Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 60

Erlent
Fínt hjá
Fransaranum
Þegar gengið er um götur Reykjavikur með
bæði augun opin má svo sannarlega sjá að
íslendingar kæra sig kollótta um veðrið — láta
það altént hafa sem minnst áhrif á klæða-
burðinn. Það þykir ekkert tiltökumál þótt i
ellefu vindstigum og hörkugaddi berjist á móti
manni kona i fatnaði, sem henta myndi
ágætlega nokkuð nærri miðbaug.
íslenski lopinn á varla sinn lika hvað gæði
snertir og hæfir einstaklega vel þeirri veðráttu
sem hér rikir yfir vetrartimann. En landanum
hefur til skamms tima ekki þótt par fínt að
vera i lopapeysu og að ekki sé minnst á bless-
að föðurlandið. Eflaust muna allir sjónvarps-
sokkana svokölluðu, sem margar kerlingar
prjónuðu á árunum og voru síðan seldir útlend-
inguml Frónbúar héldu áfram að ganga um
fremur léttklæddir og helst i dralon- eða acryl-
sokkum og sáu með því sérfræðingum i þvag-
færasjúkdómum fyrir óþrjót-
andi verkefnum. Þeir þurfa
varla að kviða verkefnaskorti i
framtiðinni, blessaðir. Harla
litið hefur breyst ennþá, þótt ef
til vill megi merkja hæga þróun
i þá átt að við lærum að meta
eigin framleiðslu.
Erlendis þykja lopapeysur hið
mesta þing og á meðfylgjandi
mynd, sem við reyndar nældum
úr hinu virta tímariti Marie
Claire, er nokkuð Ijóst að
sjónvarpssokkarnir þykja ekkert
slor heldur. Þar er víst í tisku að
klæðast með tilliti til veðurs og
vinda og i myndatexta er tekið
fram að sokkarnir ágætu séu
norskir, hönnuðurinn nefnist
Kerstin Adolphson.
Þá er bara að gripa fram
prjónana og fylgja fordæmi
Fransaranna!
60 Vikan 3. tbl.