Vikan - 06.12.1979, Blaðsíða 70

Smásaga eftir Angelu Stíll
Sœlu-
stundir
Hann áleit sjálfur að hann væri hinn full-
komni eiginmaöur og það varð honum mikið
áfall, að Dóra virtist ekki sömu skoðunar. Þú
metur allt í krónum og aurum, sagði hún ...
Þýð.: Svanhildur Halldórsdóttir
H VAÐ i ósköpunum getur verið að
Dóru, hugsaði Ívar meðan hann stóð og
rakaði sig. Siðan hann kom heim úr síð-
ustu ferð sinni fyrir tveim mánuðum
hafði hún verið niðurdregin og fálát.
I lann hafði verið að heiman einn mánuð
i það skiptið og vissulcga var það langur
timi l'yrir hana að vera ein með litlu
hörnin. En áður en hann róð sig i þetta
starf, sem hann nú gcgndi. höfðu þau
rætt það sín á milli, að ferðirnar yrðu
mikill hluti starfsins.
— Mín vegna er það allt í lagi, hafði
Dóra sagt. Mér er sama þó ég sé ein, mér
leiðist það ekki. Og fram að þessu hafði
ekki borið á neinni óánægju. En eitl
hvað hafði gerst meðan hann var að
heiman, það var hann sannfærður um.
1 kvöld, hugsaði hann, ætla ég að
ræða við hana um málið. Spyrja hvað
ami að. Hann kveið þvi, kannski var cin
hver annar i spilinu. Þaö var ekki hægt
að útiloka þann möguleika. En þau gátu
ekki haldið svona áfram. Hann vildi að
hún legöi spilin á horðið. Ilann vissi ekki
hvað sér hafði orðið á. Alltaf kom hann
heim með gjafir. Núna hafði hann t.d.
fært henni appelsinupressu og tölvu.
Börnin höfðu fcngið leikföng.
— Morgunmaturinn er tilbúinn,
hrópaði Dóra framan úr cldhúsi. Áður
hafði hún gjarnan kontið inn til hans og
kysst hann skeggkossinn.
- Viltu linsoðiðeða harðsoðiðegg?
— Ekkert cgg. Hann brosti til
hennar, en hún endurgalt ekki bros
hans.
— Hvað er að? spurði hann, þegar
hún hellti kaffinu í bollann hans. — Hef
ég gert eitthvað rangt? Hann hafði ætlaö
að biða til kvölds, en gat ekki setiö
lengur á sér.
— Nei, sagði hún og stakk l'ullri
grautarskeið upp i litlu dóttur þeirra.
— Já, en eitthvað er að, þú ert cins
og ókunnug manneskja, sagði hann og
ýtti dagblaðinu til hliðar. Segðu mér
Itvað er að?
— 0, allt og ekkert, sagði Dóra og
hönum til mikillar furðu brast hún i
grát.
— Nei, elskan min, svona nú. Ivar
þaut á fætur og Dóia þreif diskapurrk
una til að þerra tárin. Litla telpt.n fór að
hágráta og Boggi lit'i, sem lék sér að bíl
um á gólfinu. leit steinhissa á foreldra
sina.
— Ég gel ekki talað um það núna,
kjökraði Dóra. — Farðu bara í vinnuna.
þú verður of seinn.
— Vinnan getur bcðið, fjandinn hafi
það. En um leið þaut gcgnum huga hans
allt það sem hann þyrfti að gera fyrir
fundinn klukkan niu.
— Nei. sagði Dóra snögg upp á lagiö.
— l-arðu bara strax. Ég á lika að fara
mcð börnin i leikskólann i dag, svo það
lefur þig ekki. Svo fyllli hún skeiðina
aftur af graut. — Svona, hættu þessum
hljóðunt, barn, sagði hún óþolinmóð og
stakk skeiðinni upp i litlu telpuna, sem
varla var viðbúin. Ívar var ráðvilltur.
Hún var ckki vön að vera örg við börn-
in.
— Nú, jæja þá, sagði hann og var
vandræðalegur. — Við ræðum þá málin
i kvöld.
Dóra yppti öxlum og leit ekki upp
þegar hann kyssti hana i kveðjuskyni.
Þegar Ivar kom á skrifstofuna kom i
Ijós, aðeinkaritarinn hans var með inflú
ensu og stúlkan, sent álti að leysa hana
af, var varla fær um aðskrifa eitteinasta
orð rétt. Fundurinn var langur og ár
angurslaus. Dagurinn leið við ótal verk
efni, sem kröfðust einbeitni og hann
hafði engan tíma til að hugsa sin einka-
mál.
Hann var uppgefinn og utan við sig,
þegar hann loksins gat farið hcim klttkk
an sex. Þá fyrst kom honum Dóra i hug.
Hún var ekki vön að gráta. Hann minnt-
ist þess ekki, að hann hefði séð hana
gráta nema þegar keyrt var yfir hundinn
þeirra — en það var lika átakanlegt og
hann hafði ekki getað stillt sig sjálfur.
Hann hafði alltaf dáðst að rósemi
hennar, hann hafði einmitt hrifisl mest
af stóru gráu augunum hennar og þess-
ari dæmalausu sálarró. sem hún bjó yfir.
1 bilnum á heimleiðinn' lét hann hug-
ann reika um lif |x;irra saman. Þau
höfðu verið gift í fjögur ár. Það var ekki
langur timi. Þau höfðu hafið búskap i
þröngri tveggja herbcrgja ibúð á fimmtu
hæð, en þegar Boggi fæddist flultu þau i
einbýlishús i nýju hverfi og þar bjuggu
þau nú. Og sannarlega hafði þetta ekki
gerst átakalaust, það kostaði peninga að
koma sér vel fyrir. Þau höfðu haft mikið
fyrir að rækta fallegan garð kringum
húsið, ekki síst Dóra. Annars hafði
hún helst viljaö kaupa gamalt hús i
gömlu, grónu hverfi. En hann hafði
verið þvi andvigur. Bjóst við að við
gerðir og endurbætur kostuðu of mikið.
