Vikan - 28.10.1982, Qupperneq 19

Tíundi hiuti
Framhaldssaga
„Nei. 1 almáttugs bænum, nei.
Um þetta snýst allt. Þess vegna
fórum við að leita að foreldrum
þínum. Til aö þú fengir frið í
sálina, hættir að brjótast inn. Ef
þú ferð á stúfana Jimbo, er öllu
lokiðokkar ímilli.”
Hann horfði angistarfullur á
hana. „Þú veröur að fara héðan.”
Hann benti á gluggatjöldin.
, Jiefurðu tekið eftir því að það er
allt í einu búið að flytja inn í tóma
húsið á móti? Þeir fluttu inn í
morgun. Menn með ferðatöskur. ”
Tammy fitlaði við hring á fingri
sér. „Ég get komist yfir peninga á
morgun. Þá förum við bæði.”
„Nei, það gerirðu ekki. Móöir
þín átti þennan hring. Hvers konar
drullusokkur heldurðu að ég sé?
Ég tæki frekar fé frá Cox.”
„Leyfðu mér aö vera héma,
Jimbo. Gerðu það. Þangaö til á
morgun, hvað sem öðru líður.” Og
svo: „Andskotinn, þetta er mín
íbúð. Ég fer ekki héðan án þín. ”
Smith leit yfir borðið á Cox og
félaga hans. „Ég er nýkominn
hingað. Ég bjóst ekki við þessu.
Ég verð kyrr hér í London í fáeina
daga. Ég skal ekki hrifsa af þér
völdin, Marvin. Það ert þú sem
ræður hér, en Duncan er erfiður.
Það segir ýmislegt um hann að
hann skuli ekki vera falur. Af
innbrotsþjófi að vera sýnir hann
töluvert hreinlyndi. Hann hefur
greinilega í hyggju að ná tali af
Corbett. Það sannar að minnsta
kosti að við höfum á réttu að
standa með því að reyna að stööva
hann. Enginn veit með vissu hvaö
hann hefur í hyggju en það lítur
ekki vel út.” Hann leit á þá til
skiptis.
„Möguleikamir,” staðhæfði
hann, „eru fáir. Við erum í vin-
veittu landi og það flækir þetta
enn meir. Til að gera málið flókn-
ara segist þið hafa frétt frá París
að Maas fari til London 6. júlí.
Herrar mínir, það er næsti þriðju-
dagur. Við höfum fjóra daga.”
Það var ekki oft sem Smith fann
fyrir ábyrgðinni sem á honum
hvíldi. Þetta varð starf eins og allt
annað. Stundum ákaflega óþrifa-
legt starf, sjaldan mjög þrifalegt.
En þetta var annað mál. Þeir voru
orðnir flæktir í mannlegt vanda-
mál sem heyrði eiginlega ekki
undir þá. Þeir stóðu andspænis
manni og aðstandendum hans sem
vom á engan hátt flæktir í stjórn-
mál, að því er þeir fengu best séð.
Þetta voru heldur ekki njósnarar
eða bein ógnun við ríkið.
Stundum hvarflaði það að honum
aö þeir legðu óeðlilega mikla
áherslu á þetta, gerðu úlfalda úr
mýflugu hvað Duncan varðaði. Og
svo hugsaði hann um Corbett og
Maas og hina og um streituna og
viðkvæmt jafnvægið þessa
stundina og kom aftur að
spumingunni sem hann lagði nú
fyrir félagasína.
„Eigum við að sleppa þessum
Duncan lausum á pabba sinn eins
og nú stendur á?” Hann þagði
meðan þeir svöruðu.
„Við vogum okkur ekki að taka
áhættuna.”
„Duncan er ekki venjulegur
maöur. Hann hefur óvenjulegan
feril aö baki, svo ekki sé meira
sagt. Hann er staöráðinn og
þrjóskur. Það veit ekki á gott. Það
gæti verið uggvænleg ástæða fyrir
því að hann vill hitta Corbett. Viö
stæðum kannski uppi með eggja-
slettur á andlitinu.” Cox þótti
fyrir þessu mati sínu á aðstæöum.
„Við stöðvum hann þá?” Smith
hreytti þessu í þá. „Hvað getum
við gert annað?” Enginn sagði
neitt.
„Þetta er eins og að fjarlægja
skemmda tönn, herrar mínir. Ég
dreg út brotin eitt af öðm. Við
emm hérna til að komast að ein-
hverri niðustöðu um hvaö á að
gera. Hvaö gengur að ykkur? Við
stöndum frammi fyrir stórfeng-
legasta tækifæri síðustu þriggja
áratuga og þið tipliö áfram eins og
bjamdýr við hunangsdós sem er
þakin vespum. Við skulum vera
hreinskilnari. Setjum við hann í
geymslu eða drepum við hann? ”
, Jíf við geymum hann kemur
hann einhvern tíma út aftur. Þá
verður hann ekki síöur hættu-
legur. Ef hann fer að fræða fólk á
því sem fyrir hann hefur komið
getum við alveg eins skotið Cor-
bett.” Cox var tekinn að fyririíta
s jálfan sig fyrir sérfræðimat sitt.
„Hann virðist ekki vera náungi
sem auðvelt er aö koma í
geymslu. Ég er sammála Marv.
Ef við setjum hann í geymslu
rýkur af honum þegar hann
sleppur út.” Feitu hendurnar voru
kyrrar aldrei þessu vant.
Smith andvarpaði. „Ég ætla
ekki að gera mér upp ánægju. Mér
geðjast hreint ekki aö þessu.”
„Engum okkar geöjast að því.
Þetta snertir verðmætamat
okkar. Duncan gegn vömum ríkis-
ins.”
„Það er meira en svo, Marv.
Allur hinn vestræni heimur kemur
þessu máli viö. Það sem við bú-
umst við að fá frá Maas og
Scherer sprengir stór göt í KGB.
Þetta er besta tækifæri sem við
höf um nokkru sinni fengið. ”
Smith reyndi að líta í augu hinna
tveggja en þeir horfðu ekki lengur
í átt til hans. Hann vissi hvernig
þeim leið. Honum leið eins. Hann
ýtti stólnum sínum aftur og
reikaði inn stórt herbergið;
framhjá langri stólaröðinni, glæsi-
legu, skiptu mahóníboröinu. Hann
nam staðar fyrir framan kross-
lagða fánana í enda herbergisins,
teygði fram höndina til að snerta
þá.
Cox, sem sat kyrr, skildi vel
sálarkvalir Smiths og var því feg-
inn að þegar öllu væri á botninn
hvolft yrði það Smith sem neyddist
til að taka ákvörðunina. Ef hann
gat ekki gert upp hug sinn af
mannúðlegum ástæðum gætu
43. tbl. Vlkan 19