Vikan - 24.01.1985, Blaðsíða 20

mér og leit á bulluna og sagði:
„Dettur þaðekkiíhug, væni!”
Frankie pírði á mig augum og
gekk frá hnífnum. Hann hafði líka
séð lögregluþjónana, en ég sá
engan óttavott á honum.
„Sjáumst seinna,” sagði hann
lágt.
Hann sneri sér við og fór. Félag-
ar hans eltu hann og ég stakk kylf-
unni aftur undir borðiö. Lögreglu-
þjónarnir fóru fram hjá og veifuðu
mér og ég veifaði á móti. Ég
reyndi ekki að fá fleiri viðskipta-
vini. Ég settist niður og fékk mér
sígarettu.
Það komu líka fáir svo að ég
byrjaði að safna dótinu saman. Ég
hafði selt afganginn af verðlaun-
unum manni sem ætlaði suður
eftir og átti eftir að láta niður fyrir
hann.
Klukkan rúmlega ellefu kom
Corinne. Hún er dökkhærð og sæt,
en dálítill harðjaxl að sjá — og
kannski í sér líka.
„Sæll, Sam,” sagði hún við mig.
„Sæl, elskan. Hvernig gengur?”
Hún yppti öxlum og settist inn í
búðina mína. „Svona og svona,”
sagði hún. „Hvað ætlarðu að gera
eftir að við lokum í kvöld? ”
„Af hverju spyrðu? ”
„Sumar stelpurnar halda partí
hjá Rollo. Viltu koma?”
Ég vissi að það yrðu margir hjá
Rollo það kvöldið, en ég gat ekki
hætt að hugsa um þremenning-
ana.
„Ég held ég komi ekki, elskan,”
sagði ég. „Ég fer í fyrramálið og
verðaðsofaáður.”
Ég hafði grætt níu þúsund
sterka þetta misserið og ætlaði að
hvíla mig á Miami Beach í nokkra
mánuði. Mig langaði æ meira til
að leggja af stað því oftar sem ég
hugsaði um þremenningana.
„Þakka þér samt fyrir, Corry,”
sagði ég. „Sjáumst seinna.”
Ég slökkti á ljósunum og lét
dótið í kassa. Um miðnætti slökktu
allir hinir og fólkiö fór út. Ég veit
ekki hvers vegna ég var allur á iði.
Þremenningarnir höfðu farið í
taugarnar á mér.
Maöurinn kom að sækja draslið
og ég hjálpaði honum að bera það.
Við þurftum aö fara fimm ferðir.
Svo borgaði hann mér og við
kvöddumst og ég fór til að ljúka
við þaðsíðasta.
Nú var dimmt alls staðar. Ég
var alltaf að líta um öxl. Ég var
ekki beint hræddur, en mér leið
ekki vel. Frankie hafði farið með
mig með því að segja „Sjáumst
seinna.”
Ég tók töskuna mína og ákvað
að fara út um hliðardyrnar. Eg
var hálfnaður þangað þegar ég sá
einhverja skuggaveru nálgast
mig. Ég gat ekki einu sinni
hlaupið. Skuggaveran kom nær og
nær.
Svo var kveikt á vasaljósi og
mér létti. Ég brosti í útitekið and-
lit Fritz næturvarðar.
„Gekk þetta ekki bærilega,
Sam?”sagðihann.
„Jú, Fritzie,” svaraði ég og
þerraði svitann af enninu með
vasaklút. „Hvað finnst þér?”
„Það er búið að læsa aðalhlið-
inu,” sagði hann. „Þú veröur sá
síðastihéðan.”
„Nema þú.”
„Ja, ég fer eina ferð enn og læsi
svofyrirnóttina.”
„Sjáumst næsta sumar,” sagði
ég og sló á öxlina á Fritz. Ég kom
nær hliðarhliðinu og sá birtuna frá
vasaljósi hans í f jarlægð.
Ég opnaði stóra járnhliðið og fór
út á gangstéttina. Um leið og ég
var að loka heyrði ég hvæsið:
„Sæll, svindlari.”
Frankie stóð skammt frá mér
og brostikuldalega.
Ég ætlaöi aftur inn en Frankie
tók utan um mig og hló illmann-
lega.
Eg var ekki bara hræddur. Ég
var skelfingu lostinn. Ég varð
greinilega að berjast fyrir lífi
mínu!
Ég veit ekki hvað kom mér til að
berjast eins og villtur maður. Ég
lamdi Frankie beint í magann og
hrinti þeim sem stóð fyrir aftan
mig beint á járnhliðið. Svo skellti
ég því aftur og fannst ég meiri
maðurinn. Eftir það sá ég aðeins
stjörnur. Sá þriðji hafði lamið mig
niður, hugsaði ég um leið og ég
lenti á gangstéttinni. Ég hafði
steingleymt þeim þriðja.
Ég bara lá þarna og reyndi að
einbeita mér þegar einhver