Vikan - 22.05.1980, Blaðsíða 25

—Ég hugsa stanslaust um Thelmu,
sagði Charlie og fór að gráta.
Ted studdi hann áfram og fannst
hann það skýr í hausnum að hann stakk
upp á að þeir fengju sér hestaskálina á
Emerealdbarnum sem bauð upp á viski
og sóda á 85 cent. Charlie gerði tilraun
til að sofna fram á borðið. Ted dró hann
út og fór með hann heim. Svo reyndi
hann að manna sig upp svo að barnfóstr-
an tæki ekki eftir neinu þegar hann
kæmi heim. Hann kvaddi hana með því
að þakka henni fyrir yndislegt kvöld.
Hann hafði sagt því fólki sem hann
umgekkst mest frá lögskilnaðinum. Og
honum fannst að hann ætti að láta Jó-
hönnu vita. Þegar réttarhöld hófust fékk
Ted heimilisfang hennar hjá foreldrum
hennar, pósthólfsnúmer í La Jolla, Kali-
forníu. Hann ætlaði aðsenda henni afrit
af skilnaðarplöggunum. Kærleiksböndin
höfðu ekkert styrkst á milli þans og fyrr-
verandi tengdaforeldra. Þau komu aftur
til New York en höfðu lítið við HANN
að tala.
— Spurðu Hann hvenær við eigum
að koma heim með drenginn, sagði faðir
Jóhönnu.
Ted langaði til að vita hvort þau
hefðu frétt eitthvað af Jóhönnu og
móðir hennar svaraði:
— Ef Jóhanna kýs að upplýsa þig um
hvað hún hyggst fyrir er hún orðin nógu
gömul til að gera það sjálf.
Ted þóttist kenna nokkurs fjand-
skapar i garð Jóhönnu og grunaði að
þau vissu ekki sjálf hvað hún hugðist
fyrir.
Thelma, sérfræðingur hans í sálfræði
sem hafði sjálf verið í meðferð í sjö ár,
sagði að Jóhanna væri sennilega líka að
gera uppreisn gegn foreldrum sínum og
sennilega vissu þau jafnlítið um hana og
Ted. Og hún áleit að það væri þess
vegna sem hún lét Ted um að segja þeim
frá brotthlaupinu.
— Þér væri nær að hafa áhyggjur af
þinni eigin sálarheill, sagði Thelma.
— Það er rétt hjá þér. Til fjandans
með hana!
— Ég á ekki við það. Ég held að þú
ættir að reyna meðferð. Langar þig ekki
til að skilja af hverju þú varðst fyrir
þessu?
— Spurðu Jóhönnu.
— En þú átt þarna lika hlut að máli,
Ted. Hvers vegna ferðu ekki til sál-
fræðings?
— Nei, ætli ég láti það ekki vera. Það
er hvort sem er orðið of seint.
Hann sat með skilnaðarplöggin fyrir
framan sig og samdi bréf I huganum til
Jóhönnu.
— Þér er frjálst að gifta þig, Ijúfan.
Hvort sem er I Nevada eða New York.
Nei, þetta var of barnalegt.
Mér fannst að ég ætti að láta þig vita
hvernig okkur líður um leið og ég sendi
þér þetta. Sérstaklega Billy.
Nei, hún hafði ekki spurt. Hann
ákvað að stinga plöggunum í umslag og
senda þau án nokkurrar athugasemdar.
Þau töluðu hvort sem er sínu máli.
Þegar þau voru saman höfðu þau talast
við með augum, snertingu og orðum —
nú töluðust þau við með skilnaðar
plöggum.
Eoreldrar Teds létu loks verða af þvi
að koma til New York, tvær sílspikaðar
og sólbrenndar manneskjur.
— Drengurinn er svo magur, sagði
móðir hans.
— Hann er hraustur. Þetta er bara
vaxtarlag hans.
— Ég veit hvenær barn er magurt.
Ég rak nú ekki matsölu til einskis.
Þau ákváðu að „sú pólska” gæfi
honum ekki nóg að borða. Þau höfðu
hitt Ettu og heilsað henni með sömu
kurteisi og búðarsendli. Dóra Kramer
ákvað að hefja eigin herferð með því að
fylla ísskápinn af steikum og kjúklingum
sem hún eldaði síðan sjálf og Billy
neitaði að borða.
