Vikan - 17.03.1983, Blaðsíða 38

FRAMHALDSSAGA
mennilega heimsókn, þegar allt er
komiðílag.”
Hann beit í brauðið og saup á
kaffinu um leið. „Helduröu aö það
komistí lag?”
Hún minntist þess að hafa heyrt
að ekki væri gott fyrir meltinguna
aö borða og drekka samtímis og
væri auk þess fitandi. Hún sat á
sér aö nefna það viö hann. „Það er
eftir því hvernig Felgate snýst við
bréfinu mínu. Ef hann ekki. . .”
„Hann hefur þegar snúist viö
því, finnst þér það ekki?”
Hún þagnaði. Hacker hélt
áfram.
„Þaö sem gerðist í gær sýndi aö
mínu áliti viðbrögð hans við
friðardúfunni þinni. Ef hann óskar
eftir friðarumræðum fer hann
frekar leynt meö það.”
Hún missti brauðsneiðina sína á
gólfið, marmelaöið niöur. Hún
skeytti því engu og sagði döpur í
bragði. „Eg var að reyna að kom-
ast hjá því að viöurkenna þetta
fyrir sjálfri mér. Auðvitað er
þetta rétt hjá þér. Hvað er nú til
ráða?”
„Eins og ég er búinn að segja er
tilgangslaust aö kalla í lögreglu á
þessu stigi málsins. Þú hefur ekk-
ert í höndunum. Engin vitni. Það
er bara fullyrðing gegn fullyrð-
ingu. Nema hægt sé að standa
hann að verki. . .og hann er ekki
aldeilis á þeim buxunum. ”
Hún drakk í sig hvert orð af vör-
um hans og tók varla eftir þegar
hann beygði sig niður eftir
brauðsneiðinni. Hann setti hana á
diskinn hjá henni en hún ýtti henni
annars hugar til hliðar. „Þá er
helst útlit fyrir að ég verði að
flytja.”
„Það er annar kostur.”
„Hver er hann?”
„Ef við gætum slegið þessu upp
sem forsíðufrétt, allri sólarsög-
unni — auðvitað án þess að nafn-
greina nokkurn — gæti umtalið
fælt hann frá.”
„Það finnst mér ótækt.”
„Eg bjóstviðþví.”
„En ég mundi fallast á það ef
þaðværi til bóta.”
„Það er nú málið. Ef til vill
hefði það öfug áhrif. Umræðurnar
og athyglin gætu æst hann upp,
espað hann til frekari dáða.”
Lindy horföi vondauf á hann.
„En með því gæti hann kannski
spilað of djarft og þannig komið
uppumsig.”
„Er áhættan ekki of mikil? ”
„Eg hef ekki hugmynd um
það,” viðurkenndi Hacker. „Ef til
vill ættum viö að geyma þessa
hugmynd og ekki nota hana fyrr
en í síöustu lög. En þangað til,
Belinda, væri best að þú gerðir
það sem ég hef impraö á áður. ’ ’
„Skrifa allthjá mér?”
„Hvert smáatriði. Líka til-
finningar þínar og viðbrögð,
hvernig þetta hafði áhrif á lífs-
máta þinn, umgengni þína við
fólk, félagsleg viðbrögð. . . Skrif-
aðu allt niður fyrir mig, viltu það?
Ef úr því yrði skáldsaga yrðu
svona lýsingar ómetanlegar viö að
ákveða hvað leggja bæri mesta
áhersluá.”
Hún saup þreytulega á hálf-
volgu kaffinu. „Eg skal byrja í
dag á skrifstofunni.”
Hacker stóð upp af stólnum og
burstaði brauðmylsnuna af fötum
sínum. „Aður en við förum ætla ég
LEIKSOPPUR
að reyna einu sinni enn viö dyrnar
hjá honum. Ef ég næ í hann ætla
ég að láta sem ég sé stóri bróðir
þinn sem ætlar að gista hjá þér í
tvo, þrjá mánuði. Ertu samþykk
því?”
„Mér líst vel á það. Auk þess
hefur þaö yfir sér sómakæran
siðsemisblæ.”
Seinni setningin slapp út án þess
að hún fengi hindrað það. Hacker
virtist taka því sem eölilegum
hlut. Hún bætti viö í fljótheitum.
„Eg er ekki búin að þvo mér. Eg
var ekki með sjálfri mér fyrir
morgunmat. Hafðu mig afsakaða.
Eg verð ekkilengi.”
Til að komast á baðherbergiö
þurfti hún að fara gegnum forstof-
una. Henni fannst hún aldrei hafa
lent í eins ógnvænlegum fram-
kvæmdum eins og að opna dyrnar
fram í þessa sjö fermetra forstofu.
Sem hún stóð þar við gljáandi,
flísalagða veggina fann hún blóð-
bragð í munninum eftir að hafa
bitið sig í vörina. En hún var kom-
in yfir það versta. Ekki yrði eins
erfitt að ganga til baka og hún sá
að Adrian hafði gengið hreint til
verks með burstann og fægiskófl-
una. An hans. . . .
Hann kallaði til hennar á meðan
hún var að þvo sér. „Ég ætla að
reyna uppi núna.”
Hún var komin aftur inn í svefn-
herbergi, hálfklædd, þegar hún
heyrði til hans aftur. Hún flýtti sér
að klæða sig og þegar hún kom
fram var hann að gefa Smokey
meiri mjólk.
„Ekkertgekk?”
Hann hristi höfuöið og lét mjólk-
ina inn í ísskápinn. „Eg hringdi og
baröi. Ef hann er heima er hann
heyrnarlaus. Fari hann til fjand-
ans. Heyrðu, viö skulum skilja
Smokey eftir hérna í dag. Eg
breiddi dagblaðapappír þarna
fyrir hana. Eg get sótt hana í
kvöld.”
