Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 46

„Ég samþykki. Ég þarf á hjálp þinni
að halda.” sagði ég hás.
„Skynsamlega ályktað. herra Lucas."
Hann fór aftur að stólnum og settist.
„Ég hef þrjá trausta menn i minni þjón-
ustu sem sjá um þetta fyrir þig en þú
verður að fara með þeim. Þú verður að
sjá hvað þeir hyggjast fyrir svo þú getir
sannfærst um að þegar einu sinni sé
búið að grafa líkið finnist það ekki aftur.
Ef þú ferð niður i bílageymsluna hittirðu
þá. Þessu getur öllu verið lokið innan
klukkustundar. Ég legg til að þú leggir
strax af stað. Því lengur sem þú bíður
því erfiðara verður verkið."
Égstarði á hann.
„Og hvenær innheimtirðu launin?"
„Það er nægur tími til stefnu. Við
leysum þetta vandamál fyrst. Áfram
með þig. hr. Lucas." Hann leit á
armbandsúrið sitt. „Ég er þegar orðinn
of seinn á stefnumót."
Ég herti mig upp. kvaddi hann og fór
niður með lyftunni og í bílageymsluna.
Nú var klukkan 10.15 og enn var
stundin örugg. Éólkið i fjölbýlishúsinu
minu fór sjaldnast á stjá fyrir hádegi á
sunnudögum.
Þegar ég kom út úr lyftunni kom ég
auga á þá þar sem þeir stóðu við bílinn
minn.
Þrir menn.
Ég horfði rannsakandi á þá urn leið og
éggekk að þeim.
Maðurinn sem ég tók fyrst eftir stóð
og hallaði sér upp að dyrum öku-
mannsins. Hann var hávaxinn. grannur.
á að giska tuttugu og fimm ára gamall.
Hann var ljóshærður og skeggjaður.
Hann var ámóta myndarlegur og
minni háttarkvikmyndaleikari.Himinblá
augu hans Ijómuðu af sjálfsöryggi.
Hann var sólbrúnn og það virtist benda
til þess að hann eyddi löngum letidögum
i sólinni við að góna á stelpur. Hann var
í grænni treyju og þröngum hvítum
gallabuxum.
Sá næsti stóð framan við bilinn. Hann
var vaxinn svipað og útkastari á bar.
dökkhærður. loðinn. flatt andlit. litil
augu og síðir svartir bartar. Hann var
kjörið vöðvafjall i annars flokks bíó-
mynd. Hann var i ósnyrtilegum leður-
jakka og svörtum buxum.
Sá þriðji var negri. Hann var svo
hávaxinn að hann hvildi olnbogana á
bílþakinu. Þéttir axlavöðvar hans
gáruðust undir hvítum bómullarboln
um. Hann minnti mig á Joe Louis þegar
hann var upp á sitt besta.
Skeggjaði maðurinn kom til min og
brosti glaðlega og sjálfsöruggt.
„Ég er Harry. herra Lucas," sagði
hann. „Þetta er Benny." Hann benti á
dökkhærða manninn með þumlinum.
„Og þetta er Joe.”
Negrinn brosti geislandi brosi til min
en náunginn sem nefndur var Benny
starði fýldurá mig.
Benny! Náunginn sem barði mig i
hausinn!
„Við skulum leggja af stað. hr.
Lucas." sagði Harry. „Ég ek. Þú skalt
bara laka lífinu með ró."
Hinir tveir settust i aftursætið en
Harry opnaði fyrir mér framdyrnar.
Kurteisi hans villti ekki um fyrir mér eitt
einasta andartak. Ég fann ógnina sem
stafaði frá þessum þremenningum likt
og maður finnur kæfandi andrúmsloftið
fyrir þrumuveður.
Ég settist inn i bílinn. Harry settist
inn hinum megin og renndi sér undir
stýri. Hann ók bílnum út úr bila-
geymslunni og út á aðalgötuna i
Sharnville.
Kirkjuklukkur klingdu og fólk var á
ferli. Harry beygði inn í hliðargötu og
hélt sig við slikar á leið sinni út á
hraðbrautina. Hann ók rétt undir
hraðamörkum og ók vel.
Joe. sem sat fyrir aftan mig. tók að
leika á munnhörpu. Lagið sem hann lék
var dapurlegt og eymdarlegt. Það gæti
hafa verið negrasálmur.
