Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 17

Dagur í lífi Ola H
16.55
SlökkvHiðsmenn í fullum
skrúða
„Bara nokkur bréf sem ég þarf að líla á.
Tala aðeins við hana Geirlaugu.” Óli
skálmar fram á gang. „Það er fínt, þú
reddar því þá.” Eitt símtal og svo er
ferðinni heitið niður í útvarp. Við
höfum kynnst öllu samstarfsfólki Óla á
þessum degi, nema Gyðu Ragnars-
dóttur, sem er starfsmaður Reykjavíkur-
borgar.
Á planinu fyrir framan er „ríkis-
stemmning”, fjölmenni mikið og tals-
verður erill. „Jú, því er ekki að neita að
hér er stundum dálítið órólegt seinni
partinn á föstudögum,” segir Óli,
sambýlið við „ríkið” hefur greinilega
einhverja ókosti.
Þegar niður i útvarp er komið bíða
slökkviliðsmenn í fullum skrúða í stúdíói
4. En þó kerti logi á borðinu er allt í lagi.
alla vega sitja slökkviliðsmennirnir salla-
rólegir og á þeim er ekkert fum að sjá.
Erindi þeirra niður í útvarp er heldur
ekki að slökkva neina elda heldur miklu
frekar að kveikja í. . . fólki áhuga á að
kaupa eldvarnartæki af ýmsu tagi. Ekki
svo að skilja að þeir nenni ekki að vinna.
Síður en svo. En það er ekkert grin þegar
eldur er einu sinni laus, fyrirbyggjandi
aðgerðir eru alltaf bestar, það vita bæði
Óli og slökkviliðsmennirnir. Óli bregður
sér fram i „regi”, 5 fermetra kompu
tæknimannsins, en allt í einu gellur
þessi endemis hávaði, ýl, væl eða sírena,
menn heyra ekki til að finna nafn á
ósköpin. Krakkarnir í næsta stúdiói vita
væntanlega hvað er á seyði, því þau
halda áfram eftir smátöf eins og ekkert
sé. Verið er að gefa hlustendum Viku-
lokanna hljóðsýni úr reykskynjara.
Ásdís Skúladóttir meðstjórnandi i
sunnandeild Vikulokanna situr með
hrekkjabros á vör inni í stúdíói með
slökkviliðsmönnunum, eða er það
missýn?
Upptaka gengur sinn gang. Óli og
Ásdís stjórna af mikilli röggsemi. Ein-
hver hefur á orði að það sé nú skrýtið að
sjá Óla H. hér með logandi kerti og allt
sem ekki má. Hann hafi áreiðanlega
komið' niður í útvarpshús með vel
spennt öryggisbelti og ekið eins og best
gerist. Slökkviliðsmennirnir hafi hins
vegar áreiðanlega ekki logandi kerti á
borðinu heima hjá sér, nema sérstaklega
umbúin, öryggisins vegna að sjálfsögðu,
en þeir aki áreiðanlega eins og fantar og
meðóspennt belti. — Blendinn hlátur.
19.50
(oniunon
Heima á ný
Það er alveg rétt, klukkan okkar er
ekkert farin að flýta sér. Núna fyrst er
Óli kominn heim í kvöldmat. Hann kom
inn úr dyrunum fyrir 10 mínútum og er
feginn að vera sestur að borðum með
fjölskyldunni eftir langan og strangan
dag. Þó var þetta ekkert óvenjulegur
dagur. „Það var til dæmis enginn fundur
í dag. Þeir eru fáir í desember. Reyndar
var fundur með framkvæmdanefnd
Umferðarráðs í gær...”
Og hvað hyggst Óli svo fyrir í kvöld?
„Ég ætla að slappa af heima með fjöl-
skyldunni, maður hefur allt of lítinn
tíma með henni.” Óli notar hvert tæki-
færi til að vera heima við, en maður sem
vinnur svona langan vinnudag getur
ekki séð eins mikið af fólkinu sinu og
hann kysi.
,,Sunnudagar eru nú orðið
algjörir banndagar á allt sem
heitir fundir eða vinna. Hún
Þurý má ráðstafa mér þá daga ef
henni býður svo við að horfa.
En hún er tillitssöm við mig og
við reynum yfirleitt að taka
lífinu með ró á hvíldardögum. ”
Eitt kvöld í viku spilar hann
badminton, það hefur hann gert árum
saman. Það er í nógu að snúast. Og þar
með kveðjum við Óla að sinni. Sagt er
Svona áttu að gera.
Ásdis Skúladóttir fær hér
tilsögn hjá slökkviliðsmönnum
í stúdíói.
að hann eigi gott safn af Vikum einhvers
staðar i fórum sínum. En mál er að leyfa
honum að njóta stundar með fjölskyld-
unni. > m
Eftir langan starfsdag er gott
að geta tyllt
sér niður við kvöldmatarborðið:
Þórður, Oli, Steingrímur,
Ásta Dís og Þuriður.
3. tbl. Vikan 17