Vikan - 24.01.1985, Blaðsíða 44
Framhaldssaga
BROTTFÖR 21. fótgönguliösins
frá Quebec var líflegri en ella þar
sem dagurinn var unaðslegur,
meö heiöum, bláum himni og
svalri golu. Síðustu gullnu lauf
ársins flögruöu niöur á langa
skarlatsrauöa rööina. Emma
fylgdist með öllu af svölunum á
landstjórabústaðnum með hinn
auömjúka Gareth Hemmings tvö
skref aftan viö olnbogann í
virðingarskyni. Ungi einkaritar-
inn lét í ljós þá skoðun sína aö
hermennirnir litu glæsilega út —
og það var vissulega rétt.
Charteris ofursti reið fyrir fylk-
ingu sinni á viljugum, svörtum
hesti. Þegar hann fór fram hjá
bústaðnum skipaði hann mönnum
að horfa til vinstri meö drynjandi
rödd sem kom turtildúfunum til að
fljúga í skelfingu af húsþakinu og
beindi augum fimm hundruö og
fimmtíu manna fullum girndar að
fallegu dökkhærðu konunni uppi á
svölunum. Hún veifaði þokkafullt í
þakklætisskyni fyrir kveðjuna.
Það voru margir í þessari
hugrökku sveit sem hefðu kosið að
verða eftir í Quebec og spreyta sig
viö eiginkonu hernaöarlandstjór-
ans fremur en að ganga á móti
Könum — og þar var Charteris
ofursti engin undantekning. Þrátt
fyrir þessa virðingarkveðju vott-
aði fyrir gremju í augnaráði hans
sem mátti greina þrátt fyrir þau
þrjátíu skref sem skildu þau að.
Emma velti því fyrir sér með svo-
litlu samviskubiti hvaö hann hefði
beðið lengi eftir að hún kæmi aftur
í messann með sjalið sitt kvöldiö
áður.
,,Já, ákaflega glæsileg sveit
manna, frú,” endurtók röddin viö
olnboga hennar.
„Vissulega rétt,” sagði Emma
„Önnur deildin er rftjög glæsi-
leg,” sagði Hemmings, „Taktu
eftir þeim þegar þeir fara fram
hjá,frú.”
„Já, það skal ég gera,” sagði
Emma. „Viltu vera svo vænn að
benda mér á þá þegar þeir eru
komnir á móts við okkur? ”
„Það verður varla nauðsynlegt,
frú,” var einkennilegt svar einka-
ritarans. „Þaö nægir að segja að
önnur deildin sé deild Morris und-
irforingja. Og sá herramaður
gengur fyrir henni. ”
Emma hrökk við og mætti
augnaráði mannsins.
„Er það svo?” tautaði hún.
„Og laföin þekkir auðvitað
Morris,” hélt Hemmings áfram
með hæðnisbrosi. „Að ekki sé sagt
náið.”
Emma fann heitati roða stíga
upp háls sinn og fylla vanga sína
og vissi skelfilega af því að meö
þessu móti var hún að sýna
sektarkennd.
Hvað átti hún aö segja? Athuga-
semdin var greinilega beitt og átti
að særa hana. Að skeyta ekki um
hana var að bjóða upp á frekari
aðdróttanir. Hér var netla sem
þurfti að grípa þétt um og rífa upp
meðrótum.
„Nákvæmlega hvaö ertu aö
reyna að gefa í skyn, Hemm-
ings?” spurði hún meö nokkru
yfirlæti.
Hann svaraði ekki strax heldur
horfði á hana á móti, með pírð
augu, ljótt bros lék um varir hans.
Einhvers staðar langt undan, á
brún veruleikans, gall í pípum og
trumbum. Hljóðið barst hjá og
tramp negldra stígvéla á götu-
steinunum hélt endalaust áfram.
„Svona nú, frú mín,” sagði
Hemmings loks. „Viö vitum vissu-
lega að samskipti lafðinnar við
foringja tuttugustu og fyrstu hafa
ekki einvörðungu verið í veislu-
höldum. Og lafðin deildi ekki út
eftirlæti sínu almennt, eins og
heiðursgesti ber, heldur sérstak-
lega — og það sérstökum aðila. Og
sá aðili var Morris undirforingi.”
Það lá við að hún slægi hann á
munninn en hún stillti sig tíman-
lega.
„Þú hefur verið að njósna um
mig, Hemmings,” sagði hún.
„Já, frú.” Brosið hvarflaði
ekkert.
Emma fann nokkuð af sjálfs-
öryggi sínu hverfa vegna óhvikuls
augnaráðs hans en var langt frá
því að gefast upp. Þegar allt
kemur til alls, sagði hún við sjálfa
sig, hvernig getur hann hugsan-
lega vitaö þetta með vissu?
„Heyrðu mig nú, Hemmings,”
sagði hún með ró sem hún fann
áreiðanlega ekki fyrir. „Eg þarf
ekki að útskýra eða afsaka hegðun
mína fyrir þínum líkum en ég ætla
engu að síður að upplýsa sóða-
legan lítinn huga þinn um hvað
gerðistígærkvöldi.”
„0, gerðu það endilega, frú,”
sagði Hemmings og brosti enn.
„Það verður áreiðanlega mjög
fróðlegt.”
Enn varöist Emma löngun til að
slá hann en hélt áfram. „Hr.
Morris var svo vænn að bjóðast til
að fylgja mér frá messanum og
hingaö. Þaö er upphaf, meginmál
og endir þeirrar sögu.”
„Og í þakklætisskyni, frú,
skemmtirðu þessum göfuga
herramanni í herbergjum
þínum,” svaraði Hemmings.
Emma dró djúpt að sér andann.
