Vikan - 24.01.1985, Blaðsíða 39

Frábær /yfseði//
Fyrst var Jess ánægö meö
pillurnar. Þær höfðu bægt frá
henni þrúgandi söknuðinum sem
heltók hana þegar Harry fór en nú
var ár liðið og hún vissi að hún
varð að lifa án þeirra eins og hún
hafði lært að lifa án Harrys.
„Hafðu ekki áhyggjur,” hafði
læknirinn hennar sagt. „Þú veist
hvenær þú átt aö hætta að taka
þær. Líkaminn er dásamleg vél
sem veit hvenær og hvernig á aö
bæta og laga.” Og henni fannst nú
vera tími til aö hætta en glasið fór
svo vel í hendi.
Á miðanum stóð nafn hennar,
frú J. Collins, takist samkvæmt
læknisráði.
Henni fundust þessar fallegu
pillur, sem svo auðvelt var að
gleypa, tákn um tækni mannsins.
Hún bar eina að ljósinu. Þarna
voru óteljandi korn úr einhverjum
efnum sem hún þekkti ekki — hún
vissi það eitt að þau réöu yfir lífi
hennar, ekki hún sjálf. Hún lét þær
detta í kjöltu sér, kjöltu sér — hví-
líkur brandari. Hún hló gleði-
snauðum hlátri. Þessi stóra kjalta
— og hún sem hafði komist í
þröngar gallabuxur einu sinni.
Hvers vegna var lækningin eins
sársaukafull og meinsemdin?
Pillurnar féllu á svefnherbergis-
teppið og sumar fóru ofan í inni-
skóna hennar. Hún sparkaði þeim
af sér, stökk berfætt út í garð og
henti inniskónum í öskutunnuna.
Grasið var vott og mjúkt undir
fæti. Hún hafði glatað öllum til-
finningum. Engin hæð, engin
lægð, eilíf meðalmennska. Nægur
kraftur til að gera það minnsta
sem hægt var til að lifa og ekkert
meira. Næturloftið var milt og
unaðslegt og óþrifalegur garður-
inn gjörbreyttur í tunglskininu.
Það var fullt tungl og henni fannst
það nálægt, svo nálægt að hún gæti
teygt fram höndina og snert það.
Hún rétti út handlegginn og felldi
garðstól, brosti og rétti hann við,
settist undir litla eplatréð og
reyndi að einbeita sér. Það var
ekki auövelt. Hugur hennar virtist
hafa rýrnað. Hún lagði höndina á
hrjúfan börkinn.
Fingur hennar sögðu hrjúfur,
svo sléttur — kaldur en lifandi þó
— vaxandi. Hún sleit lauf og bar
að vanganum. Svo svalt og ilm-
andi. Hún leit á húsið og reyndi að
telja múrsteinana upp og þversum
og margfalda svo . . . Nei, það
var of erfitt. Hún andaði ótt og títt.
Hún var hrædd. Nú varð hún að
taka pillu. . .
Garðstóllinn brotnaði undir um-
brotum hennar og hún meiddi sig í
fingri. Hún var að því komin að
veina þegar hún mundi hvar hún
var.. . klukkan var tvö um nótt og
hún var úti í garði í náttkjólnum.
Þetta var ekki gott fyrir mannorð-
iö.
Það var þungt loft inni og aftur
byrjaði hún að anda ótt og títt.
Hún tók um dyrakarminn og hélt
sér fast. Það var heill sólarhring-
ur frá því að hún haföi tekið eitt-
hvað róandi og hún vissi að ef al-
vöru Jess vildi lifa varð hún að
eyðileggja svefngengilinn Jess.
Hún henti sér niður á eldhússtól og
byrjaði að teikna á eldhúsblokk,
sem hún hafði skilið eftir á borð-
inu. „Ég heiti Jessica,” skrifaði
hún svo, „og ég er feit. Einu sinni
var ég grönn en ég var líka gift
einu sinni.” Hún bjó til reiknings-
dæmi úr þessum staðreyndum
eins og hún hafði gert í tímum í
skóla.