Ég braut ákaft heilann á leiðinni til
Ferris Point. Ég hafði það á til-
finningunni að það hefði verið Benny
sem myrti Marsh eftir að hafa rotað
mig. Hann var með fýldan ruddasvip
manns sem gat drepið án þess að hugsa
sig um eða finna til nokkurs. Ég var enn
með höfuðverk og mig verkjaði i
andlitið. Hugur minn var enn ekki
nægilega skýr til að gera sér heildar-
mynd af hvað var á seyði. Mér fannst ég
ennþá vera í martröð en smám saman var
að renna upp fyrir mér að ég væri
genginn í hættulega gildru. Með þvi að
eftirláta Klaus að losna við lík Marsh var ég
aðgangast honum á hönd.
Harry beygði af hraðbrautinni og ók
eftir sendnum veginum að Ferris Point.
Hann stöðvaði bílinn undir trjá-
þyrpingu.
„Andartak. hr. Lucas." sagði hann.
„Égætla aðlitast um.”
Hann fór út úr bilnum og rölti á milli
runnanna.
Joe hætti að leika á munnhörpuna.
Þeir Benny fóru út úr bilnum. Ég sat
kyrr og beið. Eftir fáeinar mínútur kom
Harry til baka.
„Það er allt i lagi. Komdu, herra
Lucas. Við þurfum að grafa svolitið."
Joe opnaði farangursgeymsluna og
dró þaðan upp tvær skóflur. Við skildum
Benny eftir við bilinn og Harry. Joe og
ég gengum inn í kjarrið.
Þegar yfirgefin ströndin og hafið
blöstu við nam Harry staðar.
„Hvað segirðu um þennan stað. herra
Lucas? Við gröfum hann djúpt."
Ég skoðaði staðinn, leit i kringum mig
og svo niður á nakinn sandflötinn.
umkringdan runnum.
„Já.” heyrði ég sjálfan mig segja.
Joe tók að grafa. Það var erfilt verk.
Sandurinn rann sífellt niður i holuna
sem hann var að gera. Nú var sólin
orðin brennheit.
Ég stóð þarna i martröðinni minni og
beið.
Þegar Joe var búinn að gera skurð. sjö
fet á hæð og um það bil fet á dýpt. tók
Sá hlær
best...
Harry að hreinsa burt sandinn sem Joe
kastaði upp. Verkiðgekk betur.
Mennirnir tveir svitnuðu. Ég sá
vöðva Joe hnyklast og svitann leka úr
skeggi Harrys. Allt var þetta svo
óraunverulegt að ég hefði eins getað
verið i gönguferðá tunglinu.
Þegar skurðurinn varorðinn ein fimm
fet á dýpt sagði Harry: „Ókei. Joe.
Hættu.”
Joe glotti. þurrkaði svitann af
andlitinu með handarbakinu og
klöngraðist upp úr skurðinum.
Harry sneri sér viðog leit á mig.
„Jæja. herra Lucas. þetta er víst þin
jarðarför. Við viljum fá gryfjuna feti
dýpri." Hann rétti mér skófluna sina.
„Grafðu!" Grimmdartónninn i rödd
hans sagði mér að ég hefði ekki um neitt
að velja. Ég fór úr jakkanum. tók
skófluna og klifraði niður i skurðinn.
Harry og Joe færðu sig fjær.
Enn i martröðinni góf ég. Ég var ekki
búinn að grafa nema i fjórar eða fimni
minútur þegar Harry sagði: „Þetta var
ágætt, herra Lucas. Joe lýkur verkinu.
Honum finnst gaman að grafa." Svo hló
hann. Hann teygði sig niður. greip um
úlnlið minn og dró mig upp úr
skurðinum. Joe kom í staðinn fyrir mig
og fáeinum minútum siðar var
skurðurinn orðinn ein sex fet á dýpt.
„Heldurðu að þetta sé í lagi. herra
Lucas?" spurði Harry. „Ég get hvorki
ímyndað mér krakka eða hund sem gref-
ur svona langt. Þegar hann er kominn
niður verður hann þar til frambúðar.
Hvað finnst þér?"
Ég vafði jakkanum um axlirnar og
svitinn streymdi niður kvalið andlit mitt.
„Allt i lagi."
Harry leit á Joe.
„Náðu i hann."
Negrinn hljóp i átt að bílnum.
Ég beið.
Harry hélt í skóflublaðið og starði á
ströndina og hafið.
Skop
Jú, hér hjá fvrirtækinu erum við öll
eins og ein stór og glöð fiolskvlda. —
En ég GÆTI alveg verið frekur og
ráðrikur, ef þú fengist til að vera
svolitið undirgefin...
46 Vikan 3. tbl.