Alþýðublaðið - 24.02.1923, Page 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
sem hr. kaupm. Jensen-Bjerjí í
Vöruhúsinu sýndi okkur með
því að ser.dd okkur föt fyiir að
upphæð ca. 600 kr.
Margir af bökurum bæjarins
gáfu okkur dálítið af brauði til
jólahátiðanna. Til alira þeirra,
sem hafa hjálpað okkur, sendum
við hér með innilegt þakklæti.<
Aðaláhugamál
„Morgunhlaðsins" er nú orðið, að
aukinn sé innfiutniugur áfengis i
landið. Hefir um það biizt hver
greinin annari fáránlegri, síðan
blaðið fór að koma út prent ð.
Staðfestist nú það, som menn
vissu fyrir, að tilgangurinn með
undanþágunni illrærndu var sá
einn að íjúfa aðalatriði bannlag-
anna, sýna síðan fram á misrétti,
sem af því leiddi, og fá þau svo
afnumin að fullu þess vegna.
Umhyggja (!) „Morgunblaðs“-!iðs-
ins fyrir velferð þjóðarinnar og
„borgarlegu frelsi" ríður ekki við
einteyming.
Um daginn og veginn.
• 9-
Togararnir. Hilmir kom í
fyrri nótt og Tryggvi gamli
í fyrra kvöld af veiðum með
ágætan afla og fóru til Englands.
Leifut heppni fór út á ísfiski í
fyrradag. Geir kom frá Englandi
í lyrri nótt,
Alþýðuflokksmenn! Látið að
öðru jöfnu þá sifja fyrir viðskift-
um ykkar, sem auglýsa í ykkar
eigin blaði!
Huldumenn hinDar frjálsu
samkeppni hafa nú aftur orðið
að teygja úr umskiftingi sínum,
>Morgunblaðinu<. Er nú skrípið
komið í sitt fyrra iag.
Jafnaðarmannafélag íslands
heldur fund á morgun kl. 2 í
Bárunni uppi. Verða þar rædd
ýms merkileg mál.
Kaupendur Alþýöublaðsins eru
ámintir um að gera afgreiðslunni
aðvart, ef vanskil verða á útburði
blaðsins. — Afgreiðslumaður.
AaglýsingaF,
sem ekki eru alment lesnar, eru
engum
til gagns.
Þess vegna eiga menn annað
hvort ekki að auglýsa eða þá
þar, sem flestir lesa þaer^ en það
er að eins
í AiUýðnblaðinn.
Hjálparstöð Hjúkrunarfélags-
ins >Líknar< er opin:
Mánudaga . . . kl. n —12 f. h.
Þriðjudaga ... — 5 — 6 e. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 e- --
Laugardaga . . — 3—4 e. --
Sterkir Dívanar, jsem endast
í fleiri ár, fást á Grundarstíg 8.
Sömuleiðis ódýrar viðgerðir.
Æskan. Fundur á morgun,
Margt til skemtunar.
Bdgar Rice Burroughs: Tarzan snýí* aftur.
„Mig hlýtui’ að dreyma, og ég muu vakna á
sama augnablikí og ég sé hinn ógurlega hníf nálg-
ast hjarta mitt — kystu mig, ástin mín, bara
einu sinni, áður en draumurinn hverfur út í ei-
'lífðina“.
Taizan apabróðir lét ekki segja sér þetta tvisvar.
Hann tók stúlkuna, sem hann elskaði í fang sitt,
ög kysti hana, ekki einu sinni, heldur ótal sinnum,
unz hún gat varla náð andanum; og þegar hann
hætti, lagði hún hendurnar nm háls honum og
dró varir hans að sínurn vörum einu siuni ena.
sEr ég í raun og veru lifandi, eða er ég bara
draumur?" sparði'hann.
„Ef þú eit ekki lifandi, maðurinn minn,“ svar-
aði hún, „þá óska ég þess, að mega deyja þannig,
áður en ég vakna til þeirra óskapa, sem ég sofn-
aði frá*.
þau stóðu bæði þegjandi um stund — starandi
hvort í annars augu, eins og þau væru enn í vafa
um gæfu þá, er þeim nú loksins hafði fallið í
Bkaut. Fortíðin, með öllum vonbrigðum sínum og
ógnurn, var gleymd — framtíðin kom þeim ekki
við, en nútíðin — hana áttu þáu; engiun gat tekið
liana frá þeim. Stúlkan rauf fyrst hiua unaðslegu
þögn.
„Hvert eigum við að fara, elsku vinur?M spurði
hún. „Hvað eigum við að gera?“
„Hvert vildir þú helzt fara?“ spurði hann.
„Hvað vildir þú helzt hafast að?“
„Fara þaugað sem þú ferð, maðurinn minn,
gera hvað sem þér virðist hentast," svaraði hún.
„En Clayton?” spurði hann. Hann hafði í svip-
inn gleymt því, að fieiri menn voru til á jörðunni
en þau tvö. „Við höíum gleymt eigínmanni þínum“.
„Ég er ekki gift, Taizan apabróðir,11 hrópaði
hún. „Og ég er ekki heldur trúlofuð lengur^ Dag-
inn áður en þessar hræðulegu verur ióku mig,
talaði ég við Glayton um ást mína til þín, og
hann skildi þá, að ég gat ekki haldið það heimsku-
lega loforð, er ég hafði gefið, fað var eftir að
kraftaverk hafði bjargað okkur undan ljóni.“ Hún
þagnaði skyndilega og leit á hann spyrjandi augna-
ráði. „Tarzan apabróðir," hrópaöi hún; „það varst
þú sem gerðir það? Enginn annar hefði haft mátt
til þess“.
Hann leit til jarðar, því hann blygðaðist sín.
. „Hyernig gaztu farið burtu og skilið mig eina
eftir?" hrópaði hún ásakandi.
„Gerðu ekki þetta, Jane!“ bað hann. „Ásakaðu
mig ekki! Pú getur ekki gert þér í hugarlund,
hve mjög ég hefi þjaðst siðan, eða hversu ég
þjáðist þá fyrst af afbrýðisemi og síðan af gremju
við örlög þau, er ég að óverðskulduðu hafði hlotið.
Ég fór þá til apanna aftur, Jane, og ætlaði mér
aldrei framar að hitta menn". Éví næst sagði
hann sögu sína, siðan hann kom í skóginn —
hvernig hann á svipstundu hafði breyzt úr ment-
uðum Parísarbúá í viltan Wazirihermann og siðan
í sama villidýrið og hann hafðj áður verið.