„Hvaðmeðmat?”
„Hún er södd,” sagði hann
snöggt.
Þegar þau komu niður í anddyr-
iö opnuðust dymar á íbúð númer
24 og frú Dunremo kom í ljós
klædd vínrauðum morgunslopp
með víravirki af rúllum í hárinu.
Hún hélt á tómri mjólkurflösku í
hendinni og lét hana við hliðina á
annarri sem var fyrir utan dyrn-
ar. Hún reis upp, horfði á þau nær-
sýnum augum.
„Góöan daginn,” sagði hún.
Hún horföi á þau til skiptis.
Lindy sagði rólega: „Halló, frú
Dunremo. Má ég kynna bróður
minn, Adrian? Hann kom hér
óvæntí gærkvöldi.”
„Það var gaman.” Hún horfði
rannsakandi á hann.
Adrian brosti á móti. „Vonandi
höfum við ekki eyðilagt fyrir þér
rólegheit kvöldsins, frú Dunremo.
Við vorum að halda upp á endur-
fundina fram að miðnætti. ’ ’
„Eg heyrði hvorki stunu né
hósta,” sagði hún vingjarnlega.
„En eins og ég sagði Belindu heyri
ég aldrei neitt. Er langt síðan þið
hafiðhist?”
„Ekki svo langt. En við gripum
samt tækifærið til veisluhalda. ”
„Kannski eigum við eftir að hitt-
ast oftar.”
„Adrian ætlar að vera hér í
nokkra daga,” sagði Lindy hátt og
skýrt. „Við verðum endilega að
hittastöll.”
„Með ánægju. Gaman að hitta
ykkur.”
„Hún lét ekki blekkjast,” sagði
Lindy meðan hún beið eftir að
hann opnaði bílinn.
„Nei, fjandakornið. Þar fauk
þittgóðamannorð.”
„Það er lítið réttlæti í því.”
Adrian settist í bílstjórasætið
annars hugar, stakk lyklinum í
og kippti stýrinu til svo læsingin
opnaöist. Hann dró út innsogiö,
starði út um gluggann og beið eftir
að bíllinn tæki við sér.
„Þetta í gærkvöldi, Belinda.”
Hún reyndi að slá á léttari
strengi. „Vertu rólegur. Eg skal
byrja að vélrita í hádeginu. ”
„Eg meinti það ekki.” Hann leit
á hana. „Eg er að tala um. . .
ja. . . okkur. Sjáðu til. Eg veit ekk-
ert hvað þér finnst um mig. ..”
„Eg er ekki vön að kveða upp
fljótfærnislega dóma um fólk.”
„Hvaða vitleysa. Það gera allir.
Eg er búinn að kveða upp nokkra
umþig.”
„Er það satt? Og hvemig fer ég
þá útúrþví?”
„Nokkuð vel, held ég. En ég hef
óbeit á fljótfærnislegum
aðgerðum. Eg vil ekki rasa um
ráðfram.”
„Eg er sammála.” Hún átti 1
erfiðleikum með að draga andann-
„Þaö sem ég er að reyna að
segja er að þó ég bregðist ekki við
á venjulegan hátt í vissum tilvik-
um táknar þaö ekki. . .”
„Eg veit hvað þú ert að reyna að
segja.” Hún varð hálfundrandi
sjáíf á því að grípa svona ákveðið
fram í fyrir honum. „Eg met það
mikils, Adrian, mjög mikils. Þu
ert indæll. Meira þarf ekki aö
segja.”
Hann leit aftur á hana. Þaö var
viðurkenning í augnaráðinu.
„Þú ætlar að verða stórkost-
leg.”
Inngangurinn í garðinn var ekki
eins snyrtilegur og venjulega. Um
nóttina hafði verið hitabylgja sem
síðan breyttist í rigningu og nu
draup af trjánum niður á mal-
bikaða göngustígana og smálækir
liðuðust ólundarlega með brúnun-
um. Runnar og gróður beggí3
vegna stígsins glitruðu í dagsljos-
inu og smáþomuðu.
Af gömlum vana fór Lindy hing-
að. Hún hafði ætlað að vélrita i
matarhléinu eins og hún hafði lof-
aö en þegar kom að miðdegishle-
inu hafði hún tekið fram töskuna
sína með brauðsneiðinni og gengið
vélrænum skrefum út úr húsinu-
Að minnsta kosti gerði hún ráö
fyrir því. Hún gat ekki gert sér ná-
kvæma grein fyrir því.
Aftur á valdi dagdraumanna,
hugsaði hún með sér.
Að þessu sinni hafði hún þó góða
afsökun. Hún var með margt a
heilanum. Raunverulega atburöi-
Ekki bara ímyndaða atburðarás
eins og flestir settu dagdrauma i
samband við. Þetta var að því eT
henni fannst ástæðan fyrir því að
hún stóð upp frá skrifborði sínu og
gekk eins og svefngengill út í gafð"
inn. Það var margt sem þurfti a
velta fyrir sér.
Einvera var nauðsynleg U
slíkra vangavelta. Hún hafði ekki
enn átt einverustund, samt var
garðurinn mannlaus. Og þó. • •
Hún gekk áfram ákveðnum
skrefum. Rakir runnar beggF
vegna stígsins þrengdu svolítið a
henni. Hún hafði fundið það áður,
jafnvel á sólskinsdögum. ÞeSS1
mjói inngangur í garðinn var
frekar lítið sóttur til aö setjast þaf
um kyrrt. Allir voru að flýta se
38 Vikan n.tbl.