Alþýðublaðið - 23.02.1923, Qupperneq 1

I
1923 Föstudaginn 23. febrúar. 43. tölubláð.

Of dýrt.
í »Leiðréttingu< Jóns Berg-
sveinssonar á öðrum stað hér í
blaðinu er »talsvert umhugsun-
arefni< ekki síður en í æfintýr-
um Andersens, þótt undarlegt
sé — og líklega óviljandi,
Hann minnist þar á, að »lux-
us<klefar séu of dýrt farrými fyrir
þá, sem fara með ströndum fram
tilog frá atvinnu, og telur hentugt,
að , fyrir þá sé haft svo kallað
>þriðja farrými<. Eitthvað talar
hann líka um reynslu annara
þjóða í sambandi við þettta.
En nú má spyrja: Fyrir hverja
eru »Iuxus<-klefar ekki of dýrii,
ef þeir eru of dýrir fyrir þá,
sem framleiða auð þjóðarinnar,
verkamenn og sjómenn? Svarið
hlýtur að falla á þá leið, að
þá séu þeir of dýrir yfirleitt, því
að hver sem lætur af hendi
borgun fyrir þá, tekur hana at
þeim auði, sem þessir menn hafa
framleitt, hvaða Ieið sem hún er
komin í þeirra hendur.
Fyrir »luxusr-klefana verða
verkamennirnir að borga hvort
sem er. Þeirra vegná meðal
annars fá þeir ot lítið kaup fyrir
vinnu sína. Þeirra vegna verður
að búa til ódýr >þriðju farrými<
handa þeim mönnum, sem fram-
leiða auðæfi þjóðarinnar, — þegar
þeir eru ekki útilokaðir frá því
Jíka,
Svo er annað. Ef einhverjum
er nauðsynlegt að ferðast í »lux-
us<-klefa, er það þá ekki öllum
nauðsynlegt? Og ef það er rétt,
að einhverjir ferðist f >þriðja
farrými< — við >lestina< vill
Jón Bergsveinsson nú ekki kann-
ast, þótt hún sé »ódýrust<, —
er þá ekki rétt, að allir geri
það?
Erlenda reynslan, sem J. B.
talar um, er ekkert annað en
ósiður, og tal hans um »bygg-
ingu< skoðunar sinnar á henni
Innilegt þakkleeti fyrir auðsýnda hluttekningu
við fráfall og jarðarför Hallgríms Kristinssonar.
Aðstandendur.
Kirkjuhljénleikar
verða haldnir í dómkirkjunni i k V ö 1 d «
föstudaginn 23. þ. m. kl. 8^/2 síðdegis.
Blandað kór (óq manna) syngur undir stjórn
Páls ísóltssonar. — Orgel; Páll ísólfsson.
Prógram:
Bach, Hándel, Brahms, Dvorrak, Reger.
Aðgöngumiðar seldir í Bókaverzlun ísa-
fóldar og Sigfúsar Eymundssonar og í Good-
templaráhúsinu eftir kl. 7.
er að eins þvaður, sem ekki
styðst við annað en hroka ó-
heflaðs sjálfbirgings, sem gleðst
við þá hugsun að fá færi á að
auka sýnilega á bilið milli sín
og — »dónanna<, eins og sumir
kalla verkalýðinn, þegar hann
hefir verið sviftur getunni til
þess að vera þokkalega til fara.
Hið eina rétta f þessum efn-
um sem öðrum er það, að öll-
um sé gert jafnhátt undir höfði
nema þeim, sem sjúkir eru eða
á annan hátt líkan þurfa sér-
stakrar aðhlynningar við. Þess
vegna er sú ráðabreytni, sem J.
B. telur til bóta, blátt áfram til
skammar. Það er alls ekki sam-
boðið siðaðri þjóð að gera upp
£ milli manna um farkost á
skipi, sem ríkið hefir til manu-
flutninga, og það ætti ekki einu
sinni að leyfa slíkt á skipum
ejnstaklinga heldur. Verkamaður
sem ferðast til vinnu sinnar eða
frá henni, á heimtingu á áð fá
svo mikið fyrir hana, að það sé
honum ekki »of dýrt< að njóta
sama farkostar og hver annar,
sem ef til vill er að slæpast við
að eyða arðinum af vinnu hans
í »Iuxus<-klefa.
Slík sundurgerð sem þessi
vistarveru-flokkun, sem J. B.
hefir orðið svo hrifinn af þegar
á fyrstú árum forsetadóms síns,
er blátt áfram hneyksli og alveg
jafn-svfvirðileg, þótt hún tíðkisf
um allan heim, — ekkert annvð
en villimannlegur ruddaskapur,
sem gengur f berhögg við jafn-
aðarhugsjónir beztu manna for-
tíðar og samtíðar, — þá hug-
sjón, sem hið spaka skáld hefir
ílclætt þessum orðum:
»Alt skál frjálst. Alt skal jafnt.
Réttan skerf sinn og skamt
á hvert skaparans barn
alt frá vöggu að gröf.<
Eói'siingnrinn í Dómkirkjunni
í gærkveldi fékk svo góða að-
sókn að verðleikum, að kirkjan
var troðfull. Var þó fjöldi úti fýrir.