Vikan - 17.03.1983, Qupperneq 27

Fr&bbbh
■itt.
■«sa

Mazembe meðal aðdáenda
Jelsti munur á tónlist þessara
tVeggja landa er sá aö Kenýa-
menn spila haröari takt og árásar-
Siarnari, enda er Nairobi mjög
téff borg þar sem kapítalismi ræður
rikjum. I Tanzaníu er hins vegar
eills konar sósíalismi og menn
rélegri. Helsta hljómsveit Kenýa
gefnist Mazembe, eða Jarðýtan, og
®Pilar allt upp í 30—40 mínútna
°n§ lög. AIT-hljómplötur hafa
einnig tekiö hana undir verndar-
v®ng sinn.
íifandi tón/ist
Austur-afrískar hljómsveitir
1 mjög nánum tengslum við
eyrendur sína. Utvörp, sjón-
erP og litmyndablöö eru fátíö í A-
riku og því ná hljómsveitirnar
a}lega sambandi við áheyrend-
a hljómleikum. Stjörnudýrkun
Vi^P§°öa þekkist ekki en borin er
lis^t *n§ fyrlr vinsælum hljóm-
h armönnurn, eins og ættar-
1 lngjum. Tónlistarmennirnir
Sja yfirleitt mikla áherslu á
þjóðerni sitt og sjálfstæðisbaráttu
Afríku og líta ekki á sig sem
skemmtikrafta eingöngu heldur
einnig raddir baráttunnar.
Makassy orðaöi stöðu sína
þannig: „Sumir tónlistarmenn
syngja um pólitík, aðrir um ást.
Eg tilheyri hvorugum flokknum,
mín tónlist f jallar um lífið. ’ ’
Eg hef það á tilfinningunni að
fólk hér á Islandi viti heldur fátt
um Afríkumenn. Það sem fólk les í
blööum eða heyrir í fréttum gefur
þá hugmynd að Afríka sé stríðs-
hrjáð, bláfátæk álfa, þar sem
flestir lifa á hungurmörkunum.
Færri vita að í Afríku er gífurlega
auðug og lifandi menning sem við
hefðum gott af að kynnast. Afrísk
popptónlist er gott dæmi um þessa
menningu. Tónlist hefur oft þann
hæfileika aö yfirstíga allt bil á
milli menningarheilda, gefa skýra
mynd af lífskrafti og lífsgleöi
þjóðanna. Sá lífskraftur er óvíða
meiri en í afrískri tónlist.
Byggt á NME.
Fræbbblarnir eru hættir.
Snemma í febrúar héldu þeir
kveðjutónleika sína, óauglýsta, á
Hótel Borg. Þaö var Valgaröur
Guðjónsson, söngvari hljóm-
sveitarinnar, sem tók þá ákvörðun
að ganga úr hljómsveitinni og
beita sér fyrir stofnun nýrrar.
Þeir Steinþór og Stebbi hyggjast
halda áfram starfsemi með nýju
gítarleikurunum tveimur. Þá
vantar söngvara og auglýsa hér
með eftir einum slíkum.
Fræbbblarnir voru stofnaöir í
desember 1978 og voru því orðnir
ein elsta hljómsveit landsins,
rúmlega fjögurra ára. Þeir voru
fyrsta pönkhljómsveitin sem
eitthvað kvað að og fengu á sig
mikla og óvægna gagnrýni í
upphafi. Þeim tókst aldrei aö losa
sig viö þessa fordóma þrátt fyrir
frábæra tónlist á köflum. Eftir
hljómsveitina liggja 5 hljómplöt-
ur, sú litla hvíta, stóra platan
Viltu nammi, væna, 4ra laga
arn'>hætta
platan Bjór, stóra platan Popp-
þéttar melódíur... og Warkwelt in
the West. Auk þess er efni frá
þeim á ýmsum samansafnsplöt-
um, svo sem Okkar á milli í hita
og þunga dagsins, Northern
Lights Playhouse og eflaust fleir-
um.
Besta tímabil Fræbbblanna var
í kringum útkomu stóru plötunnar
Viltu nammi, væna. Þá var tón-
list þeirra fersk og kraftmikil og
peir héldu fjölmarga frábæra
hljómleika. Hljómsveitin átti
mikiö og traust fylgi í Kópavogi og
víðar og hratt af stað tónlistar-
bylgju í þeim bæ. Hljómsveitin
hafði sinn einstaka stíl og
Fræbbblakonsert var sérstakt og
bráðskemmtilegt fyrirbæri, sér-
staklega ef hann var haldinn í
Kópavogsbíói.
Eftir útkomu hinnar frábæru
Bjórplötu tók að halla undan fæti.
Hljómleikar með Fræbbblunum
urðu fátíöari og svo virtist sem
þeir hefðu að nokkru misst tökin á
tónsköpun sinni.
Stóra platan Poppþéttar meló-
díur. . . var tilraun til að endur-
nýja tónlistina, gera hana
poppaðri, en tíminn virtist hafa
hlaupið á undan hljómsveitinni og
platan var að nokkru misheppnuö.
Kvikmyndaleikur Valla tók tíma
frá söngvarahlutverki hans og
gróf frekar undan hljómsveitinni,
auk þess sem hlutur hljómsveitar-
innar í Rokki í Reykjavík og Mela-
rokki var ekki vel heppnaður.
Þetta skref, að hætta, virðist því
vera rökrétt afleiöing þótt 4ra
laga platan Warkwelt in the West
hafi sýnt að hljómsveitin var ekki
dauð úr öllum æöum. Vikan óskar
þeim Fræbbblum góðs gengis í
átökum við ný viðfangsefni.
II. tbl. Víkan 27