í nýju hverfunum var lika ungt fólk með
litil börn eins og þau. Hún hafði beygt
sig undir vilja hans.
Já. hann hafði staðiðsig vel sem eigin
maður og fyrirvinna, eða svo áleit hann.
Gott starf og framtiðarhorfur álitlegar.
Ferðalögin voru að vísu þreytandi. Það
gat virst spennandi að eiga að fara til
Rómar, Parisar og Hong Kong, en það
var bara ekki þannig. Honum leiddist
vistin á hótelherbergjunum og þessi
þeytingur milli slaða.
Dóra var að lesa sögu fyrir Bogga
þegar hann kom heim. Litla systir var
sofnuð. Hann kyssti þau, fór fram i eld
hús og sótti öl og glös. Hann var ekki frá
þvi, að Dóra væri eitthvað glaðlegri.
— Ahæ, hvað þaðer notalegt að vera
kominn heim, sagði ivar, þcgar Dóra
kom inn i stofuna eftir að hafa boðið
Bogga góða nótt. — Það hefur verið
skelfilegur dagur hjá mér á skrifstof-
unni. Og hann lét ntóðan mása um
erfiði dagsins. Dóra hlustaði þögul.
— Jæja, sagði liann, þegar hann átl-
aði sig, þá er það þitt vandamál. Eigum
viðekki að ræða það?
Hún sat og starði ofan i glasið sitt. —
Ég veit raunar ekki hvað það er sem þú
kallar vandamál, sagði hún hægt.
— Svona, leystu frá skjóðunni. Ivar
brosti. — Við höfum hingað til getað
rætt saman um hlutina. Ef það er eitt-
hvað sem ég geri rangt, vil ég gjarna
bæta ráð mitt.
— Það er raunar ekki það sem þú
gerir, sem þarf að kvarta undan. Frekar
það sem þú gerir ekki, sagði Dóra loks.
— Meðan þú varst að heiman, var ég
boðin í mat hjá Marteini og Hönnu. Þar
hitti ég mann, sem ég ræddi mikið við.
ivar hrökk við, hann fann hvernig
maginn herptist saman. Hvað voru það
annars mörg hjónabönd, sem enduðu
með skilnaði? Hann hafði einhvers
staðar séð tölur um slíkt.
— Haltu bara áfram, sagði hann eins
rólega og yfirvegað og honum var unnt,
en hann fann að hjartað barðist óeðli-
lega hratt. Hvað með þennan mann?
— Já, sagði Dóra. — hann er einn
þeirra, sem auðvelt er að ræða við.
Hann var nógu gamall til að vera faðir
minn og var tvígiftur. Við ræddum
hjónabönd . . .
— Og hvaða allsherjarlausn á vanda-
málinu hafði hann? Rödd Ívars var
háðsleg.
— Ég vissi að þú myndir taka þessu
svona, sagði Dóra. — En það þjónar
engum tilgangi að reiðast.
ívar dró andann djúpt. — Fyrirgefðu.
sagði hann. — Ég þoli bara ekki að verið
sé að ræða hjónaband mitt viðókunnugt
fólk.
— Við ræddum ekki okkar hjóna-
band, bara hjónabönd yfirleitt. Hann
sagði að visu ýmislegt um sitt.
— Nú, og hvaðsvo?
— Hann sagöi að flest hjónabönd
færu út um þúfur. af því að fólk léti þá
glóð, sem á milli þeirra hefði kviknað í
upphafi, deyja úl. Daglegt amstur og
eflirsókn eftir veraldlegum gæðum sæti
alltaf í fyrirrúmi. Hann sagði að báðir
aðilar þyrftu að leggja eitthvað af mörk-
um, svo glóðin slokknaði ekki.
— Nú, og hvernig vildi hann að
maður hagaði sér? Ívar gat ekki þolað
þennan ókunna mann. sem truflaði
venjubundið lif hans.
— T.d. með ýmsu smálegu, sem gefið
gæti hinum aðilanum til kynna, að enn
væru tilfinningarnar þær sömu. Fyrra
hjónaband hans fór út um þúfur, af þvi
að þau höfðu ekki ræktað garðinn. Þau
höfðu uppgötvað eftir átján ára hjóna-
band, að þau bjuggu bara saman af
gömlum vana. Þeim var eiginlega alveg
sama hvoru um annað. Hann gifti sig
svoafturaf ást.
— Ég bið spenntur. Hvernig á að
leysa vandann? spurði Ívar og krosslagði
hendurnará maganum.
— Það eru ekki til algildar reglur, þú
getur varla búist við því. En hann sjálfur
skilur eftir miða hér og þar i húsinu til
að segja konunni sinni, að hann elski
hana ennþá.
— Þetta virðist nú óþarflega fyrir
hafnarsamt!
— Þaðgetur vel verið, sagði Dóra og
stóð upp til að draga tjöldin fyrir glugg-
ann. — En hjónaband er ekki það eitt að
greiöa rcikninga og kaupa eldhústæki al'
öllum mögulegum gerðum.
— Hana, þar kom það! Það voru mis-
lök að gefa þér appelsinupressuna. Mér
þykir það leitt. Hann var fjúkandi
reiður.
— Já, reyndar. Hún sneri sér að
honum. — Maður gæli haldið. að ég
70 Vikan 49. tbl.