Vikan - 29.11.1979, Blaðsíða 59

trúgjarn á hugmyndir um samband við látnar
manneskjur, heldur þvert á móti mjög vantrúaður á
slíkt. En sannanirnar hlóðust svo að honum í þessu
máli, sem átti eftir að vekja svona gífurlega athygli, að
hann varð að viðurkenna að þær nægðu til þess að
staðfesta þá skoðun að látnir lifðu eftir dauðann.
Séra Arthur Ford, sem var miðillinn í þessari frægu
útsendingu sjónvarpsins í Toronto, varð frægur um
allan heim fyrir þennan opinþera sambandsfund. En
eins og margir íslendingar vita, var þetta aðeins
hámark merkilegrar miðilsstarfsemi, sem hafði staðið
i áratugi og náð til margra landa. Ævisaga Fords var
þýdd á islensku og er litríkur ferill hans þvi mörgum
íslendingum kunnur. Eftir merkilegan sambandsfund,
sem Ford hélt í Lundúnum, sagði Arthur Conan
Doyle, hinn frægi höfundur Sherlock Flolmes
sagnanna, um hæfileika Fords þetta: „Þetta er meðal
þess allra furðulegasta sem ég hef nokkru sinni séð á
reynslutíma minum um sálræn efni, sem staðið hefur i
fjörutíu og eitt ár." Doyle var frægur einnig sem fyrir-
lesari um sálræn efni og mjög eftirsóttur og hann var í
þann mund að hefja fyrirlestur fyrir áheyrendur í
West End í Lundúnum, þegar til hans kom þessi ungi
og þá lítt þekkti bandariski miðill og hafði meðferðis
meðmælabréf til hins fræga manns. Þetta varð til þess
að Doyle bauð honum að halda með honum opin-
beran fund þar sem Ford gæti sýnt sálræna hæfileika
sína og reyndist hann tilefni framangreindra ummæla
Conans Doyles.
Arthur Ford varð fyrst var við þessa mögnuðu sál-
rænu hæfileika sína þegar hann var i hernum í heims-
styrjöldinni fyrri. Hann var ungur liðsforingi staddur í
herbúðum í Grant í Illinois, jregar hann vaknaði eina
nóttina við að honum birtist nafnalisti. Sagði hann
siðar svo frá, að honum hafi snax orðið Ijóst, að þetta
voru nöfn þeirra hermanna sem látist höfðu um
nóttina i inflúensufaraldri þeim hinum mikla sem
geisaði árið 1918. Hann komst að því daginn eftir að
þetta reyndist rétt. Fleiri slíkir nafnalistar birtust
honum eftir þetta og brást það aldrei að þeir sem
birtust honum á listanum létust af völdum sjúkdóms-
ins.
Sjáltum þótti Arthur Ford þetta allóhugnanlegur
hæfileiki og óttaðist geðveiki. Hann spurði þess vegna
móður sina hvort nokkuð hefði gætt geðveiki í ættinni
og sagði hún syni sínum, að frænka þeirra ein hefði
verið eitthvað „skridn". Þetta var föðursystir Fords
og hafði hún verið miðill, en það var litið hornauga af
öðrum í fjölskyldunni, því þeir voru bókstafstrúar,
baptistar.
Ford tók prestsvígslu og brátt tók hann að krydda
klerksræður sínum með beitingu hinna miklu miðils-
hæfileika sinna og dró þannig að sér mikinn fjölda
áheyrenda.
Við þessar sívaxandi vinsældir séra Fords meðal
hinna lifandi kom svipað í Ijós meðal hinna látnu.
Andlegar verur virtust þyrpast að honum á sambands-
fundum. Lýsir Ford þessu jrannig í ævisögu sinni:
„Stundum sá ég þetta látna fólk, stundum fann ég til
þess, en það var bara allt of margt til þess að ég réði
við þetta. Mig vantaði einhvern sem gæti komið reglu
á þetta og ákveðið hverjir kæmust I gegn. Mig vantaði
andlegan meistara til þess að stjórna þessu öllu
saman.”
Og árið 1924 kom þessi persóna fram hjá séra Ford,
persónuleiki sem kallaði sig Fletcher. sem sagðist
upp frá því verða aðstoðarmaður Fords hinum megin
á andlega sviðinu. Kom í ljós við nánari spurningar,
að þetta nafn tilheyrði frönskum Kanadamanni, en
þeir Ford höfðu þekkst í bernsku, fimm ára að aldri,
þegar fjölskyldur þeirra voru nágrannar. Ford
kynntist honum aldrei sem fullorðnum manni, en
þessi bernskuvinur hans gekk í herinn i heims-
styrjöldinni fyrri og féll á vígstöðvunum.
Eftir þetta var Fletcher alla tíð stjórnandi miðilsins
Arthurs Fords, sem varð einn frægasti miðill Ameríku
á 20. öld.
Eins og nærri má geta verður ferill þessa stórmerka
miðils ekki rakinn hér í stuttum þætti, enda ævisaga
hans til á islensku, eins og ég gat um fyrr. Ég ætla
samt til gamans að segja eina smásögu af beitingu
þessa sálræna hæfileika, sem gerðist í Carnegie Hall í
New York árið 1939.
Meðal áheyrenda í salnum var ungur maður sem
hafði einungis farið á þennan fund móður sinni til
samlætis. Ford fann nafn hans — Ralph Harrison —
og sagði við hann: „Gætið varúðar, þegar þér farið í
bankann. Þér berið á yður miklar fjárupphæðir.
Gætið fyllstu varúðar eða þér getið átt það á hættu að
verða rændur.”
Harrison þakkaði Ford, en hann hélt engu að siður
áfram að fara með þúsundir dollara í bankann daglega
fyrir fyrirtæki sitt I Newark, Krueger bruggunar-
firmað. Hann fór í nálægan banka með þessar háu
fjárhæðir í bil sínum án þess að hafa nokkurn sér til
fylgdar og verndar. Ekki voru liðnar þrjár vikur frá
þessari viðvörun Arthurs Fords áður en Harrison var
rændur af tveim vopnuðum glæpamönnum, sem
komust sjálfir undan með ránsfenginn í eigin bíl. Þvi
skal einungis bætt við þessa frásögn, að Harrison varð
sjálfur einnig sálrænn, því honum opnaðist skyggni.
Endir
48. tbl. Vikan 59