Vikan - 17.03.1983, Blaðsíða 43

bak við Gaustatindinn fórum
við í langa gönguferð eftir fjalls-
hlíðinni og nutum útsýnisins.
Við vorum búin að ganga í einn
til tvo tíma þegar ég nam staðar,
leit í kringum mig, rauf fjalla-
kyrrðina og sagði:
— Hvert ætli við séum eigin-
lega komin?
Maríanna leit á mig skilnings-
sljó.
— Komin? Nú, hingað auð-
vitað!
— Já, viðurkenndi ég, — en
má ég þá kannski orða spurn-
inguna öðruvísi: Hvar ætli
kofinn okkar sé?
Maríanna varð allt í einu mjög
hugsi.
Þú ert þó ekki að halda því
fram að við séum orðin villt?
Hugsaðu þér ef við finnum ekki
leiðina til baka Hér eru kannski
úlfar, birnir og allt mögulegt.
Auðvitað rötum við til baka,
sagði ég róandi og stakk fingr-
inum upp í munninn, vætti
hann vel og stakk honum upp í
vindinn til að ná vindáttinni.
— Þessa leið, sagði ég, og við
verðum að muna að vera með
bakið í sólina. Við gengum í
hálftíma með sólina í bakið.
Landið varð stöðugt grýttara og
við urðum að klifra upp og niður
urðir og fikra okkur milli furu-
trjánna. Skyndilega greip Marí-
anna í höndina á mér.
— Viðurkenndu að þú hafir
ekki hugmynd um hvert við
erum að fara! sagði hún.
Ég viðurkenndi ekki neitt en
setti fingurinn aftur upp í vind-
inn til að ná áttinni.
— Þessa leið, sagði ég og sneri
mér við svo sólin kom í augun á
okkur núna. Hálftíma seinna var
hún sest og hafði greinilega ekki
í hyggju að koma aftur upp í
bráð. Það fór að dimma og
þrumuveður virtist I aðsigi, alla
vega heyrðust þmmur hljóma I
fjallstindunum. Við héldum
áfram yfir stokka og steina, milli
bláberjalyngs og kjarrs, yfir ár og
læki og gegnum smáskörð, yfir
mosavaxna steina, og nú var farið
að rigna. Þrumugnýrinn var ógn-
vekjandi og færðist nær, dimm
haustnóttin lagðist yfir. Ég
kveikti á eldspýtu til að kanna
umhverflð.
— Gættu að þarna, sagði ég,
en of seint. . . ég var þegar
kominn fram af þverhnfpi og
datt niður en náði sem betur fór
taki á grein á seinustu stundu.
Þarna hékk ég milli himins og
jarðar og spriklaði mikið en án
árangurs því ég náði hvergi fót-
festu. Maríanna reyndi að toga
mig upp en það gekk ekki
heldur. Það var alveg útilokað.
— Haltu fast, sagði hún, —
ég skal hlaupa eftir hjálp.
— Nei, sagði ég, — það eru
kannski hátt í fímmtíu kíló-;
metrar til næstu mannabyggðar.
Þetta er vonlaust. Það liggur í
augum uppi... ég er búinn að
vera. Það er ekkert eftir hjá mér
annað en endalokin.
Þetta voru sannast sagna
svartar framtíðarhorfur fyrir
mann á besta aldri og fullan af
lífsþrótti í þokkabót. Maríanna
stappaði í mig stálinu eftir
mætti.
— Hamingjan sanna, sagði
hún, — reyndu að taka þetta
ekki svona nærri þér.
— Já, en skilur þú ekki að það
er um líf mitt að tefla, sagði ég
klökkur.
— Illgresi er nú ekki svo létt
að uppræta, sagði hún í mátt-
vana von um að það hressti mig
við. Ég hékk í greininni í nokkrar
mínútur enn.
— Bráðum get ég ekki meira,
stundi ég.
— Hvað viltu eiginlega að ég
geri?
— Athugaðu hvort þú fínnur
ekki kaðal hérna einhvers staðar.
Eða stiga, björgunarhring eða
eitthvað, það er sama hvað er.
— Ég þori ekki að sleppa
takinu af hendinni á þér.
Svona gekk það nokkrar
mínútur enn. Þá greip mig
skyndileg skelfíng.
— Þá eru endalokin komin,
hrópaði ég örvæntingarfullur, —
ég get ekki haldið mér lengur
uppi......vertu sæl, mín kæra .
. . og takk fyrir allt. Við eigum
öll herra vorum skuld að gjalda
og sá sem borgar í ár er laus allra
mála næsta ár!
Þetta var sannarlega leikræn
brottför. Shakespeare eða
einhver af þeim, alveg eins og í
bókinni.
Síðan sleppti ég takinu á
greininni og lét mig falla til
jarðar með lokuð augu. Fallið var
ekki eins hræðilegt og ég hafði
Þýðandi: Anna
búist við. Eftir um það bil 15 cm
fall var ég kominn með fast land
undir fótum. . . . og þegar ég var
búinn að kasta mæðinni kveikti
ég á eldspýtu og lýsti í kringum
mig. Ég komst að raun um að ég
var á lítilli klettasnös.
Maríanna renndi sér niður til
mín á bakhlutanum í seytlandi
rigningu og í fjarska heyrðust
þrumurnar, morgunskíman var
ekki langt undan. Við vorum
skjálfandi af kulda en höfðum
þó bjargað lífí okkar.
Þegar óveðrinu slotaði
nokkrum stundum síðar og upp
stytti á örskammri stundu sá ég
að það sem ég hafði haldið að
væri klettasnös var í raun og veru
þakið á litla kofanum okkar sem
þarna var byggður fast upp við
klettavegginn.
Tökum að okkur að annast fermingar,
brúðkaupsveislur, árshátíðir og hvers kyns annan
mannfagnað.
Sendum í heimahús, eftir því sem óskað er.
VEITlNGAfíÚSIÐ
II. tbl. Vikan 43