Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 10

Skop
Guð minn góöur. l.íkið hefur legið
hérna lengi. Þeta er Vísir.
Vertu ekki að látast heilagri en aðrir,
bróðir Bergmann. Þú i þínum bleiku
silkinærbuxum með bláu doppunum!
Ellefu dagar i
þýðingu fyrir mig. Ef hún vill mig ekki,
þá hef ég ekki áhuga á neinni annarri.
Hann tók Jennifer og dró hana til sín.
Marit opnaði munninn en lokaði
honum aftur. Hún sneri sér snöggt við
og gekk í burtu.
Jennifer skildi ekki hvað var að
gerast.
—Ég get ekki meira, Rikarður, sagði
hún þreytulega. — Þetta er illa gert af
þér. Þú notaðir mig til að hefna þín á
henni. Þú skrökvaðir að henni!
Ríkarður leit alvarlegur til hennar. —
Ég skrökvaði aðeins um auglýsinguna i
blaðinu, Jennifer. En það sem ég sagði
um þig var ekki ósatt. Ég fór að bera
ykkur saman og hefði ekki getað hugsað
mér að búa með Marit, en það hafði ég
vitað lengi. Ég get heldur ekki lifað án
þín. Ég vil eiga þig — alla!
Þetta var vonlaus staður til að tala
um þessi mál! En hann varð að segja
þetta núna!
Það suðaði innan i eyrum Jennifer.
Hún gatekki hugsað.
— Það gengur aldrei, Ríkarður.
Skilurðu ekki að það er fyrirfram
dauðadæmt?
Hann stundi með uppgjafartón. —
Hvað er að núna? Hvar er sú lífsglaða
Jennifer sem ekki hræddist neitt né
neinn? Þú ert á móti öllu — sama hvað
ég segi eða geri!
Hann var ekki reiður, aðeins
áhyggjufullur.
Jennifer fann að hún var að fara að
gráta. — Ég er svo þreytt, sagði hún
hljóðlega. — Ég get ekki meira.
— Hér er hótelið, sagði hann snöggt.
— Earðu að lyftunni. ég ætla að sækja
lykilinn!
Hún beið þar til hann kom til baka.
Við förum upp á þriðju hæð. sagði hann
og opnaði lyftudyrnar fyrir hana. Þau
þögðu á leiðinni upp og gengu út á Ijós-
an og vinalegan gang. Hann minnti ekki
hið minnsta á óhugnanlegu gangana á
Tröllastóli. Ríkarður opnaði dyrnar.
— Þetta er eitthvað annað. Ertu ekki
sammála?
— Þú hefur bara leigt eitt herbergi.
sagði Jennifer og dró djúpt andann. —
Tveggja manna herbergi!
— Ekki vera hrædd, flýtti hann sér að
segja. — Ég skal ekki snerta þig. Mér
fannst bara að við yrðum að vera saman
núna.
— Já. þaðer rétt hjá þér.
Hún fóraðgráta.
— Jennifer, hvað er að? spurði hann
bliðlega og lyfti andliti hennar aðsinu.
— Þetta er svo erfitt, snökti hún
hjálparvana. — Þú talaðir ekki um
annaðen Marit og eftir að þú kysstir mig
hefurðu ekki viljað lita framan í mig. Ég
var viss um að þú sæir eftir því og svo
segir þú núna að þú elskir mig og það
hræðist ég!
— Þetta hefur verið allt of mikið á
skömmum tíma, sagði hann og lagði
hendur sínar um andlit hennar. —
Auðvitað gat ég ekki horfst i augu við
þig eftir að ég hafði sýnt þér svo ljóslega
tilfinningar mínar með þessum kossi. Þú
varst búin að segja að þú gætir aðeins
orðið ástfangin af ungum mönnum.
— En það er ekki satt! sagði hún
skelfd. — Þaðer bara að þú. .. . þú...
— Þú vildir ekki viðurkenna að ég
gæti verið nokkuð annað en eins konar
stóri bróðir sem verndar þig gegn öllu
illu. En þegar ég kyssti þig gerðirðu þér
grein fyrir að samband okkar gat orðið
öðruvísi. Hvers vegna ertu þá að berjast
á móti?
— Ég veit það ekki. — Ég hef verið
særð svo oft á lífsleiðinni. Ég er orðin
vön því aðengum þyki vænt um mig, ég
er orðin vön að vera ein. Ég er
hrædd. . . hrædd um að þú.. .
— Hrædd um að ég brjóti skelina sem
þú hefur byggt upp til að verja þig?
hugsaði Ríkarður. Aumingja stúlkan.
Þú hefur gjörsamlega misst allt sjálfs-
traust...
Hann sagði ekki hugsanir sinar upphátt.
— Þú ert hrædd um vináttu okkar? En
það hefur ekki verið vinátta, Jennifer,
heldur ást. Ást þarf ekki endilega að lýsa
sér sem líkamleg löngun. Hún getur
verið mun fegurri. Ást getur t.d. verið
vilji þinn að gera allt fyrir mig — og
hræðsla mín við að gera nokkuð á hluta
þinn. Það var ást, Jennifer. Alvöru ást.
Það var ekkert skrýtið að við fyndum
ekki neinn sem við gætum orðið hrifin
af! Við komumst ekki hjá því að bera
aðra við hvort annað. í mínum augum
ert það þú ein, sem skiptir máli, Jennifer.
— Og þú ert sá eini sem hefur skipt
mig nokkru, sagði hún skjálfandi röddu.
— En ég á svo erfitt með að hugsa um
þig sem nokkuð annað en vin, þó ég viti
10 Vikan 3. tbl.