Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 48

„Sæll, Joe!”
Hann leit á mig með löggusvip.
„Lentirðu í slysi?”
„Golfkúla,” sagði ég stuttur í spuna.
„Ég gleymdi að beygja mig. Hvernig
gengur. Joe?”
„Ágætlega." Hann strauk á sér nef-
broddinn með handarbakinu. „Hefurðu
hittfrú Marsh?”
Ég gætti þess að sýna engin svip-
brigði.
„Nei. „Ég er búinn að dunda mér við
marið mitt alla helgina.”
„Hún ætlaði að hitta mig og taka
myndir í fangelsinu. Hún kom ekki."
„Kannski gleymdi hún sér.”
„Hún virðist vera farin.” Thomson
góndi löggulega á mig. „Ég fór í íbúðina
hennar, beint á móti þér. Húsvörðurinn
sagði mér að hún hefði farið klukkan sjö
i gærmorgun með allan farangurinn
sinn.”
„Er það virkilega?” Ég reyndi að horf-
ast i augu við hann en tókst þaðekki. Ég
leit niður eftir götunni til að finna mér
eitthvað annað að skoða. „Það var
skrýtið. Hún hefur kannski fengið árið-
andi upphringingu.”
„Jamm. Jæja, þú átt annrikt. Ég á
annrikt. Við sjáumst." Hann kinkaði
kolli og gekk burt.
Ég starði drykklanga stund á eftir
honum og flýtti mér svo upp í skrif-
stofuna mína. Ég fann til ótta en gat
ekkert gert annað en beðið eftir að heyra
frá Klaus.
Ég beið í fimm langa og erfiða daga.
Það var þegar ég hafði lokið störfum og
var kominn aftur í einmanalega íbúð
mína sem ég fann mest fyrir álaginu. Ég
æddi um gólf og hjartað barðist ört i
brjósti mínu en hugurinn skaust fram og
aftur eins og mús á flótta undan ketti.
Mikið þráði ég Glendu þær stundirnar.
Fimmta kvöldið barst mér hraðbréf i
því að ég var að opna ibúðina. Umslagið
var þykkt og ég vissi að biðinni var lokið
þegar ég kvittaði fyrir viðtöku þess.
Ég lokaði og læsti. Svo fór ég og settist
í stólinn minn og reif upp umslagið. Þar
voru átta litmyndir, ákaflega glöggar og
greinilega teknar með sterkri aðdráttar-
linsu.
Fyrsta myndin sýndi Glendu bikini-
klædda á ströndinni og mig þar sem ég
gekk í áttina til hennar.
Önnur myndin sýndi Glendu nakta
liggjandi á bakinu og mig krjúpa nakinn
yfir henni.
Þriðja myndin sýndi mig ofan á henni
og Marsh grettan koma út úr runnun-
um.
Fjórða, fimmta og sjötta myndin
sýndi okkur Marsh slást eins og óða
menn.
Á sjöundu myndinni stóð ég yfir
Sá hlœr
best...
Marsh, hryllingurinn uppmálaðaur á
andliti mínu og andlit hans blóðugt.
Á áttundu myndinni stóð ég í skurði
og gróf.
Meðan ég skoðaði myndirnar virtist
mér sem iskaldur vindur næddi um mig.
Dauðagildran hafði verið vandlega sett
upp, ég gekk i hana og hún small saman
á eftir mér.
Nú gerði ég mér grein fyrir því hvers
vegna Harry ýtti mér að líkinu. Ljós-
myndarinn faldi varð að ná af þvi mynd.
Þess vegna var ég líka látinn grafa í
nokkrar minútur áður en Joe tók við.
Vonir mínar um að leika á Edwin
Klaus og segja honum að fara til and-
skotans gufuðu upp eins og dögg fyrir
sólu.
Meðan ég skoðaði myndimar heyrði
ég hljóð sem kom mér til að stirðna upp
og missa myndirnar i hrúgu sakfellandi
gagna við fætur mér: ég heyrði dapur-
legan negrasálm leikinn á munnhörpu.
Hljóðfæraleikarinn var fyrir utan
dyrnar hjá mér.
Ég stóð óstyrkur á fætur og hugur
minn var sljór af skelfingu. Ég reif upp
hurðina. Joe virtist vera risastór þar
sem hann hallaði sér upp að veggnum á
móti. Hann var enn klæddur í svörtu
buxurnar og hvítu treyjuna og brosti
Skop
Framhaldssaga
breiðu og geislandi brosi sínu til min um
leið og hann stakk munnhörpunni i
vasann.
„Gott kvöld, herra Lucas. Foringjann
langar að rabba við þig. Komdu."
Ég skildi dyrnar eftir opnar meðan ég
fór og tíndi saman myndirnar, tróð þeim
i umslagið og læsti það niður í skrif-
borðsskúffu minni.
Það hvarflaði ekki að mér að neita að
fara með negranum. Ég sat i gildrunni
og ég vissi af því.
Við fórum niður með lyftunni. Fyrir
utan húsið stóð óhreinn og laslegur
chevrolet.
Joe raulaði með sjálfum sér. Hann
opnaði bildyrnar. teygði sig yfir sætið og
opnaði hinum megin. Ég gekk þangað
og settist inn i bílinn.
Hann ók af stað. Um þetta leyti
kvölds voru göturnar næstum auðar.
