Vikan - 13.12.1979, Blaðsíða 47

andlit hennar. Ruth’varð fyrst undrandi
en síðan fór hún einnig að hlæja án þess
að vita hvers vegna.
Síðan, þegar Claire teygði úr sér og
fór að leita að vasaklút, fann hún að ein-
hver horfði á hana. Hún leit upp og sá
Noel Kendrick standa upp frá einu borð-
inu í horninu og ganga að dyrunum.
Hann horfði á hana í gegnum gleraugun
eins og hann væri að sjá hana í fyrsta
skipti.
HvAÐ BOÐI breska sendiráðsins
viðvék fór það eins og vænta mátti.
Claire stóð sig að því að skrifa þakkarbréf
og tilkynna að hún myndi mæta, og hún
fyrirleit þennan veikleika sinn. Ruglings-
legar tilfinningar hennar urðu ekki skýr-
ari af þeirri staðreynd að það var aðeins
vegna þess að hún var ekkja Dermotts
sem henni var boðið.
Veislan var haldin á Penisula hótel-
inu. Það leit út fyrir að sendiherrann
hefði boðið fleiri gestum en hann gat
hýst.
Veislusalurinn var stór, með frönsk-
um gluggum sem opnuðust út i garðinn.
Yfir þeim voru svalir þaktar hengijurt-
um sem gátu eyðilagt hárgreiðslur há-
vaxinna kvenna.
Frú van Druitt, hin málgefna eigin-
kona bandariska sendiherrans, var ein af
þeim hæstu.
Það var Fay Hallet sem tók fyrst eftir
henni. Fay var nýkomin ásamt eigin-
manni sínum, Henry, og nú stefndu þau
beint i áttina til Claire, sem hafði haft
fyrsta ritara sendiráðsins að leiðsögu-
manni.
Fay flýtti sér út um einar frönsku
dyrnar, um leið og hún heyrði skerandi
rödd frú van Druitt, og Claire elti hana
eins fljótt og hún gat. Á leiðinni út fór
hún fram hjá landbúnaðarráðherra
Makelíu. Hann hafði verið borðherra
frú van Druitt, og nú flýtti hann sér að
nota tækifærið til að sleppa við yfirþyrm-
andi persónuleika hennar, þó að það
yrði skrifað á reikning mannasiðanna.
Ameríski gesturinn var áberandi en
viðkunnanlegur, hugsaði Claire þegar
hún stóð eftir með henni en Ruth var
horfin á dularfullan hátt mitt í samræð-
unum. Þessi hávaxna kona hló, renndi
fingrunum í gegnum grásprengt stutt
hárið og sagði: „Nei, ég þarf ekki spegil.
Þetta er mér sjálfri að kenna. Mér fannst
bara útsýnið vera svo dásamlegt þarna í
garðinum að ég gleymdi mér. Æ, nú hef
ég týnt hr. Adrinda. Ég sem ætlaði
einmitt að fara að segja honum frá þess-
ari spennandi ferð sem ég fer í á morgun.
Ó, hr. Hallet, það var fallega gert af þér
að bjóða okkur. Maðurinn minn og ég
hlökkum ...”
Henry brosti til hennar og augu hans
blikuðu þegar hann fór aftur inn í hlut-
verk forstjóra námufélagsins og sagði:
„Það er aðeins koparhreinsunarstöðin
sem ég hef tíma til að sýna ykkur. Það
verður einnig lítill hópur gesta frá Chile
sem mun verða samferða okkur.
Hann sneri sér að Claire og reyndi að
koma auga á systur hennar í mannfjöld-
anum. Síðan spurði hann: „Hefur þú séð
koparhreinsunina, Claire?”
Hún hristi höfuðið. „Nei. Það varð
aldrei neitt úr því. Dermott sá hana en
ég — éger ekkert...”
„Nú, en það er alveg stórfínt,” sagði
frú van Druitt. „Þá geturðu komið með
okkur.” Hún lagði höndina á handlegg
Claire. „Gerðu það, segðu já. Ég verð
eina konan i hópnum. Geturðu imyndað
þér nokkuð erfiðara?” Hún veifaði
hendinni sjálfsörugg. „Auðvitað get ég
haft stjórn á þeim ef ég vil, en hver vill
það? En það væri svo gott að fá svona
unga stúlku eins og þig með.”
Claire barðist af hetjuskap en tapaði
auðvitað.
„1 raun og veru er það vinur minn
sem er svona spenntur að sjá þetta.” Frú
van Druitt leit opinskátt á hana i gegn-
um gleraugun. „Hann verður hér aðeins
í mánuð, svo fer hann til Nairobi, og
auðvitað vill hann reyna að sjá sem mest
á þessum tíma. Hann kom einmitt i gær.
Ég sagði systur þinni einmitt frá honum.
Hann og Wesley voru nefnilega saman í
skóla, og ...”
