Vikan - 27.12.1979, Blaðsíða 51

vísnalagið sem hún hafði kennt henni,
hiklaust eins og þaulvanur listamaður.
Næsta lag sem hún lék endaði hún
með þvi að renna hamrinum glæsilega
eftir endilöngu nótnaborðinu. Og hún
fékk stórklapp. I næsta lagi gekk hún
alveg fram af sér, virtist missa alla stjórn
á laginu og lauk hún öllum hamagang-
inum þannig að sylófónninn datt á
gólfið í þessari ofsalegu túlkun. Risu þá
allir viðstaddir úr sætum og klöppuðu
Láru lof í lófa. Hún endaði þetta pró-
gram sitt með því að leika þjóðsönginn.
Nú reis harmoníkuleikarinn úr sæti
sinu. Hann virtist lítt hrifinn af að eiga
að feta í fótspor þessa vinsæla „lista-
manns”. Hann reyndist hafa fulla
ástæðu til að kvíða því!
Hann var varla byrjaður að spila,
þegar öskur Láru kæfðu iag hans
gjörsamlega og allt fór á sömu leið og í
fyrra skiptið. Hann yppti því öxlum og
gekk aftur til sætis síns. Og enn tók Lára
að sér skemmtiatriðið og lék að þessu
sinni á munnhörpu.
Síðari helming prógrammsins átti
Lára að syngja með píanóundirleik
Rowenu, en sökum þess hve ókurteis
hún var gagnvart kollegum sínum greip
Rowena til þess óyndisúrræðis að loka
hana inni í lesstofu Andrésar frænda,
þangað til að henni kæmi. En nú vildi
svo illa til, að lesstofan var ekki hljóðhelt
herbergi og ekki voru hin fyrr tekin til
við tónlistina að nýju en hún tók að
ýlfra svo ámátlega að einhver sá aumur
á henni og hleypti henni út.
Rowena gerði nú síðustu tilraun til að
siða Láru og hafa hemil á henni með því
að láta hana sitja við hlið sér og skipaði
henni harðri hendi að sitja á strák sinum
og hafa sig hæga. En ekki tók þá betra
við. Hún fór að gráta og tárin streymdu
niður andlit hennar.
Gestirnir tóku nú að biðja henni
vægðar og hinir listamennirnir leyfðu
henni góðfúslega að láta til sin taka að
nýju. Kvöldið endaði svo meö samsöng
allra, og er víst óþarfi að geta þess að þar
komst enginn í hálfkvisti við Láru hvað
hávaða snerti.
Dag nokkurn var Rowena að róa að
gamni sínu yfir vatnið, en Lára synti í
ótal hringum i kringum bátinn. Á vatns-
bakkanum fyrir handan vatnið fór
Rowena í land til þess að tína sér villtar
jasintur, en Lára lá í grunnsævinu og
horfði á eftir henni.
En þá leit Rowena hana í síðasta
sinn. Hún kom ekki heim um kvöldið.
Þær frænkur gátu aldrei ráðið gátuna
um hvarf hennar.
En með henni hvarf Rowenu
gáfaðasti vinur, sem hún nokkru sinni
eignaðist í ríki dýranna. Endir
haldið fyrir framan hana. Annar aðdá-
andi sendi henni dálítinn sylófón (en á
því hljóðfæri eru mismunandi langar
tréplötur úr hörðum viði, sem slegið er
á).
Lára lærði brátt að halda slag-
hamrinum milli tannanna og slá á þá
nótu sem Rowena benti á. Og þá má
heita að friðurinn hafi verið alveg úti í
litla húsinu hjá þeim frænkum.
Vinir, sem komu í heimsókn virtust
hafa mestu ánægju af að heyra þessa
selstónlist og grunaði þær frænkur að
sumir kæmu jafnvel eingöngu til að
heyra Láru leika listir sínar.
„Hvar er hún?” var ævinlega það
fyrsta sem gestur spurði þegar hann kom
inn úr dyrunum.
Stundum var þá svarað: „Úti á vatni.”
„Já, en er ekki hægt að sækja hana?”
Þá var labbað niður að vatninu og bar
gesturinn þá lúður Láru. Rowena kallaði
þá á hana og eftir andartak var hún
komin á land, himinlifandi yfir þvi að fá
að blása í lúðurinn og láta einhvern
halda honum fyrir sig, og þá stóð ekki á
því aðhún tæki lagið.
Frændi Rowenu einn, sem bjó nálægt
borginni Aberdeen, hafði þá venju að
hafa einu sinni í mánuði skemmtikvöld
heima hjá sér, sem eingöngu var helgað
tónlistinni. Hann fékk nú þá flugu að
Lára skyldi leika þar listir sínar sem einn
af skemmtikröftum kvöldsins. Þannig
vildi það til að þær Lára og Rowena fóru
i ferðalag til Andrésar frænda og komu
þangað á tilteknu kvöldi. Rowenu var
satt að segja um og ó þegar Lára vaggaði
á eftir henni inn í dagstofuna.
Dagskráin var þessi: Fyrst átti kunn
söngkona að láta til sín heyra, síðan
harmoníkuleikari og að lokum Lára.
Fyrsti listamaðurinn stillti sér nú upp
við flygilinn, brosti yndislega til
áheyrenda og hóf sönginn af miklu
öryggi. En hún hafði ekki sungið nema
örfáar nótur þegar hið óhjákvæmilega
gerðist: Lára tók lagið fullum hálsi úr
dýpsta bassa upp á selanna háa C. Og
svo mikill var hávaðinn að heill kór
hefði ekki haft roð við henni.
Söngkonan sá þann kost vænstan að
gefast upp gegn ofureflinu. Það þarf
varla að taka það fram að áheyrendur
ætluðu að springa af hlátri.
Þegar loks eftir langa mæðu nokkurt
hljóð var aftur komið á í stofunni stakk
einhver upp á því að rétt væri að leyfa
Láru að leika listir sínar fyrst en láta svo
hina mannlegu listamenn reka lestina.
Þannig gæti hún losað sig við tjáningar-
þörf sína og myndi þá ef til vill verða
líklegri til aö fallast á að hlusta á hina á
eftir.
Tveir hraustir karlmenn lyftu nú Láru
upp á flygilinn, svo allir gætu sem best
séð listamanninn, og stilltu sylófóninum
fyrir framan hana. Rowena tók sér
stöðu fyrir framan sylófóninn tilbúin að
benda á þær nótur sem hún ætti að slá á,
ef svo ólíklega kynni að fara að hún yrði
taugaóstyrk og færi út af laginu.
En þessi varúðarráðstöfun reyndist
algjörlega óþörf. Lára tók við hamrinum
af Rowenu og hamraði í gegn fyrsta
5Z. tbl. Vikansi