Vikan - 06.11.1980, Blaðsíða 17

Framhaldssaga
— Ég er svöng.
— Förum þá niður og fáum okkur
eitthvað að borða, sagði Kristján.
— Þau reyndu ekki að hjálpa
Kristjáni niður stigann. Hann var búinn
að þróa sína eigin aðferð til að komast
niður og var stoltur af.
— Það loftar vel hérna niðri, sagði
Jennifer.
— Ég skal hringja á lögreglustöðina.
sagði Ríkarður og gekk að símanum.
Þegar hann hafði lokið samtalinu sneri
hann sér að Kristjáni og sagði: — Það
koma menn á morgun og rannsaka inn-
brotið. Hvenær koma foreldrar þinir
heim, Kristján? Og þínir, Jennifer?
, — Þau koma á morgun, sagði
Kristján.
— Jennifer yppti öxlum. — Ég veit
það ekki. Kannski á morgun, en þau
verða síðan að fara aftur i ferðalag.
Rikarður leit á hana, en sagði ekki
neitt.
— Þú ert eiginlega með falleg augu.
sagði hún undrandi. — Þú ert með eins
augu og hesturinn hans afa.
— Ég þakka skjallið, sagði Rikarður
þurrlega.
Þegar þau sátu stuttu seinna og
borðuðu spurði Rikarður: — Sagðirðu
til nafns, Jennifer, þegar þú talaðir við
þjófinn?
Hún hugsaði málið. — Já, það gerði
ég!
Ríkarður gretti sig. — Þekkirðu ein-
hvern sem heitir Kickan?
— Ekki nema köttinn hans
Svenssons. Ég held að hann sé ekki
sekur.
— Að minnsta kosti ekki í sambandi
við innbrotið. Ég skal keyra þig heim til
þín. Það er óleyfilegt en klukkan er
orðin hálffimm og það er enginn á ferli
núna. Það er að segja ef þú þorir að sitja
á mótorhjólinu.
— Það verður spennandi! sagði
Jennifer æst.
— Kristján, það þýðir víst ekkert að
biðja þig um að læsa öllum dyrum og
gluggum, sagði Rikarður með bros á vör
og leit í átt til flaksandi gluggatjaldanna.
— Þú skalt þó læsa dyrunum að her-
berginu þínu!
Stuttu síðar sat Jennifer aftan við
Ríkarð á mótorhjólinu og þau þutu I
gegnum bæinn. Ferðin gekk of fljótt
fyrir sig, fannst Jennifer.
— Veistu það, Ríkarður, ég kann vel
við þig, sagði hún þegar þau staðnæmd-
ust utan við heimili hennar.
— Hugsaðu vel til min, sagði hann.
— Mér líkar líka ágætlega við þig.
Rikarður ók i burtu og Jennifer hljóp
léttum skrefum inn í húsið.
— Jonni, sagði Ríkarður hugsandi
við bróður sinn daginn eftir. — Segðu
mér hvernig stelpa Jennifer er.
— Hún er smáskrýtin, sagði Jonni.
— Hún var rekin úr tíma í fyrradag
vegna þess að hún talaði of mikið. Þegar
I
kennslukonan ætlaði að ná í hana aftur
var hún horfin. Hún hafði farið i blóma-
búðina hinum megin götunnar. keypt
lauka og var að planta þeim í kringunt
flaggstöng skólalóðarinnar vegna þess
að henni fannst skólalóðin svo tómleg.
Hún hélt því fram að það væri
mikilvægara að fegra umhverfið en að
hlusta á sögur af einhverju metnaðar
stríði gamalla keisara.
— Óvenjulegt nafn, Jennifer!
Foreldrarnir skirðu hana I höfuðið á
frænku sem þau vonuðust til að erfa.
Það dugði ekki til, fullyrðir Jennifer. I
það minnsta erfðu þau ekki neitt. Henni
gengur ótrúlega vel i þeim fögum sem
hún hefur áhuga á, en illa i þeim fögum
sem hún hefur engan áhuga á, þá situr
hún bara í tímum og lætur hugann
flakka.
