Vikan - 28.10.1982, Blaðsíða 36

Hún kemur kvöld hvert að sögn
niður á hafnarbakkann beint niður
af Markúsartorginu í Feneyjum,
þessi gamla kona. Meöferðis hefur
hún mat handa heimilislausu kis-
unum í Feneyjum — þeim sem til
þekkja og koma þangað á réttum
tíma til að fá í svanginn. Hún fer
sér að engu óöslega, kattafóstran,
heldur tínir fisk og annað góðgæti
upp úr plastpokunum sínum og
gefur þessum ferfættu vinum
sínum, sem elska hana þeirri ást
sem sumir telja gagnheilasta
allra ásta, matarástinni, og gjalda
henni með góölegu viðmóti og núa
sér upp við hana svo hún á
stundum fullt í fangi með að missa
ekki niður. Svo sækir hún þeim
vatn í krús í almenningskrana þar
hjá og gefur þeim að drekka.
Sumir kynnu að halda að kettir
gætu sjálfir komist í vatn í
Feneyjum.
Hún kemur þarna í rökkurbyrj-
un, konan, og óðara safnast
hnappur áhorfenda í kringum
hana. Sagt er að ár hvert komi 5
milljón ferðamenn til Feneyja, og
margir þeirra hafa skemmt sér
við aö sjá kettina fá matinn sinn.
Sumir krjúpa meira að segja
sjálfir og strjúka þeim. Þeir
ganga fúslega undir þaö, þegar
þeir eru orðnir saddir. Og þótt hún
fóstra þeirra sé síður en svo að
betla lætur margur áhorfandinn
nokkrar lírur af hendi rakna svo
hún eigi hægara meö að afla
soðningar handa heimilislausu
kisunum í Feneyjum.
Því þessi gamla kona er sjálf
félagsmálastofnun katta.
Þetta eru ekki villikettir. Hins
vegar munu þeir vera húsnæðis-
lausir. Það gerir kannski ekki svo
mikið til þar sem loftslag er hlýtt
og gott eins og á Italíu, en verra
má telja að þar með verða þeir
líka að finna sér sjálfir lífsviður-
væri. Og þar sem kettir eru í
miklum fjölda vill verða skart um
fæðu. Þá er gott að eiga hauk í
horni sem færir þeim mat.