambert.
Piers vissi, að hann átti sér marga
öfundarmenn meðal hinna stúdentanna
af sterkara kyninu. En það olli honum
engum óþægindum, sjálfstraust hans
jókst um leið og hann gerði sér ljóst, að
samband þeirra Söru byggðist á gagn-
■ kvæmunt tilfinningum.
N Ú fór í hönd dásamlegur tími
ástar og unaðar. Þau fóru í langar
gönguferðir, stundum þögðu þau saman,
stundum hlógu þau saman að engu öðru
en sjálfum sér og hamingju sinni. Þau
fóru saman á tónleika, og hann, sem
áður hafði verið hlutlaus áheyrandi, var
nú fyrir tilverknað Söru virkur þátt-
takandi I tónlistarklúbbi.
Stundum undraðist hann þolinmæði
hennar við sig. Hlaut hún ekki að
þreytast á þvi að vera alltaf leiðandi,
sterkari aðilinn? Sjálfur gerði hann sér
ekki grein fyrir því, hvernig persónuleiki
hans blómstraði í skjóli og yl ástar
hennar.
Hann hafði hugsað sér að bjóða henni
með sér heim til Surrey í næsta sumar-
leyfi til að kynna hana foreldrum sínum,
og hann vissi, að þau mundu hafa lesið
sitt af hverju út úr bréfum hans, sem nú
voru þrungin lífi og áhuga. Honum var
ljóst, að þau endurspegluðu þá lifs-
fullnægju, sem hann nú varð aðnjót-
andi.
Þar til hinn óskiljanlega, hræðilega
mánudagsmorgun, þegar hann kom að
henni í herbergi sínu, titrandi og
örmagna af gráti.
„Hvaðer að, Sara?”
Hún hélt áfram að láta niður í töskur
sínar meðsmásmugulegri nákvæmni.
„Breytt áætlun. Piers. það er nú allt
og sumt. Ég hef ákveðið að fara heim.
Ég er orðin þreytt á bókum og fyrir-
lestrum og námi.”
Hann gekk á hana, sagðist eiga rétt á
að vita, hvers vegna hún færi. Aldrei
fyrr hafði hann séð augu hennar svo
líflaus og döpur.
„Ég er búin að segja þér það. Ég
þarfnast tilbreytingar.” Röddin
harðnaði, og orð hennar voru sem
löðrungur I andlit hans. „Og þú átt mig
ekki, Piers. Við skuldum ekki hvort öðru
neitt.”
Hann skrifaði hvert bréfið af öðru, en
fékk aldrei svar, og loks fékk hann bréfin
endursend með stimplinum „Óþekkt
heimilisfang”. Hún virtist horfin úr lífi
hans.
PIERS sökkti sér niður I námið og
lauk prófi með láði.
Hann settist að I stórum bæ skammt
frá heimili foreldra sinna og varð brátt
meðeigandi i fyrirtæki, sem átti fram-
tíðina fyrir sér. Hann helgaði sig starfi
sínu óskiptur, en margir höfðu áhyggjur
af því, hversu gleðivana lífi hann lifði.
Melanie Duncan var ein þeirra. Hún
var falleg og væn stúlka, sem fyrirleit
sjálfa sig fyrir einhliða dálæti sitt á Piers
Wainright, sem augljóslega tók ekki eftir
henni frekar en hún væri ekki til. En
hún hélt áfram að dá hann og sýna
honum áhuga.
Og smám saman öðlaðist hún sess i
tilveru hans. Hún bældi niður þá
nagandi vissu, að hún gæti aldrei kveikt
ástarbál í hjarta hans, en hún elskaði
hann og lét sér nægja hornsætið í huga
hans og tilveru.
Og eitt jólakvöld tók Piers hana í
fangið og kyssti yndislegar varir hennar
og drakk meira kampavin, svo að hann
hugsaði ekki sífellt um varir Söru og
kossa hennar, og næsta sumar voru þau
gefin saman í hjónaband.
Þau keyptu indælt hús i úthverfi
bæjarins, og I fyllingu timans fæddust
Lucy og Claire, og Piers naut hamingju í
hjónabandi sínu, á heimili sínu, hjá fjöl-
skyldu sinni. Aðeins örsjaldan, á
viðkvæmum einverustundum, leyfði
hann sjálfum sér að minnast Söru ...