„Það virðist ef til vill óskiljanlegt
þínum líkum, Hemmings,” sagði
hún, „en í því upplýsta samfélagi
sem ég óx upp í má kona bjóða
herramanni vínglas í herbergjum
sínum án þess að eiga á hættu að
sverta mannorð sitt í augum ann-
arra en ættsmárra, óhreinskil-
inna, ofstækisfullra lítilmenna.”
Hann roðnaði ákaft við lag
hennar. Þarna fékk hann rauðan
belg fyrir gráan, hugsaði Emma.
„Einmitt það, frú,” svaraði
hann loks. „En ég ímynda mér að
jafnvel í upphöfnum kunningja-
hópi laföinnar — og þar tel ég með
eiginmann lafðinnar — sé það
talið ívið of djarft að gift kona taki
ungan mann í eina sæng við fyrstu
kynni.”
I þriðja sinn lá við aö Hemmings
einkaritari væri sleginn utan
undir í allra augsýn en enn hélt
Emma aftur af sér.
„Hemmings,” sagði hún. „Eg
hef verið ótrúlega þolinmóð við
þig. Eg hef reynt að fræða þig um
framkomu fólks sem er þér æðra.
En þú eyst í sífellu yfir mig sví-
virðingum. Eg skal segja þér hvað
þú gerir. Þú hirðir þegar í stað
föggur þínar og hverfur af heimili
mínu strax í dag. Ég skal útskýra
brottför þína fyrir sir Claude
þegar hann kemur aftur — og ég
sleppi engu úr!”
„Ætlarðu ef til vill að segja
honum frá því, lafði mín, að þú
hafir gamnað þér, ekki einu sinni
heldur tvisvar, meö Morris unga?
Og það á meðan kertið brann —
því þú ert blygðunarlaus! ’ ’
Emma átti ekkert svar, enga
brynju gegn þessu banahöggi. Hún
gat bara starað og bært varirnar í
hljóðlausri spurningu. Og sú
spurningvar: Hvernig. . . ?
Hemmings skynjaði spurning-
una. Hann benti eftir suðurhliö
hússins, þar sem gluggarnir að
herbergjum Emmu voru, á stóran
og limmikinn ýviðinn sem óx fyrir
utan svefnherbergiö hennar.
„Ur ýviðnum,” sagði hann blátt
áfram.
„Þú — þú fylgdist með okkur?”
hvíslaði Emma, allar hugmyndir
um mótbárur horfnar.
„Þangað til kertið brann niður,”
sagöi Hemmings. „Mér fannst
frammistaða þín ákaflega fróöleg.
Þú ert fæddur kennari, lafði mín.
Það myndu margir vilja kennslu í
listum Venusar af þínum
höndum.”
A þessu andartaki dóu síðustu
leifar heiðarlega, auðmjúka
þjónsins í ímyndun Emmu og hún
sá Hemmings glöggt.
„Viöbjóðslega svínið þitt!”
sagði hún lágt. „Ætlarðu þá aö
kúga út úr mér fé?”
Hann breiddi út hendurnar,
yppti öxlum. „Eigum við fremur
að segja það, frú, að ég sé aö
benda á þakkarskuld. Fundur
ykkar Morris undirforingja er
öruggt leyndarmál hjá mér,
sömuleiðis þær fremur furðulegu
athafnir sem þið þerna þín eigið
meðykkur. . . ”
„Drottinn minn!” hrópaði
Emma. „Er ekkert heilagt fyrir
njósnaraaugum þínum?”
Hann reyndi árangurslítiö að
viröast guðhræddur og fullur
heilagleika. „Eg reyni ekki að for-
vitnast um neitt,” sagði hann.
„Við höfum öll okkar tiktúrur.
Sumir elta saklaus dýr merkur-
innar á hesti og með hund og
byssu. Aðrir” — og hann gaf
Emmu þýðingarmikið hornauga
— „aðrir eltast við sína líka í losta
og siðleysi, sólgnir í hórdóm. Löst-
ur minn, ef löst skal kalla, er að
auka þekkingu mína á náung-
anum með því að fylgjast með á
stundum þegar hann veit ekki að
með honum er fylgst. ”
„Þú ert sóöalega þenkjandi
gluggagægir!” hrópaði Emma.
„Það er það sem þú ert! ”
„Sem yður þóknast, frú mín,”
svaraði Hemmings. „Aftur á móti
er leyndarmál þitt öruggt hjá
mér, eins og ég sagði, og það eina
sem ég krefst er þakklæti þitt. Eg
er viss um að þú óskar ekki eftir
því að ég fari í dag þegar allt
kemur til alls.”
„Komdu þér burt!” hvæsti
Emma.
„Eins og lafðin óskar,” sagði
Hemmings brosandi. „Það er dap-
urlegt, finnst þér ekki, að gangan
er horfin fram hjá? Þú hefur verið
svo áköf að lýsa yfir sakleysi þínu
aö sá samseki fór fram hjá án þess
svo mikið sem þið sæjust að
skilnaði. Ég kveð þá, frú mín.”
Hann hneigði sig hæðnislega og
fór.
Með svolitlum angistarsting
sneri Emma sér viö og horfði
niöur eftir strætinu á bak á 21. fót-
gönguliðinu: breið bök skeggjaðra
frumbyggja með axir um öxl,
birgðavagnana aftast og hljóminn
frá hljóðpípum og trumbum jafn-
fjarlæg og dauf og minning.
Hún lokaði augunum. Angur-
værö vék fyrir bræði.
„Fífl! Fífl!” hvíslaði hún. „Þú
blekktir sjálfa þig meö að þú værir
að hjálpa hræddum dreng aö finna
karlmennsku sína en það var ekki
annað en bölvað, siðlaust
44 Vikan 4. tbl.