Hann ók varlega og raulaði enn fyrir
munni sér en svo sagði hann skyndilega:
„Ertu ánægður meðbílinn. herra Lucas?
Ég lagði heilmikla vinnu í hann og fullt
af bóni."
Ég sat hreyfingarlaus og hafði greipar
spenntar milli hnjánna. Ég gat ekki
fengið af mér að tala við hann.
Hann leit á mig.
„Veistu nokkuð, herra Lucas? Ég var
bara venjulegur niggari áður en herra
Klaus tók mig að sér. Núna er allt
breytt. Ég á ibúð. Ég fæ peninga reglu-
lega. Ég á mér stúlku. Ég hef tima til að
leika á munnhörpuna mina. Gerðu eins
og herra Klaus segir þér. Það er mesta
vitið í þvi. Hann hefur mikil völd."
Hann flissaði „Völd þýða peninga, herra
Lucas. Það likar mér — alvörupeningar.
Engin smámynt. heldur feitir og vænir
dollarar.”
Ég þagði enn.
Hann hallaði sér fram og setti á kass-
ettu. Billinn Tylltist af urgandi bít-tónlist.
Við ókum i fimmtán minútur enn, þá
beygði hann af hraðbrautinni og stefndi
upp i sveit. Þegar kassettan var búin leit
hann afturámig.
„Herra Lucas. ég veit að þú ert í
bannsettu klandri. Þiggðu mitt ráð.
herra Lucas, og leiktu með. Ekki grafa
eigin gröf. Gerðu það sem foringinn
segir þér, þá fer allt vel.”
„Dinglaðu þér.” sagði ég og var ekki i
neinu skapi til að þiggja ráðleggingar
hans.
Hann flissaði.
„Einmitt, herra Lucas. Það segja þeir
allir við mig en negrastrákurinn veit
hvað hann syngur. Grafðu bara ekki
eigin gröf."
Hann beygði inn á mjóan veg og ók
að húsi byggðu í bændastíl og hálfföldu
milli trjánna. Hann nam staðar við hlið
og maður kom út úr skugganum. Það
var Harry. Hann opnaði hliðið og Joe ók
áfram. Harry veifaði mér. Ég virti hann
ekki viðlits. Joe ók að útidyrunum og
nam þarstaðar.
Það voru Ijós í sex gluggum.
Joe fór út. gekk að dyrunum mín
meginogopnaði.
„Viðerum komnir, herra Lucas.”
Benny birtist um leið og ég steig út úr
bilnum.
„Komdu. skepna,” sagði Benny og
greip þéttingsfast um handlegg minn.
Hann ýtti mér hranalega að útidyrun-
um. Svo stýrði hann mér eftir gangi og
inn i stóra stofu.
í herberginu var stór útsýnisgluggi
sem vissi að fjarlægum ljósunum í
Sharnville. Þarna voru þægilegir
hægindastólar og stór sófi fyrir framan
tóman arin. Á hægri hönd var vel búinn
bar. Þarna var sjónvarp og stereo-út-
varp. Þrjár fallegar mottur voru á
gólfinu, en samt hafði herbergið á sér
svip leiguhúsnæðis og var ekki heimilis-
legt.
„Viltu sjúss, skepna?" spurði Bennv
þegar ég staðnæmdist í herberginu
miðju. „Foringinn er önnum kafinn í
svipinn. Viltu skota?"
Ég gekk að einum stólnum og lét mig
falla i hann.
„Ég vil ekkert.” sagði ég.
Hann yppti öxlum. fór út og lokaði á
eftir sér.
Þarna sat ég, hjartað barðist i brjósti
mér og hendurnar voru þvalar. Eftir
nokkra stund heyrði ég að Joe var farinn
að leika á munnhörpuna: það var sama
dapurlega lagið.
Ég sat þarna i tíu mínútur eða svo. þá
opnuðust dyrnar snöggt og Klaus kom
inn. Hann lokaði á eftir sér. stóð kyrr
um stund og horfði á mig. kom svo og
settist í stólinn gegnt mér. Andlit hans,
sem minnti á tréskurðarmynd. var svip-
brigðalaust.
„Ég bið þig að afsaka að ég lét þig
bíða, herra Lucas. Það er margt sem ég
þarf að sinna." Þegar ég svaraði ekki
hélt hann áfram: „Hvernig list þér á
myndirnar?” Hann lyfti augnabrúnun-
um spyrjandi. „Mér'fannst þær einstak-
lega góðar. Þær einar ættu að sannfæra
hvaða dómara sem hugsast getur um að
þú hafir myrt Marsh. Heldurðu það
ekki?”
Ég horfði á hann fullur haturs.
„Hvaðviltu?"
„Við komum að því innan tiðar."
Hann hallaði sér aftur og hvíldi smáar
brúnar hendurnar i kjöltu sér. „Fyrst
ætla ég að kynna þér aðstöðu þína. herra
Lucas. Þú varst nógu mikill kjáni til að
skrifa Glendu. Ég er með bréfið þar sem
þú mælir þér móts við hana. Ég er með
skófluna með fingraförum þinum. Ég er
með blóðuga mottuna úr farangurs-
geymslunni á bílnum. Ég þarf ekki að
gera annað en að afhenda Thomson
lögreglustjóra myndirnar. bréfið þitt.
skófluna og mottuna og þá ertu kominn
i lifstiðarfangelsi."
„Veit Glenda þetta?" spurði ég.
Framh. í næsla blaði.