— Á hún einhverja vini eða vinkonur?
— Það held ég ekki, hún hefur ekki
áhuga á aðeiga vini.
Ríkarður var ekki sammála þessari
fullyrðingu bróður síns.
— Jonni, viltu taka að þér verkefni
fyrir mig? spurði hann. — Alvöru verk-
efni fyrir leynilöggu?
Augu yngri bróður hans geisluðu og
hann kinkaði ákafur kolli.
Rikarður tók allt í einu eftir að þau
voru komin upp á Hvitafjall. Vindurinn
skall á langferðabílnum svo hann hristist
og það glamraði í gömlum rúðunum.
— Það munar ekki um það. sagði
aðstoðarmaður Ívars. — Er ekki örugg-
ara aðsnúa við?
— Eg veit ekki hvað við eigum að
gera, sagði ivar. — Það er talsverður
snjór.
— Nei. við getum ekki snúið við
héðan af, sagði vel búni maðurinn. —
Ég skal borga hvað sem er fyrir að
komast til Vindeiðis. Nefnið upphæðina
og ég borga.
— Ég þarf einnig að komast til Vind-
eiðis, sagði fína konan og aðrir kinkuðu
kolli til samþykkis. Ríkarður tók eftir afi
Jennifer var sú eina sem virtist áhyggju-
full og hann velti því fyrir sér hvers
vegna.
Hann hafði látið Jonna líta eftir
Jennifer vegna þess að hann hafði
áhyggjur af öryggi hennar. Nokkrum
dögum siðar sagði Jonni honum að for-
eldrar hennar væru komnir heim.
Rikarður dreif sig strax til þeirra en
heimsóknin hafði ekki verið sérlega vel
heppnuð...
Foreldrar hennar voru á fleygiferð að
undirbúa næsta ferðalag þegar Ríkarður
kom inn. Þau ætluðu að leggja af stað
daginn eftir og Jennifer reyndi ráðlaus
að ná athygli þeirra. Tilraun hennar til
að segja frá því sem gerst hafði var eytt:
„Vertu nú ekki að spinna upp neinar
lygasögur, Jennifer min. Við höfum svo
mikið að gera. Kom einhver póstur til
okkar?"
Þau sögðu Ríkarði að þau væru bæði
arkitektar. Þau unnu saman og líkaði vel
spennan, samkeppnin og vinnuálagið.
Jennifer fann alltaf upp á einhverjum
veikindum til að koma I veg fyrir að þau
færu í ferðalög en þau féllu ekki fyrir
kenjum hennar. Þau voru fegin að hún
var orðin nógu stór til að þau gátu
áhyggjulaus látið hana vera eina heima.
Þau höfðu þurft að neita mörgurn
góðum tækifærum á meðan hún var
yngri vegna þess að þau höfðu þurft að
annast hana. Vegna ferðalaganna var
hún oft hjá afa sínum. Það kom sér vel.
Þau vanræktu dóttur sina ómeðvitað.
Þau veittu henni allt sem hún óskaði sér
og þau gerðu allt hennar vegna.
Ríkarður varð bálvóndur en hann
stillti sig. Jennifer hélt fast um hönd
hans og hann missti mátt í fingrunum
þegar hann lofaði að gæta hennar.
— Mér þykir mjög fyrir því. sagði frú
Lid óörugg. — Matarboðið skiptir
sköpum fyrir framtíð okkar og við
getum ekki tekið Jennifer með. Þú
hlýtur að skilja það, eða hvað? Okkur
þætti vænt um ef þú sæir þér fært að
koma ekki einkennisklæddur. Það eru
nágrannarnir. . . þeirgætu misskilið.
— Ég tek aðeins mið af öryggi Jenni
fer, sagði Rikarður ákveðinn. — Hún er
i hættu og ætti ekki að vera ein heima.
