Alþýðublaðið - 27.02.1923, Side 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
„Leiðrétting“
Jóns BergsTetnssonar.
E>ó það sé ekki ætlan roín að
þreyta Ianga deilu við hr. Jón
Bergsveinsson, vil ég benda hon-
um á það, að hann og fleiri
fundarmenn áttu í orðahnipp-
ingum á »Sfefnisfundi< fyrra
sunnudag við atvinnum&laráð-
herrann einmitt út af því, að
ekki átti að nota lestina á strand-
ferðaskipi ríkisins til fólksflutn-
inga. Flestum tundarmönnum er
víst minnisstætt, að því var hald-
ið fram af J. B. og fleirum, að
skipið helði átt að hafa lestina
þannig, að hún yrði notuð til
mannflutninga jafnframt, þó hr.
J. B. virðist hafa gleymt þessu.
Eu hann var sá eini, sem taldi
þetta heppilegt vegna sjómanna-
stéttarinnar.
En hvað hr. J. B. átti við með
orðum sínum um >Iuxus-kleta<,
sem sjómenn yrðu að nota, var
ómögulegt að átta sig á.
En það, sem J. B. segir sjálfur
í »leiðréttingu< sinni í 45. tbl.
þessa blaðs, að hann háfi ekki
vitað hvernig skipið átti að vera
útbúið, ætla ég sfzt að rengja,
og hann hafi því talað af sér
fyrir þekkingarleysi á máli, sem
hann ótilneyddur blandaði sér
fram í.
Það er staða Jóns Bergsveins-
sonar sem forsetá »Fiskífélags-
ins<, sem knúði mig til að benda
á þessa umsögn hans Því sann-
arlega má ekki af ríkisins hálfu
gera neinar þær ráðstafanir, sem
knýja fram menningar-eyðandi
áhrif. En það er óneitanlegt, að
með því að neyða menn til að
ferðast í óþrifalegum lestum, er
gerð tilraun til að draga úr sjálfs-
virðingu þeiria- Þó, sem betur
fer, að allur fjöldinn skaðist lítið
á slíku, eru þó ot margir og það
einkum sjómenn svo veikir fyrir,
að þeir verða fyrir stórtjóni á
sómatilfinningu sinni. En hún er.
undirstaðan undir svo mörgu í
mannlífsbaráttunni og framþróun
mannkynsins, að hún má ekki
glatast.
Að sjómenn sjálfir, þeir, sem um
málið hugsa, líta svipuðum aug-
um á nauðsynina fyrir því, að
B3B3HfaHHfaE3B3ESaEa
I ÁÆTLUNARFERÐIR i
H fri H
^ Nýju bifreiðastfiðinni ^
m Lækjartorgi 2. m
Keflavík og Ctarð 3 var í m
m viku, mánud., miðvd., lgd. m
Hafnarfjiirð allandaginn. Q
m Yífilsstaðlr sunnudögum. m
m Sæti 1 kr. kl. 11 x/2 og m
m Sími Hafnarfirði 52. m
K| — Reykjavík 929. m
Shhhhhhhhhhh
þeir búi í snyrtilega umgengn-
um klefum, sést glögt á sögunnl
»UtIagar<, sem er skrifuð eftir
roskinn og mjög reyndan sjó-
mann, kunnan helztu veiðistöðum
landsins.
Sjómannastéttin þarf sannar-
lega að hata þá menn í brjósti
fylkingar sinnar, sem skilja, að
sjávarútveginum veitir alls ekki
af, að framsóknaraflið jafnvel
hjá allra lltilsigldustu sjómönnun-
um fái að þroskast og njóta sín.
J. Á. G.
Edgar Eico Burrought: Tapzan snýr aftur.
st.úlkuna með honum, og er þeiv vissu að hún var
konuefni hans ruddust þeir um t.il þess að dá hana.
Þau komu til skýlisins yið ströndina með dansandi
■Wazirimenn umhverfis sig.
Þar var ekki nokkuuit lífsmark, og enginn svar-
aði hrópum þeirra. Taizan flýtti sér upp stigaun
inn í skýlið og kom út aftur með ofurlitla tin-
skál. Hann kastaði henDÍ til Busuli og bað hann
að sækja vatn, en benti Jane Porter að koma
upp.
Þau lutu yflr hrúgald, er einu sinni hafði verið
enskur aðalsmaður. Tárin komu fram í augu stúlk-
unnar er hún sá sognar kinnarnar og sokkin aug-
un, og þjáningarhrukkurnar á andlitinu, er verið
hafði svo fagurt,
„Hann liflr ehn,11 sagði Tarzan. „Yið skulum
gera alt sem unt er fyrir hann, en ég óttast, að
það sé um seinan".
Pegar Busuli kom með vatnið, helti hann nokkr-
um dropum milli skrælnaðra varanua. Hann vætti
ennið og þvoði hendurnaú
Alt í einu opnaði Oiuyton augun. Dauft bros
lék um andlit hans, er hann sá stúlkuna lúta
ofan að sér. Er hann sá Tarzan, varð hann
undrandi.
„Alt er í lagi,“ sagði apamaðurlnn. „Við kom-
um mátulega. Nú lagast a.lt saman, og þú verður
kóminn á fætur, áður en þú veizt af“.
Englendingurinn hristi höfuðið daufiega. »í*að ef
um sefnan,“ hvíslaði hann. „En það er eins gott.
fað fer bezt á því, að ég deyi“.
„Hvar er Thuran?“ spurði stúlkan.
„Hann iór frá mér þegar veikin versnaði. Hann
er fantur. Pegar ég bað hann um vatn, sem ég
sjálfur gat ekki sótt, drakk hann það fyrir augum
mér, kastaði burtu afganginum og hló npp í oþið
geðið á mér. „Við hugsunina um þetta æstist
Clayton.-Hann reis upp við olnboga. „Já,“ hrópaði
hann; „ég vil lifa. Ég vil lifa nógu lengi til þess
að drepa hundinn þann arnal” Éessi stutta áreynsla
dró úr mætti hans, svo hann hné út af.
„Kærðu þig ekki um Thuran," sagði Tarzan
apabróðir og iagði höndina á enni Claytons. „Ég á
hann, og ég skal ná í hann áður en lýkur, vertu
vísl*
Langa stund lá Clayton kyr. Hvað eftir annað
lagði Tarzan eyrað við brjóst hans til þess að
gánga úr skugga um, að hjartað bærðist. Er dró
að kvöldi reis hann aftur upp sem snöggvast.
„Jane, “hvíslaði hann. Stúlkan Jaut ofan að hon-
um. „Ég hefl brotið gegn þór — og honum;* hann
kinkaði kolli til apamannsins, „Hér þótti svo vænt
una þig — það er lítil afsökun; en mér var ómögu-
legt að sleppa þór. Ég bið ekki fyrírgefningar. Ég
vil að eins gera það, sem ég átti að gera fyrir
rúmu ári síðan*. Hann leitaði að einhverju í vasa
frakkans, sem hann lá á. Hann hafði rekist á það
þar i einu kastinu. Alt i einu fann hann það —
gulan miða, illa til reika. Hann rétti stúlkunni