Vikan - 22.11.1979, Blaðsíða 46

fyrir mánuði síðan, að hún hafði ekki
orðið draumsins vör.
ESSA nótt, þegar Claire heyrði
dyrnar opnast, vissi hún strax, að hana
var að dreyma. Það er allt í lagi, sagði
hálfsofandi heili hennar, þvi að ég hef
fulla stjórn á þessu. Ég get stöðvað
drauminn hvenær sem mér dettur i hug.
Það lá meira að segja við að hún hugsaði
ánægð: Ég er fegin að hann skuli vera
kominn heim. Hvað ætli klukkan sé?
Skyldi hann hafa verið með einhverri
annarri?
Siðan, eins og ætíðáður, varð hún vör
við þögnina. Vindurinn bærðist ekki og
tunglskinið var horfið. Herbergið var
niðadimmt.
Nú. Hún varð að opna augun áður —
hún starði upp og sá veruna standa við
hliðsér.
Þetta gat ekki verið Dermott, hugsaði
hún hrædd og vantrúuð. Veran var allt
of há, að minnsta kosti sjö fet og íklædd
svartri skikkju frá hvirfli til ilja. Eða
var þetta lak? Nei, það var hetta yfir
höfðinu, og á bak við hana glitti i
eitthvað hvitt og gljáandi. Það var
ekkert vatn i þetta skiptið. Og ekkert
andlit.
Claire æpti upp yfir sig og kastaði sér
fram úr rúminu, í áttina að dyrunum.
Einhvern veginn tókst henni að opna
þær og æpandi hljóp hún inn i stofuna.
Henni tókst á einhvern furðulegan hátt
að komast í gegnum stofuna án þess að
reka sig utan í húsgögnin, og hún kom
að garðdyrunum og byrjaði að fitla
taugaóstyrk við lásinn. Stór bill ók fram
hjá og bílljósin lýstu upp veru, sem stóð
fyrir utan dyrnar tilbúin til að banka á
þær.
HúN heyrði i gegnum sin eigin óp
að Noel Kendrick sagði skipandi: „Hættu
þessu og opnaðu dyrnar.” Rödd hans
fékk hana til að ná aftur valdi á til-
finningum sínum. Þegar henni hafði
tekist að ná slánni frá dyrunum og opna
kom hann inn og lokaði á eftir sér.
Orðalaust dró hann hana að sér og
virtist ekki taka eftir næfurþunnum
náttkjól hennar, eða að eitthvað væri
einkennilegt við útlit hans þar sem hann
var fullklæddur í garði hennar um miðja
nótt.
Claire þrýsti sér þétt upp að honum,
lagði höfuðið á brjóst hans og grét. Hún
kom allt i einu til sjálfrar sin þegar hún,
um leið og hún þerraði tárin, varð vör
við hönd hans á baki sinu — og þá
staðreynd að náttkjóllinn hennar var
næstum gagnsær. Þegar hún dró sig úr
faðmlögum hans sleppti hann henni
hægt, á þann hátt að það varð meira
skipandi en kelið.
„Sæktu náttsloppinn þinn,” sagði
hann. „Þér verður kalt.”
Claire fór aftur að gráta þegar henni
varð hugsað til að fara aftur inn í svefn-
Undir
Afríku-
himni
herbergið. Hann gekk orðalaust inn í
ganginn. Hún heyrði hann róta þar í
fatahenginu og að lokum kom hann
inn aftur með gamla regnkápu, sem
hann rétti henni orðalaust.
„Þetta er betra,” sagði hann og
kveikti síðan Ijósin.
„Martröð?” spurði hann stuttlega.
Síðan virti hann hana betur fyrir sér.
„Hvar geymirðu áfengið?”
Þegar Claire var sest í gamla
hægindastólinn hans Dermott með
koníaksglas í hendinni varð henni
hugsað til þess hve einkennilega ófeimin
hún eiginlega var við Noel.
„Jæja, segðu mér nú frá þessu,” sagði
Noel og þegar hún hikaði hélt hann
áfram: „Komdu nú fram með það. Það
bætir ekkert að vera að loka þetta inni
með sér. Það gerir aðeins hlutina verri.”
Hún sagði honum frá öllu. Mar-
tröðunum, sem hún hafði fengið áður,
og svo þessari sem jaðraði við
vökudraum. Hún sagði honum þó ekki
frá manninum sem hún hafði séð og
liktist Dermott svo mjög. Hún hefði
heldur ekki átt að segja Bruce frá hon-
um.
Hann hlustaði þegjandi og þagði líka
lengi eftir að hún hafði lokið frá-
sögninni.
„Ég var vakandi,” sagði Claire
þrjóskulega og tók þögn hans fyrir
vantrú. „Ég var með opin augun."
„Humm,” Noel reis allt í einu upp.
„Komdu,” sagði hann. Við skulum lita á
herbergið þitt.” Þegar hún færði sig ekki
um set beygði hann sig yfir hana, greip
um hendur hennar og dró hana upp úr
stólnum, með styrk sem hún undraðist.
„Komdu,” sagði hann aftur. Munnur
hans var einbeitnislegur. „Það þýðir
ekkert að fela sig eða hlaupa. Það gerir
ekkert gagn.”
Svefnherbergisdyrnar voru galopnar,
eins og hún hafði skilið við þær. Noel
gekk inn á undan henni og hélt enn um
hönd hennar.
„Hvar er kveikt? Nú, þarna var það.”
Lakið lá fram úr rúminu eins og hún
hafði fleygt þvi frá sér. Teppið, sem
hafði verið lagt saman við fótagaflinn, lá
á gólfinu. Að þessu undanteknu var her-
bergið nákvæmlega eins og venjulega.
Glugginn var næstum heill veggur á bak
við rúmið og gardínurnar voru dregnar
fyrir.
Noel sleppti henni, gekk að
glugganum og þreifaði á gardínunni.
„Þær virðast vera þungar,” sagði hann
og hann sneri sér að henni. „Sérstaklega
hér i Afriku.”
„Sólin gengur heilan hring um há-
Finlux
Ferðatösku r
í miklu
úrvali
Verslunin Hallarmúla opin tii hádegis laugardaga.
46 VlKan 47-tbl.