SKILNAÐUR+PILLUR =FITA
JESS
Hún strikaði yfir orðin og
krypplaði blaðið reiðilega saman.
Henni fannst gott að verða reið.
Enn hafði hún ekki reiðst yfir því
sem gerst hafði. Hún hafði ekki
verið reiö yfir öllum kvölunum
eftir að Harry fór og því hvernig
komið var fyrir henni. Leið.
Hrygg. Kennt sjálfri sér um allt og
sökkt sér niður í fen sjálfsmeð-
aumkunar. Jafnvel dóttir hennar,
sem svaf uppi, hafði sagt: „Vertu
reið, mamma — brjóttu eitthvað
— taktu þessu ekki þegjandi. ”
Nei, hún henti ekki hlutum eða
braut þá, en. . . nú byrjaði hún að
teikna á blaðið. Hún varð að ná í
liti. Rautt, svart, grænt. Hún fór
upp og inn til Lindu. Dóttir hennar
lá í hnipri undir sænginni. Jess tók
litakassa af borðinu og fór aftur
niður.
Hún þurfti stóran flöt. Hún fór
með litina inn í borðstofu. Hún tók
myndirnar varlega af veggjunum
og teiknaði svo hikandi stóran
kross á ljóst veggfóðrið. Stjarna
kom á eftir og svo hellti hún sér
ánægð og sæl út í verkið, teiknaði
stór laufblöð og svo blóm. Fram-
andi ávextir skiptust á viö óþekkta
fugla. Hún kveikti betra ljós til að
sjá handaverk sitt betur og svo
kveikti hún á útvarpinu til að fá
tónlist við vinnuna. Hún teiknaði
og litaði. Appelsínugular bárur
brotnuðu við skarlatsrauða kletta,
fiskarnir stigu dans í djúpunum.
Jess söng með tónlistinni og henni
leið mjög vel. Litirnir voru upp-
eyddir, hana verkjaði í handlegg-
inn en henni fannst hún hafa
sigrað heiminn.
Hún dró gluggatjöldin frá og
fannst birtan spilla listrænu áhrif-
unum ögn en svo setti hún
morgunmat á bakka handa Lindu
og bar hann kallandi upp:
„Komdu, letingi, og fáðu
morgunmat uppi í rúmi hjá mér. ”
Linda kom fljótlega en mót-
mælti þó:
„Mamma, ég er í fríi og það er
svo snemma dags.” Samt byrjaöi
hún að borða brauðið af áfergju
enda átti hún ekki við offitu aö
stríða.
„Manstu að þú sagðir mér að
verða reið, Linda? Sagðir að ég
ætti ekki að taka þessu þegjandi
og veraþunglynd?”
„Áttu við að þú hafir mölvað
alla diskana og þessir séu einir
eftir heilir?” sagði Linda.
„Auðvitað ekki en ég fann dálít-
ið annað sem hjálpaði mér og mér
líður betur.”
„Hvað er það? Haltu mér ekki í
ofvæni!”
„Farðu niður í stofu og sjáðu. ”
„Ég geriþað.”
Linda masaði alla leiðina niður
stigann og giskaði á hitt og þetta
sem hún sagði að mamma sín
hefði gert. Svo heyrði Jess Lindu
þagna þegar hún kom að stofunni.
Smáþögn, svo gleðihróp og
Linda kom hlaupandi upp stigann.
Hún hossaði sér hrifin á rúminu.
„Þú ert hetja, mamma. Þetta er
stórkostlegt. Það getur ekkert
læknað þig ef þetta getur það ekki.
Svo finnst mér að þú ættir að fara í
myndlistarskóla því að þú hefur
hæfileika.”
Jess henti kodda í hana og þær
kútveltust um hlæjandi, hentu
brauðmolum út um allt og muldu
pillur undir fótunum. En það
skipti engu máli því að næturleið-
angurinn til að finna hina sönnu
Jess hafði heppnast og í dag ætlaði
hún að horfast í augu við heiminn.
FITA+JESS=LÆGÐ
SKILNAÐUR Patricia A. May © Europa-Press AB