Vikan - 24.01.1985, Blaðsíða 7

Tveir strákar lyfta hliðinu. Fagnaöaröskur
fer um mannfjöldann en keppendurnir láta til
sín heyra líkt og lyftingakappar yfir lóðun-
um:
„Oínk! Oínk, Oínk!”
Súrekarnir (þetta er íslenskt nýyrði, fundiö
upp í tilefni þessarar greinar, af gamla orðinu
sýr sem þýðir gylta og beygist eins og kýr)
hvetja hver sinn keppanda, keyra hann spor-
um. Raymond, súreki Chiquitu, uppgötvar
fljótlega að best gagnar að klappa henni með
flötum lófum á lærin aftanverð og hún hendist
áfram. Sýrin (gyltan) hægra megin við hana
snarstansar allt í einu og súreki hennar steyp-
ist fram yfir hana svo bæöi kútveltast á
hlaupabrautinni. Sú (það er að segja hún) til
vinstri gerir sitt besta til að vinna hlaupið en
Chiquita reynist frárri og allir fagna ákaflega
þegar hún kemur í mark að loknu 50 metra
hlaupinu.
Þessi atburður — sem af heimamönnum er
tekinn af miklu meiri alvöru en utanaðkom-
andi geta ímyndað sér — fer fram í plássi með
þýsku nafni í Suður-Brasilíu þar sem búa 35
þúsund afkomendur ítalskra innflytjenda.
Staðurinn heitir Frederico Westphalen og er
446 km suðvestur af Porto Alegre.
Hlaupabrautin, sem heitir „porkodrome” á
máli þarlendra, er hluti af íþróttavelli staðar-
ins. Veðhlaup af þessu tagi litu fyrst dagsins
ljós á landbúnaðarsýningu í Frederico West-
phalen en eru nú orðin ómissandi á sunnudög-
um og öllum hátíðisdögum þar á staðnum.
Frederico Westphalen hefur gilda ástæðu til
að standa fyrir viðburðum af þessu tagi því
borgin er í miklu svínaræktarhéraði þar sem
150 þúsund valin eldissvín eru lögð að velli ár-
lega. Þetta þykir líka hin besta skemmtun og
menn mæta þama árla dags til þess að taka
þátt í veömálunum, hrópunum og hinni al-
mennu spennu.
Ekki mælist þetta þó jafnvel fyrir hjá öll-
um. Fyrir nokkrum árum stöðvaði dýra-
verndunarfélagið kattaveðhlaup, sem reynt
var að koma á laggirnar í nærliggjandi borg-
um, á þeim grundvelli að þetta væri vond
meðferð á skepnum. Það hefur einnig reynt
að skjóta loku fyrir gyltuveðhlaupin.
Luis Augusto Muller, svínastórbóndi og
upphafsmaður gyltuveðhlaupsins, er alger-
lega andvígur sjónarmiðum dýravemdunar-
félagsins. „Sá sem segir að þetta sé andstætt
eðli svínanna veit ekkert hvað hann er að
segja,” segir hann. „Þegar maður opnar
svínastíu er ekki aðeins að svínin stökkvi um
og leiki sér heldur hlaupa þau svo um munar.
Það er aðferð þeirra til að losna við streitu
ófrelsisins.”
Og ekki verður annað séð þarna á „porko-
drome” en það sé öldungis rétt. Um leið og
næsta hlaup hefst og hliðunum er lokið upp
þjóta þrír næstu þátttakendur af stað. Það
þarf varla að hvetja þá. Og Muller er þegar
farinn að hugsa um framhald veðhlaupanna.
„Það mætti til dæmis hafa lengri braut,
kannski hringbraut,” segir hann, „og stilla
upp stæðilegum gelti á brautarenda svo gylt-
urnarhafitileinhversaðvinna. . . ”