Vikan - 06.11.1980, Blaðsíða 21

ÞÁ FYLLIST MAÐUR
RÓ OG ÓRYGGI
MAGNÚS TORFASON:
35 ára, tannlæknir. Margir kannast við hann úr knattspyrn-
unni, en hann lék með Keflavfkurliðinu árin 1962-'71 og með
landsliðinu '67-'68, ennfremur með Völsungum á Húsavík
árin 1972-'76, meðan hann starfaði þar sem tannlæknir.
Fór til meðferðar á Freeport í Bandaríkjunum árið 1977.
1. Ég held, aðenginn geti skilið
þá innri baráttu og þjáningu,
sem ég gekk í gegnum síðustu
mánuðina, sem ég drakk, nema
sá, sem hefur upplifað það sama.
Lif mitt var orðið andleg
þjáning, sem einkenndist af
vonleysi, ótta, svartsýni og
uppgjöf og fór alltaf versnandi.
Lengi vel barði ég hausnum við
steininn og reyndi að finna aðrar
ástæður en drykkju fyrir ástandi
mínu. Ég fann þó loks, að ég var
að glima við eitthvað, sem ég réð
ekki við, og greip skyndilega
hjálpina, þegar hún var að mér
rétt. Eg var tilbúinn að gera
næstum hvað sem var til þess að
komast á réttan kjöl. Þvi sagði
ég „já, því ekki það”, þegar einn
vina minna sagði við mig einn
morguninn, þegar ég var mjög
illa á mig kominn: „Því skellirðu
þér ekki bara á Freeport?”
2. Mér kom mest á óvart, hvað
mér þótti gaman í meðferðinni
og hve oft á dag ég varð undr-
andi yfir þvi, hve einfaldar
staðreyndir um lífið voru lagð-
ar fyrir mig, en ég hafði aldrei
skynjað áður.
3. Mér var frábærlega tekið.
Það eina, sem veltist fyrir mér,
var feluleikurinn, þ.e.a.s. tíminn,
sem leið, þar til ég var búinn að
opinbera mig sem alkóhólista.
Eitt það erfiðasta við að koma
aftur úr meðferð er að svipta
hulunni af sjálfum sér og þora
að viðurkenna fyrir almenningi,
að maður sé alkóhólisti. Þetta er
innri barátta, sem tekur á
manninn, en þegar þeim leik
Iýkur,fyllist maður ró og öryggi.
Þá hefur maður fast land undir
fótum. Ég sá lengi vel eftir tæki-
færinu, sem mér bauðst daginn,
sem ég kom heim frá Freeport.
Það vildi svo til, að ég kom heim
með fyrstu flugvél, sem kom frá
Bandaríkjunum eftir flug-
mannaverkfall haustið 77.
Tveir knattspyrnukappar, vinir
mínir, voru að taka á móti mér á
flugvellinum, er Atli Steinarsson
blaðamaður, sem þar var
staddur, snýr sér að mér og spyr,
hvaðan ég sé að koma og hvort
ég hafi lent í erfiðleikum úti
vegna verkfallsins. Ég svaraði,
að ég hefði verið í góðum
höndum, en brast kjark til að
opinbera mig sem Freeportara,
sem ég sá seinna, að hefði losað
mig strax við feluleikinn. Þá
hefðu allir vitað, hvar ég hafði
verið, því að daginn eftir kom í
blaðinu mynd af mér og svar
mitt við spurningu Atla um það,
hvernig mér hafði reitt af á
þessum erfiðu tímum í Banda-
ríkjunum.
MÉR FANNST ÉG
KYNNAST NÝJUM MANNI
BJÖRGÓLFUR GUÐMUNDSSON:
39 ára, framkvæmdastjóri Hafskips hf. Dvaldist á endur-
hæfingarstofnuninni Hazelden í Minnesota í Bandaríkjunum
í byrjun árs 1979.
1. Ég fór snemma að misnota
áfengi og fá þau einkenni, sem
því fylgja. Þess vegna hafði ég
þvingað mig í mörg ár til þess að
neyta ekki áfengis í lengri og
skemmri tíma, einn dag, einn
mánuð, jafnvel eitt ár. Ég vildi
ná tökum á þessu vandamáli
sjálfur, og til dæmis hef ég
starfað í stjórn SÁÁ frá stofnun
samtakanna. Það var ein leiðin
hjá mér til að halda mér frá
áfenginu, án þess að viðurkenna
fyrir öðrum, að ég ætti sjálfur
við vandamál að stríða. En
sjúkdómurinn ágerist, þótt
menn smakki ekki áfengi, ef þeir
gera ekkert í því að læra um eðli
hans og hvernig á að takast á við
hann. Það dugir ekki að stytta
sér leið. Kannski áleit maður sig
líka of „fínan” til að geta haft
svona sjúkdóm, því það er
alkunna, að ennþá líta margir á
þetta sem einskæran aumingja-
skap. Ég hafði alltaf litið á mig
sem viljasterkan mann, en
sannleikurinn er sá, að þá fyrst
reynir á viljastyrk og þrek, þegar
menn hætta að fela vandamálin
og eru reiðubúnir að takast á við
þau. Þar kom, að ég viður-
kenndi, að ég hafði ekki nægi-
legt vald yfir því, hvenær og
hvernig ég neytti áfengis, og það
þoldi ég ekki. Ég fór því í
meðferð til þess að læra um
þennan sjúkdóm og hvernig ég
ætti að snúa ofan af þessum.
rangsnúnu hugmyndum og
tilfinningarugli, sem ég var
búinn að byggja upp með mér.
Ég vildi freista þess að verða
óháður því skýi, sem of oft var
yfir höfði mér.
2. Mér kom það mest á óvart
að kynnast sjálfum mér á ný,
finna, hvernig ég hafði strítt
gegn eigin persónuleika,
misboðið eigin tilfinningum og
annarra í því rugli, sem áfenginu
fylgir. Og það rann upp fyrir
mér, hvað ég var búinn að leggja
mikla orku í að tryggja það, að
ekki sæist, að ég ætti við vanda-
mál að stríða. Það var stórkost-
legt að fá þarna heilar fjórar
vikur til að skoða sjálfan sig og
fortíðina og skynja, hvernig
hringiðan hafði náð tökum á
manni. Það er nokkuð, sem allir
hefðu gott af. Mér fannst ég
kynnast nýjum manni.
3. Ég hef engu breytt í
umgengni við vini mína og sé
ekki ástæðu til þess. Auðvitað
eru einhverjir, sem finnst ég
hafa litillækkað sjálfan mig með
þessu, og ýmsir hafa reynt að
sannfæra mig um, að þetta sé
tóm vitleysa, ég hafi ekki átt við
nein áfengisvandamál að stríða.
Svo vel hafði mér tekist að leyna
þessu. Spurningin er auðvitað
þessi: Hvað þurfa menn að
drekka mikið eða rugla sinn lífs-
máta mikið til þess að teljast
ofnotendur? Þeirri spurningu
getur enginn svarað fyrir aðra.
Ég segi bara: Ég vildi, að ég
hefði gert eitthvað í mínum
málum fyrr. Lífsmáti minn og
viðhorf hafa gjörbreyst til hins
betra, sem ég finn, að endur-
speglast í ánægjulegra fjöl-
skyldulífi og starfi. Mér finnst
ég geta leyst flest margfalt
betur af hendi nú en áður.
45. tbl. Vikan XX