Vikan - 13.12.1979, Blaðsíða 34

GOÐ SPURNING
STJÖRIMIISPA
llrtiiurinn 2l.mars 20.april
Það getur stundum
verið nauðsynlegt að
sýna ákveðni svo aðrir
taki mark á fyrir-
huguðum aðgerðum.
Slikt má þó ekki fara út
i öfgar og í þeim
tilvikum er afsökunar-
beiðni rétta lausnin.
Kr. hhinn 22. jiini 2.V jtili
Undanfarið hefur þér
gengið fremur illa að tjá
tilfinningar þínar og
hefur það sett mark sitt
á ýmislegt í einkalífinu.
Sá sem ekki gefur neitt
af sjálfum sér uppsker
heldur ekkert.
Þér hættir til að lifa í
heimi óraunveruleikans
og þegar til lengdar
lætur verkar það þreyt-
andi á ættingjana.
Snúðu strax við blaðinu
og þá mun raun-
veruleikinn ekki verða
þér ógnvekjandi.
Niiulirt 21. ipril
Betra er að eiga fáa en
góða vini og hlaup eftir
duttlungum óvið-
komandi fólks er vafa-
samur ávani. Hugsaðu
um eigin þarfir og fram-
kvæmdu það sem þér
finnst hagstæðast.
Tviburarnir 22.mai 2l.júni
Vandamálin leysast á
óvæntan máta og nú er
að gæta þess að láta það
ekki stíga sér til höfuðs.
Kviði vegna framtíðar-
innar hefur þjakað þig,
en allt slíkt er ástæðu-
laust með öllu.
I.jónii) 24. júli 24. ágú*f
Njóttu líðandi stundar
og varastu að láta
annríkið hafa of mikil
áhrif á taugakerfið.
Ekkert liggur á og með
markvissum athöfnum
og þolinmæði ætti
árangurinn að skila sér
fljótlega.
Stcingeitin 22.des. 20. jan.
Flas er aldrei til
fagnaðar og á því færðu
að kenna núna á næst-
unni. En þér eykst þor
og dugur við alla
erfiðleika, svo þetta
verður þér liklega
einungis ávinningur I
framtiðinni.
\alnsherinn 2l.jan. Ib.febr.
Töluö orð verða aldrei
aftur tekin og því er
betra að íhuga flest það
sem af munni fer. Það
er líka ástæðulaust að
tala hratt og mikið, en
þér hættir til þess innan
um ókunnuga.
Láttu ekki fagurgala
annarra rugla þig og
Ijúktu þvi sem löngu
hefur verið ákveðið.
Heppnin virðist ætla að
elta þig og það er sjálf-
sagt að njóta þess sem
af því leiðir.
Sporúdrekinn 24.»kl. 2.\.nó\.
Gamlir draumar láta þig
ekki í friði og nú virðist
sem ýmsir hlutar þeirra
ætli að rætast. Til þess
að svo verði þarft þú að
leggja ýmislegt af
mörkum, sem ekki var
með í spilinu áður.
.HogmaAurinn 24.nói. 21.tíes.
Gleðstu yfir velgengni
annarra. Satt að segja er
ekki óhugsandi að þú
njótir þar góðs af.
Farðu þér hægt i
yfirlýsingum, þvi fram-
koma þin getur verkað
villandi á ókunnuga.
Fiskarnir 20.fcbr. 20.niars
Að vísu er núna
dimmur vetur en það er
samt varla ástæða til
þess að láta þunglyndið
ná undirtökunum. I
slíkum tilvikum hjálpar
oft að vera sem mest
innan um aðra, jafnvel I
margmenni.
París er borg Eiffelturnsins,
Mónu Lísu og fagurra bygginga.
