Vikan - 22.05.1980, Blaðsíða 39

mínu. Forvitnir vegfarendur
færðu sig nær og ég sá fjöldann
allan af andlitum umhverfis mig,
hvert með sínum svip.
— Menning er ræktun
andans! Það má ekki rugla
henni saman við siðmenningu
sem byggist meira á gildandi
lögum í samfélaginu á hverjum
tíma. Siðmenntaður maður þarf
ekki endilega að vera
menningarlega sinnaður — alls
ekki! Menningu okkar hefur
verið mikil hjálp í sögu-
heimspeki Herders svo ekki sé
minnst á kenningar rómantíska
skólans um uppsprettu
menningarinnar. í framhaldi af
þessu er ekki úr vegi að minnast
örlítið á Nietzsche...
Ég hélt áfram að kryfja
menningarrætur þjóðarinnar og
minntist bæði á sögulega efnis-
hyggju og nokkur líffræðileg
vandamál auk margs annars sem
of langt mál væri að fara út í
hér.
Þegar hér var komið sögu
hafði áhorfendunum fækkað til
muna, mál mitt hafði líkast til
verið of flókið fyrir sauðsvartan
almúgann, of menningarlegt
fyrir fólkið. Að lokum voru
engir eftir nema fréttamaðurinn
og myndatökumaður hans.
— Vonandi hef ég gert ykkur
ljóst hvað menning í raun og
veru er, klykkti ég út með bros á
vör.
— Þakka þér kærlega fyrir,
sagði fréttamaðurinn, — þetta
var aldeilis ágætt hjá þér. Þú
getur heyrt og séð sjálfan þig í
fréttatímanum á laugardaginn.
Ég færði hattinn aftur á
hnakkann og gekk heim á leið
með medisterpylsurnar hennar
Maríönnu.
— Voðalega varstu lengi að
þessu, sagði hún.
— Ég sagði nokkur orð í
sjónvarpið svona í
framhjáhlaupi, þeir vildu vita
hvað menning væri.
— Nú, hver gat svarað þvi?
— Þú kemst að því á laugar-
daginn. Ég hélt tíu mínútna fyrir-
lestur um efnið. Ef þú hefur ekki
vitað áður hvað menning er þá
kemst þú að því á laugardaginn,
og ekki bara þú heldur öll þjóðin
eins og hún leggur sig.
— Vertu nú ekki með þetta
rugl, sagði Maríanna. — Hvað
kostuðu medisterpylsurnar
annars?
Laugardagurinn rann upp og
við hjónin plöntuðum okkur
eftirvæntingarfull fyrir framan
sjónvarpið. Sjónvarpsfrétta-
maðurinn byrjaði að spyrja
fjöldann allan af fólkið hvað
menning væri og fékk jafn-
vitlaus svör og þau voru mörg.
— Taktu nú eftir! Sjáðu! Nú
eru þeir komnir í götuna þar sem
þeir hittu mig — ég er þarna upp
við húsvegginn til hægri...
Það skipti engum togum,
andlit mitt var allt í einu komið
á skerminn. Ég virtist vera
annars hugar en tók bersýnilega
kipp þegar hljóðnemanum var
stungið upp undir nefið á mér.
Næst sást þegar medister-
pylsurnar runnu úr vasa mínum
og ég beygði mig niður til að ná
þessum grófhökkuðu pylsum
aftur upp í vasann — allt í
kringum mig sást fólk skelli-
hlæjandi.
— Hvað er menning? spurði
.fréttamaðurinn. Ég tróð síðustu
pylsunni ofan í frakkavasann og
svaraði að bragði:
— Tja, menning? — Hvað er
menning?
Það var búið að afgreiða mig.
Ekkert annað sást af mér,
myndavélin færði sig af mér yfir
á gamla konu sem fékk að
spreyta sig á þessari sömu
vitleysu.
Maríanna stóð á fætur.
— Mér finnst nú frekar lítill
menningarbragur yfir því að
meðhöndla grófhakkaða
medisterpylsu á þennan hátt,
sagði hún og slökkti svo á
kassanum.
Þýð.: ej.
21. tbl. Vikan 39