Vikan - 22.11.1979, Blaðsíða 34

STJÖRNUSPÁ
llnilurinn 2l.mars 20.april
‘l>ú átt mjög góöa vini.
sem þú ert á góöri leið
meö að missa vegna
óþarfa afskiptasemi.
Einbeittu þcr frekar að
þúr sjálfum.
Nauiirt 21. ijiríl 2l.maí
Maður nokkur hefur
mikinn áhuga á framtíð
þinni. Hlustaðu á það
sent hann hefur að
segja, það gæti komið
að góðunt notunt.
Tiíhurarnir 22.mai 21. júni
Þú gerir smámistök sem
þú tekur allt of nærri
þér. Hættu að hugsa
um það og þá lagast
alh. Farðu út að
skemmta þér á laugar-
dagskvöldið.
hr.shhinn 22.jiiní J.V jnli
l.jonitl 24. júli 24.á|tú«l
Wr verður boðið í sant
kvæmi sem þú ættir
sjálfs þins vegna að
afþakka. Þú hefur
trassað skyldur þínar
um of undanfarið.
H.vernig væri að athuga
gang fjölskyldulifsins?
Þig langar til að koma
skoðunun þinunt á
ákveðnu málefni á
framfæri. Reyndu að
gera það á heppilegum
tima. þvi töluð orð
verða aldrei aftur tekin.
Vikan verður ntjög
róleg og þér gefst timi
til að hugsa um ákveðið
vandamál. Vertu fast
heldnari á peningana
þina. þvi þú þarft bráð-
lega á þeim að halda.
Þú ert staðráðinn í að
vinna vel verkefni scm
fyrir þig he'ur verið
lagt. Gættu þess samt
að ofreyna þig ekki. þaö
er ekki þess virði. Farðu
í ferðalag um helgina.
Þú stendur frammi fyrir
miklum framkvæmdum.
Vertu ekki feiminn við
að biöja fjölskylduna
um aðstoð. Þú átl það
margfalt inni hjá henni.
Þú átt vi>n á óvæntu
simtali i vikunni.
Il»l*maðurinn 24.nói. 2l.dcs.
Þú hefur lengi átt von á
aðákveðnu atriði verði
breytt. Nú kemur að þvi
og þá verður lcitað til
þin um ráð. Ef þér tekst
vcl upp mun það auka
hróöur þinn til muna.
Auklu ekki áhyggjur
annarra með endalausu
suði um vandamál þin.
Líttu á lífið með bjart
sýni því það birtir upp
um siðir. Varastu
ógreinilegt orðalag.
Þú hefur vcl til þess
unnið að létta þér upp
og sprella dálitið. Láttu
öfund annarra sem vind
um eyrun þjóta. Það
kentur lil þín sjaldséður
gestur sem þú skalt taka
vel á móti.
Ósjálfstæði ákveðinnar
persónu fer í taugarnar
á þér. Ef þú sýnir þolin
mæði mun þér verða
rikulega launað. Taktu
það rólega þessa viku
þvi miklir atburðir eru
framundan.
tmm
MEÐ INNILEGASTA
ÞAKKLÆTI
Simmersö dó í gær. Það var
hjartað sem sagði stopp og
neitaði að ganga lengur. Og
engan skyldi undra það sem
þekkti til lífshátta Simmersös.
Hann varð samt 88 ára og dó
sem forhertur piparsveinn með
hóp af vinum og hjá konum við
banabeðinn og spaugsyrði á
vörum. Kannski hefði Simmersö
orðið 100 ára hefði hann ekki
brennt kertið í báða enda.
Alla ævi hafði hann kunnað
að meta góðan mat, kaldan
snaps, ískældan bjór, stóran
vindil, glas af víni og yfirleitt allt
sem talið er til lífsins gæða. Þar
er kvenfólk ekki undanskilið.
Hann eltist við hvaða pils sem
hann sá allt til þess síðasta og
það var alls ekki árangurslaust
þvi Simmersö naut ætíð mikillar
kvenhylli. Það var lika eitt af
því sem hann kunni að meta.
Þó var ein stúlka í lífi hans
sem ekki vildi sjá hann.
Víóla.
Nú skulum við bregða okkur
svo sem 70 ár aftur í tímann.
Það er fallegur sumardagur og
sviðið er skemmtigarður í litlu
þorpi. Simmersö gengur fram og
aftur fyrir framan litla garðhúsið
þar sem unga fólkið á sér stefnu-
mót. Hann er klæddur allra
bestu sparifötunum sínum,
útsaumuðu vesti, með
manndrápsflibba um hálsinn og
nýjan stráhatt á höfðinu. Öðru
hverju dregur hann úrið upp úr
vasanum og lítur örvæntingar-
fullur á það, því tíminn líður
óðfluga. Og með hverri mínút-
unni minnkar vonin um að hún
komi. Draumadísin hans. Hún
sem er honum allt. Án hennar er
lífið einskis virði. Hún er konan
sem hann hefur kosið sér sem
lífsförunaut um alla eilífð. Hún
á að fylgja honum í gegnum
þykkt og þunnt, sorg og gleði,
meðbyr og mótbyr. Og þarna
kemur hún.
— Víóla, ástin min, hrópar
Simmersö í gleði sinni og grípur
um liljuhvítar hendur hennar.
— Loksins kemurðu. Loksins!
Víóla lætur fallast á bekk.
— Puh ha, segir hún og tekur
af sér gula stráhattinn með
rauðu slaufunni undir hökunni.
— Þvílíkur hiti.
Simmersö grípur um
imanndráparann eins og hann
vilji með því koma hjartanu á
sinn stað. Það situr nefnilega í
hálsinum á honum og slær og
titrar svo hann óttast að það
hrökkvi út um munninn á
honum í næsta skipti sem hann
opnar hann. Því að í dag er hinn
stóri dagur. í dag mun Víóla
taka bónorði hans. Hann litur í
kringum sig. Þau eru alein.
Fjörlegir píkuskrækir hljóma
neðan frá bátabryggjunni. En
hún er svo langt í burtu að það
gerir ekkert til. Nú er tækifærið!
Hann grípur aftur um hendur
Víólu, horfir fast í augu hennar
og steypir sér út í það:
— Ástin mín, tautar hann
hásróma. — Ég vil að þú verðir
mín.
— Þín, endurtekur Víóla.
Alveg eins og það eigi hana svo
margir aðrir. Sem getur svo sem
vel verið rétt því hvað er hægt
að sanna í þeim málum?
— Já, mín . . . Gifstu mér. Ég
er með trúlofunarhringana í
vestisvasanum. Vertu mín og ég
skal bera þig á höndum mér allt
til . . . .
Hann snarþagnar.
Hann hafði ætlað sér að segja
allt til heimsenda en finnst það
dálítið útslitinn frasi. Svo að í
stað þess bætir hann við:
— ... þess að dauðinn
aðskilur okkur.
— Ég er sama sem trúlofuð
öðrum, segir Víóla og lagfærir
púffermarnar á silkiblússunni
sinni.
Simmersö stekkur á fætur og
starir náfölur á Viólu. Á
draumadísina sína. Sína
útvöldu.
— Sama sem trúlofuð öðrum,
hváir hann hásróma. —
Hverjum þá?
— Alfreð, syni lyfsalans.
Simmersö sortnar fyrir
34 Vikan 47. tbl.