Þau gerðu sér ekki grein fyrir hversu
alvarlegt ástandið var. Þau héldu aðeins
að hann hefði látið narrast af einni af
sögum hennar.
Þau fóru eftir að hafa margafsakað
sig.
— Verð ég þér til mikilla óþæginda?
spurði hún lágmælt.
— Það held ég ekki, svaraði hann
stuttlega.
Upp frá þessum degi varð Jennifer
óaðskiljanlegur hluti í tilveru Ríkarðs.
Hann hafði aldrei orðið var við aðra
eins hetjudýrkun. Hún gaf honum smá-
gjafir og gerði honum alla þá greiða sem
hún gat. Aðdáun hennar á honum var
ómæld. Það kom fyrir að hún og
hundurinn hennar biðu hans á tröppum
lögreglustöðvarinnar þegar hann kom úr
vinnunni. Þá var það eitthvert vanda
mál sem íþyngdi hug hennar eða hún
varð að segja honum frá einhverju gleði
legu.
Hann sýndi henni þolinmæði. þvi hún
var einmana barn. Aðeins fáir skildu
hana. Margir héldu að hún væri að
reyna að vekja á sér athygli en Ríkarður
vissi að barnalegar og oft óþægilegar at
hugasemdir voru bornar fram af heilum
hug. Hún særði aldrei nokkra mann
eskju viljandi.
Hún gat verið erfið, mjög erfið. Eins
og þegar hún tróð sér inn til lögreglu
stjórans og hrósaði Rikarði í hástert og
lagði til að honum yrði veitt stöðuhækk
un. Eða þegar hún skipti sér af sambandi
hans við hitt kynið. Verst var að hún
vissi af einhverri eðlisávisun hvort
stúlkur sem hann var I tygjum við voru
góðar eða ekki. Ef hún hafði eillhvað út
á vinkonur hans að setja reyndi hún að
„bjarga" honum. Af þvi höfðu hlotist
mörg óþægileg atvik. Þó angraði það
Ríkarð enn meira þegar hún fann stúlku
sem að hennar áliti var sú eina rétta fyrir
hann. Hún reyndi allar mögulegar og
ómögulegar aðferðir til að koma þeim
saman, sendi leyndardómsfull bréf og
kom með skilaboð. Það kom fyrir að
þolinmæði Rikarðs brast og hann sagði
henni að fara norður og niður.
Þegar það kom fyrir sásl hún ekki
nokkra daga. Hún sneri þóalltaf til baka
og fann upp á nýjum skammarstrikum.
Síðan varð hneyksli sem kom honum til
að fá sér vinnu í Osló. Hann lofaði sjáll'
um sér að lita Jennifer aldrei augum
framar.
Jennifer var yl'irhuguð af söknuði.
Hún skrifaði honum löng bréf og sendi
gjafir. Þó svarbréfin væru sluttaraleg
gat hún ekki skilið að hann vildi slíta
sambandi þeirra. Dag einn kom póst
kort: „Ríkarður, viltu ekki koma heim?'
Þegar hann lét því ósvarað kom annað
„Má ég koma og heimsækja þig?" Hann
herti upp hugann. Það hlaut að koma að
þeim degi þegar foreldrar hennar yrðu
að taka ábyrgð á henni. Hann sendi
svarbréf og sagði að það hentaði sér ekki
að hún kæmi núna.
Hann heyrði ekkerl frá henni eftir
það.
Hann hafði oft hugsað um Jennifer í
gegnum árin og það kom fyrir að hann
fengi samviskubit vegna hegðunar sinn
ar. En síðasta áfallið hafði verið of
mikið. Honum lélti fiegar samband
þeirra rofnaði. Nú sat hún þarna
Tíminn gat vart verið óheppilegri.
Langferðabíllinn stöðvaðist svo
harkalega að farþegarnir urðu að grípa í
sælisbökin til að halda jafnvægi.
Framh. i næsta blaði.
Elefu dagar
í snjó
45. tbl. Víkan 17