En París er einnig borg syndar-
innar. Tökum sem dæmi hann
Philippe Dauphin, ungan og
aðlaðandi Parísarbúa. Er það
ekki hann sem hringir alls
ófeiminn dyrabjöllunni hjá
monsieur Fouquet þó hann viti
mætavel að monsieur Fouquet
situr kvöldverð Uppgjafa-
hermannaklúbbsins og því er
hin unga eiginkona hans alein
heima við. Honum er einnig
fullkunnugt um siðareglumar
sem kveða svo á um að ungir
menn eigi ekki að heimsækja
ungar eiginkonur á meðan eigin-
menn þeirra em víðs fjarri. En
hann veit líka að ungar eigin-
konur eru einmana þegar þær
þurfa að sitja einar heima á
kvöldin.
Þessi pilsaflettir! Heyra
hvernig hann flautar eftir-
væntingarfullur á meðan hann
bíður þess að dyrnar ljúkist upp.
Sjá hvað hann reigir sig þama á
tröppunum iklæddur allt of
fínum og vel pressuðum fötum.
Og rósirnar sem hann hefur
stungið upp í handarkrikann.
Konfekt og rósir! Hann veit
hvað hann er að gera og hvernig
á að bera sig að við það. Þetta er
ófyrirleitinn náungi!
Jæja! Nú opnast dyrnar
varlega í hálfa gátt. Ætlar hún
að hleypa honum inn? Þorir hún
það? Ce n’est pas possible! Jú,
hver þó í fj . . . Hún teygir lilju-
hvíta hönd sína út á milli hurðar
og stafs, lítur flóttalega til
beggja hliða, kippir honum inn
fyrir og lokar svo hurðinni
mjúklega.
— Elskan! segir hún og kastar
sér i fang hans. Loksins! Dieu
soit loué!
— Hvar er maðurinn þinn?
spyr hann og það er ekki laust
við að kenna megi taugaveiklun-
ar í dimmu og annars sjálfs-
öruggu augnatilliti hans.
— I Uppgjafahermanna-
klúbbnum. Hátíðarkvöldverður!
Hann sagðist koma seint —
mjög seint. Við höfum því allt
kvöldið fyrir okkur, bara við
tvö.
— Ertu viss um að honum
skjóti ekki upp þegar minnst
varir?
— Útilokað!
Við þessi orð verður Philippe
rórra. Hann kveikir sér i
vindlingi og lítur í kringum sig
eftir næsta sófa. Hann sléttar
lítillega útsaumuðu púðana, sem
liggja í sófanum, sest og hallar
sér afar makindalega aftur á bak.
Silfurlitaður sígarettureykurinn
liðast með jöfnu millibili út með
titrandi nasavængjum hans og
augu hans hvíla þung og ástríðu-
kennd á frú Fouquet. Hún réttir
honum glas af lystauka sem
hann setur á gyllta sófaborðið
fyrir framan sig. Á meðan
minnkar frú Fouquet lýsing-
una, gengur úr skugga um að
allar dyr séu lokaðar, kveikir á
útvarpinu, þannig að stofan
fyllist af léttri og angurværri
tónlist, og svo skríður hún upp i
sófahornið þar sem Philippe
biður hennar.
Varir þeirra mætast í löngum
og ástríðufullum kossi.:
— Oh! Mon chéri!
— Bien-amiée!
Þá gerast ósköpin. Lykli er
stungið í skrá útihurðarinnar.
Frú Fouquet rýkur upp með
andfælum.
— Bon Dieu! hvíslar hún
angistarfull og ráðalaus.
Philippe drepur í vindlingnum
í skyndi og nasavængirnir titra
ekki lengur.
— Qu’est-ce qu’il y a? spyr
hann undrandi. Enn hefur hann
ekki heyrt neitt.
— Maðurinn minn, maðurinn
minn var að koma inn. Hann er
í anddyrinu.
Það þarf ekki að segja
Philippe þetta tvisvar. Viti sínu
fjær af hræðslu stendur hann á
miðju stofugólfinu og veit ekki
hvað hann á af sér að gera.
— Soyes prudent! Feldu þig
strax! Þú verður drepinn ef
maðurinn minn sér þig hérna!
Philippe skimar ráðvilltur
34 Vikan 50. tbl.