H ANN var hrifinn upp úr
hugsunum sínum, þegar Melanie reyndi
að draga Itann inn í umræður um það.
hvort leikritið, sem þau höfðu farið að
sjá, hefði verið gott eða ekki. Hann
horfði á hana og hataði sjálfan sig fyrir
að bera náttúrlegan friðleik hennar
saman við glæsta fegurð Söru.
Hann velti fyrirsér. hvaðSara myndi
segja. Ef til vill þekkti hún hann ekki
einu sinni. Honum brá við tilhugsunina,
og skyndilega fann hann, að hann varð
að vita vissu sína.
Hann færði stólinn sinn, svo að hann
var nú I beinni sjónlínu frá henni. Það
var sem hún hefði fengið hugskeyti, og
sársaukinn skar hann eins og hnífs-
stunga, þegar yndisleg augu hennar
horfðu beint í gegnum hann. Það vott-
aði ekki fyrir kunnugleika í augna-
ráðinu. Slík voru launin fyrir tryggð
hans við minningu hennar í næstum
tuttugu ár. Gleymska, fullkomin
gleymska.
Hann tók til matar síns af ákefð, og
hann sá Melanie og Lucy skiptast á
augnatillitum. Skyndilega þarfnaðist
hann stuðnings þeirra, og hann greip inn
í samræður þeirra, kom þeim til að hlæja
að glannalegum athugasemdum hans
um leikritið.
Hann borgaði reikninginn, og þau
gengu út. Melanie sat stillt og stíf við
hlið hans í bilnum, og hann sneri sér
skyndilega að henni og brosti til hennar.
Hann sá örvæntingu víkja fyrir fegin-
leika í svip hennar.
„Góður kvöldverður,” sagði hún, og
rödd hennar var svo hikandi og óeðlileg,
að dæturnar sátu hljóðar, slegnar yfir
þessu einkennilega andrúmslofti.
S ARA Lambert sat eftir í notalegu
andrúmslofti veitingastaðarins. Hún
þáði sígarettu hjá vini sinum og dró að
sér reykinn.
Ágæti Lionel. Hann hafði verið vinur
hennar og samstarfsmaður í fimmtán ár,
og hann vissi alltaf, hvað henni leið.
Hún vissi, að hann hafði skynjað
geðshræringu hennar, og hún var
honum þakklát fyrir hljóðan skilning
hans.
Hún hafði séð Piers um leið og hann
kom inn á veitingahúsið, og bitur
minningin um hinn örlagaríka morgun
fyrir næstum tuttugu árum skar hana
líkt og hnifsstunga.
Hún mundi enn hvert orð, sem
læknirinn hafði sagt eftir allar rannsókn-
irnar, sem hún hafði orðið að ganga í
gegnum. Hún yrði að muna, að það væri
alltaf von. en að öllum líkindum myndi
hún lamast í fótum innan árs.
Hún hafði tekið ákvörðun þegar i
stað. Piers mætti aldrei komast að þessu.
Hún þekkti hann of vel, hann tæki ekki í
mál, að þau slitu sambandi sínu. Hann
mundi heimta að giftast henni, og hún
myndi láta undan. Og áður en árið væri
liðið, kynni undursamleg ást þeirra að
hafa breyst. Hann mátti aldrei komast
að neinu.
Og enginn myndi nokkru sinni fá að
vita, hversu ofurmannleg áreynsla það
hefði verið henni að láta nú sem hún
þekkti hann ekki.
Hún leit á Lionel. „Þetta var
aðlaðandi fjölskylda. Hamingjusöm fjöl
skylda.”
Og Lionel var þakklátur fyrir, hversu
lítil birta var í horninu jxtirra. Hún gat
þá óséð grátið burt biturleikann, áður en
hann æki henni i hjólastólnum gegnum
veitingahúsið og út i nóttina.
Endir, þýð. K.H.
Ferskleiki
í'inkcnnir kælilwk in frá KPS, Norcgi.
rízkuliíiiniim frá sumu frarnh’idanda.

. r s
_ hlJ
t’ö.'lt'.l"'5
* yswyr .

íTQkpsi
— Tryggur heimilisvinur.
EINAR FARESTVEIT & CO. HF.
BERGSTAÐASTRÆTI 10 A
Sími 16995.
47- tbl. Vlkan 21