Vikan - 29.11.1979, Blaðsíða 52

gapti af undrun án þess að reyna að
leyna því. Innan sólarhrings myndi öll
nýlendan vita að þessi geggjaði-
óhugnanlegi-undarlegi-dularfulli mágur
Henry Hallets væri farinn að snæða há-
degisverð hjá ekkju Dermott Feltons.
Barbara var svo upptekin við að stara
á dymar, sem Noel hafði horfið i
gegnum, að Claire varð að þrýsta
umslaginu í framrétta hönd hennar.
„Skrítið,” sagði Barbara að lokum, og
leit á Claire. „Er hann ekki æðislegur?
Ég vissi ekkert um þetta.”
„Sástu hann ekki koma inn?” spurði
Claire og hugsaði um hve lengi hann
hefði eiginlega veriðaðskoða safnið.
Ávallt úrvals
nautakjöt
„Nei. Það hlýtur að hafa verið á
meðan ég var að útbúa teið. Er hann
ekki —?”
„Mér finnst hann nú bara ósköp
venjulegur," svaraði Claire áhugalaust.
En það var ekki satt. Noel var allt annað
en venjulegur.
„Jæja, sagði Barbara hrifin. „Með
þessa yndislegu rödd þarf hann ekki
mikið meira, eða hvað?”
„Ég verð að flýta mér,” sagði Claire.
Hún gat ekki skilið hve mikið hún hafði
á móti þvi að tala um hann.
„Já. Hann kemur til þin i hádeginu er
það ekki? Sumt fólk er alltaf svo
heppið.”
„Ég mætti Tim Reilly við póst-
húsið," sagði Claire til að skipta um
umræðuefni. „Er hann alltaf við út-
varpsstöðina nú orðið?”
Barbara yppti öxlum. Hún hafði haft
töluverðan áhuga á Tim hér áður fyrr,
hugsaði Claire með sjálfri sér.
Orðrómurinn sagði að sá áhugi hefði
ekki veriðgagnkvæmur.
„Næstum alltaf. Hann vinnur orðið
aðeins sjálfstætt fyrirokkur.”
„Nú? Það vissi ég ekkert um." Claire
hleypti i brýrnar. Hún vissi að rit-
stjórinn, Larry Parker, hafði ráðið tvo
innfædda blaðamenn. En samt, þegar
Dermott var ekki lengur til staðar —
„Og þú kemst yfir þetta allt saman?"
„Ég býst við því,” Barbara lagði hand-
leggina á borðið eins og hún væri að búa
sig undir að segja stórfréttir. „Og þegar
Undir
Afríku-
himni
allt kemur til alls, Claire, hvað er þá í
fréttunum? Það kemur fólk hingað
vaðandi inn og segir okkur hvað við
eigum að skrifa, það veistu. Við höfum
ekki haft almennilega fyrirsögn síðan —
Hún þagnaði, roðnaði og ræskti sig.
Síðan bætti hún spaklega við: „Siðan ég
veit ekki hvenær.”
Claire, sem nú var komin að
dyrunum, kvaddi og flýtti sér að bílnum.
Ef hún flýtti sér ekki kæmi Noel
Kendrick heim á undan henni.
En hún vissi fullvel hvað skrif-
stofustúlkan hafði ætlað að segja. Og
hún hafði rétt fyrir sér. Fyrirsögnin
hafði verið allrosaleg þegar slysið átti sér
stað, fyrir tveimur árum, og Blackrock
var ekki enn komið yfir afleiðingarnar.
Þjónustustúlka Claire gekk
eirðarleysislega um, þegar Claire kom
aftur, og það þýddi að henni lá eitthvað
á hjarta.
„Hvað er það, Rebecca?” Claire beið
eftir svari. Hún var hálfóþolinmóð, en
þó var henni skemmt samtimis. Hún
gaVlkan 48. tbl.