— Ég skil ekki matarvenjur hans.
— Reyndu pizzu, sagði Ted.
— Billy, finnst þér ekki steikin
hennar ömmu góð?
— Nei, amma. Það er svo erfitt að
tyggja hana.
Ted langaði mest til að faðma hann að
sér. Kynslóðir höfðu orðið að þola
mauksoðna matinn hennar Dóru
Kramer og það var bara sonur hans,
William, sem þorði að standa uppi í
hárinu á henni. Billy bauð góða nótt og
hafði ekki einu sinni gert tilraun til að
leika sér að risapússluspilinu sem afi og
amma höfðu fært honum — enda hefði
það jafnvel reynst 10 ára barni of erfitt.
— Einnst þér ekki gaman að pússlu-
spilinu sem amma keypti handa þér?
— Nei, amma. Það er of erfitt að
tyggja það.
Eftir að fullorðna fólkið var orðið eitt
gat það talað opinskárra og Dóra sneri
sér að mikilvægari hugðarefnum.
— Hún er ekkert sérlega hreinleg,
þessi Etta.
— Það er allt í lagi með hana. Þetta
gengur bara vel hjá okkur.
Hún svaraði þessu ekki. Foreldrar Jó-
hönnu frá Boston og foreldrar hans frá
Flórída áttu eitt sameiginlegt: Þau voru
ákveðin í að dæma hann óhæfan. Hann
ætlaði sér ekki að taka þvi þegjandi og
hljóðalaust.
— Billy er dýrlegur drengur,
mamma.
— Hann er eitthvað svo dreymandi i
augunum.
— Ég held að hann sé hamingju-
samur, þrátt fyrir allt.
— Hvað heldur þú, Harold? spurði
hún.
— Já, hann er of magur, sagði
Harold.
Þau voru á förum og Dóra leit í
kringum sig I íbúðinni í siðasta sinn.
— Þú ættir að breyta ibúðinni.
— Hvaðeraðhenni?spurðiTed.
— Þetta er hennar ibúð. Ég er alveg
hissa á að þú skulir ekki losa þig við
sumt af þessu dóti.
Þau höfðu keypt nútima húsgögn í
ljósdröppuðum og brúnum litum,
sænskan sófa, gluggatjöld með ind-
versku munstri í dagstofuna, borð úr
grófum viði í borðkrókinn — þau
voru smekkleg en kannski ekki alveg
samkvæmt smekk Teds sjálfs sem var
fremur óákveðinn. Það var aðallega
Jóhanna sem tók svona ákvarðanir.
Honum hafði bara aldrei dottið í hug að
breyta því eftir að hún fór.
— Eöa þá þetta!
„Þetta” var stór, svartur keramik-
öskubakki sem foreldrar Jóhönnu höfðu
gefið þeim.
— Hvaðhefurðuviðþettaaðgera?
— Þakka ykkur fyrir komuna, sagði
hann.
Ted var með höfuðverk eftir að þau
fóru. Hafði móðir hans rétt fyrir sér,
varðandi ibúðina? Var hann svo at-
kvæðalítill að hann lét bara allt yfir sig
ganga án þess að breyta því sem hann
ætti að breyta? Ætti hann að breyta
íbúðinni? Ibúðinni hennar? Mundi það
ekki hafa slæm áhrif á Billy? Eða notaði
hann Billy bara sem afsökun í þessu
sambandi? Hann tók öskubakkann sem
í ÞESSARI GLÆSILEGU ÍSBÚÐ GETURÐU
FENGIÐ KAFFI, KAKÓ, KÖKUR, SAMLOKUR,
PIZZUR, HAMBORGARA, PYLSUR, PÆ MEÐ ÍS,
BANANABÁTA, ÍS-MELBA OG ALLA OKKAR
SÍVINSÆLU ÍSRÉTTI.
Lítiö inn í ísbúðina að
Laugalæk 6, og fáið ykkur
kaffi og hressingu, takið
félagana meö.
Opið
frá kl. 9-23.30
Allir þekkja ísinn frá Rjómaísgerðinni
TTTTTT
LAUGALÆK 6 SIMI 34SSS
D
21. tbl. Vikan zs