Vikan - 06.11.1980, Blaðsíða 24

SPURNINGARNAR
ÞRJÁR
1. Hvað varð til þess, að þú tókst þá ákvörðun að takast á við
vandann — í alvöru?
2. Hvað kom þér mest á óvart í meðferðinni?
3. Hvernig tók samfólagið þér að meðferð lokinni?
HEIMKOMAN
VAR
STÓRKOSTLEG
AÐALHEIÐUR MAGNÚSDÓTTIR:
53 ára, kennari. Var í meðferð á
Freeport og Veritas Villa í júlí/ágúst
1977.
1 Ákvörðunin var tekin fyrir mig. Sjálf var
ég orðin viljalítil og ófær um að taka nokkra
ákvörðun á eigin spýtur. Ég gat ekki með
nokkru móti hætt að drekka, ég ætlaði það
alltaf — næsta dag — eftir helgina —
seinna — og með því réttlætti ég glasið,
sem ég hafði í höndunum. Ég var búin að
heyra um Freeport, hafði hlustað á þætti
Jónasar Jónassonar í útvarpinu, og ég sá
þennan stað eins og I draumi, eins og ljós í
myrkrinu. Hins vegar hafði ég ekki ráð á
þvi að fara þangað og fannst það ekki koma
til greina, þótt ég gerði mér grein fyrir því,
að svona gæti ég ekki haldið áfram. Þá var
mér rétt sú hjálparhönd, sem ég þurfti. Það
voru börnin mín, sem sáu leið til að koma
mér í meðferð. Það er það fallegasta og
besta, sem komið hefur fyrir mig í lífinu.
2. í rauninni kom mér ekkert á óvart,
vegna þess að ég hafði ekki gert mér neina
hugmynd um I hverju meðferðin væri
fólgin. Það, sem mér fannst óþægilegast,
var að þurfa að tjá mig. Raunar er það ekki
kvöð, en mikill hluti hjálparinnar er I því
fólginn að geta talað um vandamálið frá
eigin brjósti. Það varð mér mikill léttir að
komast yfir þann þröskuld.
3. Heimkoman var stórkostleg. Ég hef
aldrei mætt öðru en skilningi og velvilja hjá
I'jölsky Idu minni, vinum mínum og
samstarfsfólki. Stundum verð ég þó vör
við visst óöryggi gagnvart mér. Fólk veit
ekki alveg, hvernig það á að haga sér, ef ég
er einhvers staðar, þar sem vín er haft um
hönd. Það er eins og það vilji vernda mig
gegn freistingunum og treysti mér ekki til
að standast þær. Ég veit, að þetta er gert af
góðum hug, en þetta er misskilningur.
Alkóhólisti vill fá að segja sitt „nei takk"
sjálfur. Það á ekki að koma fram við hann
eins og óþroskaðan krakka, sem ekki sé fær
um að taka ákvarðanir fyrir sjálfan sig.
FRELSIÐ
OG FORRÆÐIÐ
ER ÞAÐ BESTA
RAGNAR AÐALSTEINSSON:
45 ára, hæstaréttarlögmaður, fór í
meðferð hjá SÁÁ í mars/apríl 1979.
1. Oftast er löng þróun að baki slíkri
ákvörðun, og svo var einnig hjá mér. Ég
byrjaði snemma að drekka stjórnlaust. og
fyrir 12 árum var allt komið I rúst I kring-
um mig. Ég átti ekki margra kosta völ og
ákvað að hætta að drekka jafnlengi og það
tæki mig að hreinsa til I rústunum og koma
skipulagi á óreiðuna. Það tók 2-3 ár, og að
því búnu byrjaði ég að nýju. Ég hafði
vonast til, að stjórnleysið eltist og þrosk-
aðist af mér, en svo reyndist ekki. Það sótti
að nýju I fyrra horf. Síðustu árin færðust
vonleysið og örvæntingin yfir mig aftur.
fjölskyldan var í upplausn, drykkjan varð
sífellt meiri endurtekning þess sama, henni
fylgdi engin upplifun, og ég drakk af
nauðung einni. Ég var ekki lengur frjáls
maður. Á síðasta fylliríinu fluttist ég að
heiman, og gamall drykkjubróðir og vinur
skaut yfir mig skjólshúsi. Hann reyndist að
visu hættur að drekka og var að pæla I
drykkjuvandamáli sínu. Ég lauk
drykkjunni heima hjá honum. og á þeim
tíma tókst honum, án þess að ég yrði þess
var, að vekja forvitni mína, og hann svaraði
spumingum minum þannig að ég komst að
lokum að þeirri niðurstöðu, að e.t.v.
væri hægt að læra að hætta að drekka og
lifa að því loknu algjörlega ánægjulegu og
eðlilegu lífi án vímugjafa. Mér tókst að
ryðja úr vegi þeim ranghugmyndum
mínum, að við vissar aðstæður yrði ég að
nota vímugjafa og án þeirra gæti ég ekki
lifað til lengdar. Ég fór síðan í meðferð til að
læra að bregðast við lífinu án vímugjafa.
2. í skóla heyrði ég lífsregluna: „Þekktu
24 Vikan 45. tbl.