Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 43

Framhaldssaga
asta og dásamlegasta konan á allri jörð-
inni.
Hún leit i átt til min og brosti.
Þegar ég kom til hennar sagði hún:
..Þarna sérðu. Larry. freistingin var of
sterk fyrir mig. Allar góðu fyrirætlan-
irnar minar um að hitta þig ekki
framar. . . " Hun gretti sig. ..Ég er búin
að vera með þig á heilanum, dag sem
nótt." Hún sleppti ökklunum og lét sig
falla afturábak og teygði úr sér. „Við
skulumekki tala.elskan... elskumst."
Ég reif mig úr skyrtunni og buxunum
og hún fór úr bikiníinu sinu. Ég beygði
mig yfir hana. elskaði likamann sem ég
sá. vildi kyssa hvern einasta þumlung af
henni.
„Nei. . . fljótur. Larry. Komdu inn i
mig.”
Ákafinn i rödd hennar kveikti i mér.
Þegar ég lagðist yfir hana og hun leið-
beindi mér inn í sig gaf hún frá sér lágt
vein. Fætur hennar vöfðust um mig.
Fingur hennar grófust i hold mitt.
Sólin. sjávarniðurinn og hvislið i
laufinu. sviðið hefði ekki getað verið
fullkomnara meðan við hömuðumst og
náðum hápunkti. Fingur hennar
hreyfðust niður bak mitt og héldu mér í
henni.
„Aftur," sagði hún og tók andköf.
„Gerðu það. . . aftur!"
Svo heyrðist rödd af heiðskirum
himni: „Hættu þessu. tíkarsonurinn
þinn.” Skór buldi í rifjum minum.
Sparkið var svo kröftugt að það kastaði
mér af henni. Ég velti mér á bakið og
horfði upp.
Lítill, feitlaginn maður stóð yfir mér.
Ég sá hann svipað og í martröð. ákaflega
glöggt: skeggjaðan. sólbrúnan. með
augu svipuð rusinum i hunangsbrauði.
Panama-hattur. sem hann dró niður á
ennið. skyggði á óræktarlegar augabrýr.
Hann var i krumpuðum og skítugum
hvitum jakkafötum.
Þegar Glenda myndaðist við að
standa á fætur sló hann hana með
handarbakinu. þungu höggi sem varpaði
henni spriklandi til jarðar.
Ég var gripinn ofboðslegri reiði. Ég
kastaði mér á hann og hendur minar
fálmuðu eftir hálsi hans. Við skullum
niður á sandinn og börðumst lengi vel
eins og óargadýr. Hann var hræðilega
sterkur. Hann gat losað tak mitt á hálsi
sinum. Hnefi hans small I andlit mitt.
hné hans skaust milli fóta minna.
Skyndilega varð heit sólin myrk eins og
hún hefði allt i einu myrkvast. Ég hélt
dauðahaldi í frakkann hans og hann sló
mig aftur með hnefanum i andlitið.
Ofboðsleg bræði min veitti mér styrk til
að kasta honum burt. Þegar hann datt á
bakið reisti ég mig við og lét báða
hnefana dynja niður í andlit hans.
Líkami minn var heltekinn sársauka en
mér stóð á sama. Það eina sem mig
langaði að gera var að drepa hann.
Þegar ég lyfti hnefunum til að láta þá
dynja aftur á honum sprakk Ijós í höfði
mínu og það slokknaði á sólinni eins og
öryggi hefði farið.
Ég synti út úr meðvitundarleysinu og
fann sandinn núast við hörund mitt. Ég
bærði á mér og kvalastingur skaust um
höfuð mitt. Ég heyrði sjálfan mig stynja.
Ég lá kyrr. Mig verkjaði i klofið. Mig
verkjaði í rifin. Mig verkjaði í andlitið.
Sólin skein brennandi niður á mig. Ég
heyrði mjúkt öldugjálfrið á ströndinni
og hvísl laufanna i andvaranum.
Ég safnaði mér saman hægt og síg-
andi. Ég settist upp ofurhægt og héit
höndunum um höfuðið. Ég flaut með
sársaukanum sem dundi i höfði mér.
píndi augun opin og litaðist um á auðri
ströndinni.
Engin Glenda. Enginn feitur maður.
Ég var einn hjá Ferris Point.
Ég beið og hélt enn um höfuðið. tók
svo eftir því að hendurnar urðu klístr-
ugar og um mig fór hrollur. Ég tók þær
af höfði minu og leit á þær. Þær voru
rauðar af stroknandi blóði.
Vegna þess að hver hreyfing olli mér
sársauka sat ég svona hreyfingarlaus og
starði á blóðugar hendur minar.
Það mjökuðust kannski tuttugu
mínútur framhjá áður en heili minn tók
viðsér.
Hvar var Glenda? Hvaðgerðist?
Ég leit á úrið mitt. Nú var klukkan
8.45. Ég hafði verið meðvitundarlaus í
hálftíma eða svo. Ég reis á fætur með
nokkru átaki. Sjórinn og ströndin þy'rl-
uðust umhverfis mig og ég varð að
setjast á ný. Ég beið. Svo gerði ég aftur
tilraun og nú tókst mér að standa
uppréttur, þó ég slagaði eins og drukk
inn maður.
Kvalirnar i höfði minu voru ofboðs
legar. Ég lagði hægt af stað: hvert skref
var líkt og ég væri i kafarastígvéium. en
loks komst ég að sjónum. Ég kraup,
þvoði blóðið af höndum mér og skvetti
saltvatni á aumt andlit mitt. Það sveið
undan saltinu en sviðinn hleypti í mig
lifi. Ég stóð á fætur og litaðist um á
auðri ströndinni og rölti síðan þangað
sem fötin min voru.
3. tbl. Vlkan 43