Claire hlustaði með öðru eyranu og
leit í kringum sig, en sá síðan glampa í
augum Hallets. Allt i einu sagði hann:
„Noel situr heima, hefur það þægilegt
og hlustar á plötur. Sumir eru heppnir.”
Svo að Henry hélt að hún hefði verið
að leita að Noel! En hvað gat hafa
fengið hann til að álíta það? spurði hún
sjálfa sig.
„Líður honum orðið betur?” spurði
nún.
„Ég held það,” svaraði Henry og
hleypti í brýrnar.
„Jæja, eftir nokkrar vikur hér í við-
bót...”
„En nú er það þannig að hann getur
ekki verið hér mikið lengur, í hæsta lagi
hálfan mánuð og svo verður hann að
fara aftur til — út í atvinnulífið.” Henry
flýtti sér að tæma glasið. „Láttu mig um
þetta,” sagði hann og tók tómt glas
hennar. „Ég skal sækja nýjan umgang,
eins og bandarískir vinir okkar kalla
það.” Hann brosti vingjarnlega til frú
van Druitt sem brosti aftur til hans.
Claire var nú orðin utan við sig og
Wesley van Druitt, sem var að segja
brandara, varð að ávarpa hana tvisvar
áður en hún tók eftir því.
StRAX KLUKKAN tíu um morg-
uninn var hitinn orðinn kæfandi. Claire
sveigði inn á bílastæði námufélagsins og
gekk i áttina að gestahúsinu. Þar voru
van Druitthjónin þegar mætt ásamt
manni sem Claire áleit að hlyti að vera
gestur þeirra. Þar voru einnig gestirnir
frá Chile og nú var verið að bjóða þeim
öllum upp á kaffi og sigarettur.
Claire fann hvernig gamla feimnin
skall yfir hana þegar hún hugsaði til þess
að hún ætti að eyða deginum með öllu
þessu ókunnuga fólki. Hún var reið
sjálfri sér, að hún skyldi ekki hafa hringt
fyrst á skrifstofu Henrys, þannig að hún
hefði getað orðið samferða honum. Hún
fann meira og meira fyrir einmanalcika
sínum með hverjum deginum sem leið.
Hún brosti feimnislega og var að því
komin að tauta „Góðan daginn,” til van
Druitthjónanna þegar grönn mannvera
gekk mjúklega til hennar og tók um
handlegg hennar.
„Góðan daginn,” sagði Noel Kend-
rick beint inn i eyrað á henni. „Ég frétti
að þú yrðir með. Henry sagði að þú
hefðir næstum verið þvinguð inn I þetta
svo að ég ákvað að koma með og gefa
þér andlegan stuðning.”
Claire gafst ekki tími til að finna svar
við hæfi.
NÆSTU tíu mínútum komst
hún að þeirri niðurstöðu að það væri
ekki hægt að reikna þennan bróður Fay
út. Hann virtist vera snillingur í að vera
selskapsmaður amerískra maddama. Frú
van Druitt, sem var hverjum manni of-
viða, vafði honum um fingur sér eins og
ekkert væri. Noel reyndi ekki á neinn
hátt að stöðva orðaflaum hennar. Hann
skaut aðeins einu og einu orði inn hér og
þar og virtist fullur áhuga.
Claire tók eftir því að Henry bættist
nú I hópinn. Hún var ekki alveg viss um
hve fegin hún var. Hún hafði nefnilega
lúmskan grun um að Noel skemmti sér
reglulega vel, þó að hann leyndi því.
„Jæja,” sagði Henry og neri saman
höndunum. „Þá vantar aðeins hr.
Farrell frá ráðningarskrifstofunni.”
'Framhald í næsta blaði.
Vefstólar — Hn>tingavorur \ onduó inodt I ur trt . t.i
fallbyssur — Örlítil logsuðuta k;
Steinaslipivélar,
verð frá kr. 23.600
lltskurðarjárn, 0
stök og í settum ” j
Rennijárn, ttk
stök og i settum JKn
UNGAR W
tækin vinsxlu, til að brenna t Irt. ÆUM
leður og fleira, einnig lóðbolti
Hefilbekkir, Jfj
margar gerðir
Rafmagnshandverkfæri flP
í fjölbreyttu úrvali og fylgihlutu — ^ ^
fy rir borvélar
Handfræsarar I. i " ^
Topplvklasett
Bandsagir
I jdlha’ft fondurtivkt,
Kjölbreytt úrval af allskonar leturtjrajara, vert) aóe
föndurefni.
Og fyrir þá sem vilja gefa gróðurhús í jólagjöf eigum vi
traustu gróðurhús frá BACO, Englandi — og verðið er
TAKARI.AUS I
Sendum i póstkröfu
Handíð
Verslun meó tómstundavörur
\LAUGAVEGI 168 REYKJAVÍK SÍMI 29595 /A
50. tbl. Vikan 47