Vikan - 29.11.1979, Blaðsíða 21

Einlægur aðdáandi Hannibals
— Ég er borinn og barnfæddur Bolvíkingur. Pabbi
var lengst af sjómaður á smærri bátum en síðustu árin
reri hann á skektu. Sjálfur fór ég á sjóinn 13 ára
gamall. Við vorum fimm systkinin og á þessum árum
voru fjárhagsástæður almennt slíkar að unglingar
þurftu að leggja sitt af mörkum til heimilisreksturs
strax og þeir gátu. Sennilega þætti nútíma unglingi
hart að leggja helming tekna sinna til foreldrahúsa en
ég tel að þetta uppeldi hafi verið mér afar hollt.
Þannig lærði ég fljótt að standa á eigin fótum og gera
meiri kröfur til sjálfs mín en umhverfisins. Og fólk i
litlum sjávarplássum eins og Bolungarvík var stöðugt
í tengslum við undirstöðuatvinnulífið og er raunar
enn þó lífskjör hafi batnað.
— Auðvitað hlýtur slíkt umhverfi og uppeldi að
móta skoðanir manns og þar er ég engin undan-
tekning. Kannski er mér þó minnisstæðust frá
uppvaxtarárum mínum hin nána snerting við líf og
dauða og hinn sífelldi ótti sem sjómannsfjölskyld-
urnar bjuggu við. Þá voru hafnarskilyrði svo slæm að
bátar voru hifðir upp að kveldi og sjósettir að morgni
og i vondum veðrum var hver sjóferð barátta upp á líf
og dauða. Ég minnist þess að ég fór aldrei að sofa á
kvöldin fyrr en pabbi var kominn heim og vildi raunar
helst ekki setjast að kvöldmat án hans. Þessi
innibyrgði ótti um líf hans nagaði mig engu siður á
fullorðinsárunum þvi að siðustu árin reri hann einn á
árabát og skeytti lítt um veður.
— Mamma vann alltaf í fiski eða vaski eins og það
var þá kallað. Hún er núna 76 ára gömul en ekki
nema tvö-þrjú ár síðan hún hætti i fiskinum. Foreidr-
ar minir höfðu engan sérstakan áhuga á stjórnmálum
og innrættu mér því hvorki eitt né annað í þeim
efnum. Svo það var frekar umhverfið og lífskjör okkar
sem-ollu því að ég fékk snemma mikinn áhuga á
félagsmálum og þá sérstaklega á kjörum sjómanna.
Ég byrjaði ungur að starfa fyrir verkalýðsfélagið, tók
þar við formennsku 1969 og síðan bættust við störf i
þágu sveitarstjórnar. En sennilega varð Hannibal mér
mestur hvati til að leggja út i stjórnmálin, ég var og er
enn einlægur aðdáandi hans.
Ég trúi því að unnt sé að
sameina alla lýðræðissinnaða
jafnaðarmenn í einn flokk
— Þrátt fyrir framboð mitt fyrir Samtök frjáls-
lyndra og vinstri manna hef ég alltaf litið á mig sem
jafnaðarmann og á unglingsárunum var ég flokks
bundinn i Alþýðuflokknum. Ég dreg þó enga dul á að
ég var lengi vel mjög óánægður með forystu þessa
flokks og innganga mín í hann núna þýðir síður en svo
að ég sé alfarið ánægður með hann. En ég vil þá leggja
mitt af mörkum til að breyta honum til hins betra. Ég
trúði þvi er ég fór í framboð fyrir Samtökin og trúi þvi
reyndar enn að unnt sé að sameina alla lýðræðis-
sinnaða jafnaðarmenn í einn flokk sem yrði jafn
öflugur verkalýðsflokkur og Alþýðuflokkurinn var á
sínum tíma. Raunar þer brýna nauðsyn til að breyta
pólitískum viðhorfum hér þannig að tekið verði upp
tveggja flokka kerfi, svo brýna að það er spuming hvort
ekki ætti að gera það með lögboði gangi f>að ekki
öðruvísi. Það hefur margsýnt sig að jretta kerfi
margra flokka leiðir ekki til annars en eilífra hrossa-
kaupa, málin eru aldrei leyst á raunhæfum grundvelli
heldur með einhverju bráðabirgðasamkomulagi
sundraðra stjórnmálamanna.
— Það eru því miður ekki nein hjartans mái sem
48. tbl. Vikan 21