Vikan - 29.11.1979, Blaðsíða 53

haföi hugsað sér að hafa heitan mat í
stað venjulega kalda borðsins og
salatsins. Nú leit ekki út fyrir að tími
yrði til þess.
„Bróðir minn er hér. Þú varst búin
að segja að ég mætti heimsækja son
hans í háskólann. Hann er kominn til að
aka mér þangað.”
„En, Rebecca —” byrjaði Claire og
strauk hárið frá röku enninu. „Ég bjóst
við að þú myndir láta mig vita.”
„Ég læt þig vita núna.”
„Æ, þú gætir ekki farið á morgun, er
það?”
Þetta var vonlaust. Það vissi hún.
Hún myndi gefa Rebeccu fri. Rebecca
hafði aldrei haft fyrir að láta hana vita
fyrirfram, þegar hún hafði hugsað sér að
taka sér frí. Makeliubúar hugsuðu
yfirleitt aðeins um daginn í dag. Það
var svo sem margt vitlausara, hugsaði
hún þreytulega með sjálfri sér.
„Abinal er hér með hjólið til að taka
mig með,” sagði Rebecca, og þar eð
vinsælasti ferðamátinn var sá að ferðast
tveir eða jafnvel þrir á sama hjólinu —
sem var reyndar ólöglegt — varð Claire
ekkert undrandi. Þegar henni varð
hugsað til útsýnisvegarins fór þó hrollur
um hana við tilhugsunina og hún sagði
undrandi: „Ætlið þið að hjóla alla leið til
Makeli?”
Rebecca hristi höfuðið. „Námurútan
fer þar hjá um hádegið. Við tökum hana
áður en við komum að útsýnisveginum.”
„En ykkur verður ekki hleypt inn.
Rútan stansar þar ekki. Og reiðhjólin”
„Námurútan stoppar. Við stöndum í
þrepinu, svona —” Þjónustustúlkan
baðaði höndunum — „og höldum á
hjólunum, utan á rútunni.” Hún
þagnaði. „Bílstjórinn er bróðir. Sami
faðir, önnur móðir.”
Claire hló. Hún hefði átt að geta
látið sér detta þetta í hug. „Jæja, allt í
lagi. En ég fæ gest til hádegisverðar."
„Ég veit það, frú.” Rebecca klappaði
saman lófunum í þakklætisskyni en
tókst þó að líta á Claire ásökunaraugum
í leiðinni. „Sjeffinn kom til að
heimsækja þig, siðan fór hann. Svo að ég
tók fisk út úr frystikistunni.” Hún benti
stolt í áttina að vaskinum, þar sem tvö
flök lágu og þiðnuöu. „Og ég bjó líka til
JæJA, það var nú það, hugsaði
Claire með sjálfri sér. Nú verð ég að elda
ofan i þá. Hún þakkaði Rebeccu fyrir
hugulsemina en konan tvísté aðeins.
Síðan sagði hún: „Hann spurði: Hvar er
málverkið?”
„Ó, já. Það var rétt.” Það var
auðvitað málverk Dermotts. „Sýndirðu
honum það?”
Rebecca hristi höfuðið. „Ég sagðist
ekki vita,” svaraði hún.
„En Rebecca, þú veist það fullvel.”
„Bróðir minn málar alveg eins vel,”
sagði hún með fyrirlitningu og snerist á
hæli. Þegar hún kom að dyrunum bætti
hún við: „Betur.” Hún staðnæmdist
fyrir utan eldhúsgluggann og leit á
Claire. „Abinal vinnur mikið fyrir Sjeffa
Langley, frú. Ég fer núna. Bless.”
Claire leit á klukkuna og gekk út i
garðinn í leit að sítrónu. Hún reikaði
hægt um hlykkjóttan stíginn og gekk úr
sterku sólskininu inn i marglitan skugg-
ann djúpt hugsi.
Það var eins og hún væri að vakna,
allt of snögglega, af löngum svefni; eins
og hún væri að teygja úr köldum og
stirðnuðum limunum, sem voru að
vakna til lífsins, og það var sársauka-
fullt. Henni skildist, með vaxandi
undrun, að hún hafði ekki lifað nema að
takmörkuðu leyti eftir dauða Dermotts
og hún var ekki viss um hvernig hún
ætti að kljást við þessa nýju veröld né
heldur hver ástæðan var fyrir þessari
endurvakningu.
Hún þræddi veginn milli sítrus-
trjánna. Það glitraði á dökk laufin og
þroskaða ávextina. Hún varð vör við
órólega tilfinningu um að hlaupast á
f'
MORGAN KANE
Stór bók um Morgan Kane kemur út 1. desember. Bókin verOur í
vasabroti og einnlg innbundin ítakmörkuðu upplagi.
Morgan Kane — Bat Masterson — Billy the Kid
Charles Goodnight — John Casner— Sostones Llancheneque
Þessum görpum lenti saman síðsumars árið 1876 — og Texas Pan-
handle varð vettvangur heiftarlegra, blóðugra átaka, slíkra, sem
aðeins gátu gerst í Villta vestrinu...
\
ÞEIR HITTUST
Á HELJARSLÓÐ
48. tbl. Vlkan * j