Vikan - 24.01.1985, Blaðsíða 60

P/ötudómur með mnbyggðu skítkasti
Limahl — Don't Suppose
Það segir margt um gæöi einnar plötu
...hversu vel hún situr í manni daginn eftir
fyrstu hlustun. Hvað er hægt að muna af
henni?
I þessu tilfelli var það ekki svo mikið.
Astæöan er sú að lögin eru einfaldlega ekki
nógu góö og í þeim fáu undantekningum sem
á því voru spillti vemmileg pródúsering fyrir.
Þannig er nu það að Limahl höföar helst til
stúlkna á aldrinum 12 til 17 ára. Það hafa þeir
berlega vitað sem tóku að sér upptökustjórn á
þessari plötu. Tim Palmer og De Harris heita
þeir og sjá þar að auki um meiri partinn af
hljóðfæraleiknum ásamt Limahl sem glamr-
ar á hljómborð ásamt Harris. Sá leikur þar að
auki á alla gítara eða réttara sagt það litla af
gíturum sem er á skífunni. Palmer slær svo
slagverk allt og trommur sem skipa öllu
stærri sess heldur en gítararnir, eiginlega
mætti kalla tónlistina orgeltrommuleik þar
sem svo ótrúlega lítið er notað af öðrum hljóð-
færum og í þau fáu skipti sem það kemur fyrir
er það yfirgnæft í hljóðblöndun af hljómborði
og trommum. Þegar ofan á bætist að blessað
sándiö er hörmulega ósannfærandi, einhvern
veginn er best að lýsa því með „gling-glong”,
verður fátt um fína drætti í þetta skiptið.
Auövitað eru á þessu undantekningar. Ekki
ætla ég að reyna aö telja fólki trú um aö
„Never Ending Story” sé lélega samiö lag,
það er það alls ekki. En ég get líka fullvissað
ykkur um að það er eina lag plötunnar sem
ekki er eftir Limahl heldur Giorgio Moroder
og er milljón sinnum betur upp byggt (hefur
vitlegra viðlag og laglínur), hentar í það
minnsta þessum „gling-glong” stíl miklu
betur en hin lögin.
Þau lög Limahls sem koma hvað næst á
eftir þessu lagi eru singlarnir — lögin sem
gefin hafa verið út á smáskífum. Síðast sendi
hann frá sér „Tar Beach” en það lag, sem í
sjálfu sér er ekki svo galið, hefur ágætis
viölag og þokkalega laglínu en fær leiðinlega
meðferð hjá Harris og Palmer og dettur með
því niður í meðalmennskuna þó aö það sé alls
ekki merki um að lag verði ekki vinsælt.
Lítum bara á vinsældalista rásarinnar sem
inniheldur stundum svo mikiö af viöbjóðslegu
og vemmilegu lagarusli að hlustendum liggur
við uppsölum. Og hver velur svo lögin? Ég hef
orðið vitni að því að óprúðir ódámar stæra sig
af því að hafa hringt tuttugu (eða reyndar
átján) sinnum niður á rás í kosningum og
breytt röddum sínum þannig aö
(heyrnarlausir?) þáttastjórnendur þekktu
hvorki haus né sporð á þeim. Þetta var gert
einhvem tímann í september síöastliðnum (aö
mig minnir) og dugði ásamt örfáum símtöl-
um frá öðrum til að koma Sirius með Spliff vel
inn á lista. Það olli því svo aö lagiö fékk spil-
un, ekki beint „heavy rotation” en nóg samt
til að halda því inni á lista án hjálpar óþokk-
anna. Þetta sýnirtvennt: Þáttagerðarfólk, að
minnsta kosti í listaþáttum (meö efni af
vinsældalistunum), fer eftir hlustendum í vali
sínu á músík og hlustendur fara eftir þátta-
stjórnendum í vali á uppáhaldslögum sínum.
Þessi ófrumleiki vofir þó sem betur fer ekki
yfir rásinni allri því annars væri sennilega
sami listi núna og var gerður í barnæsku
rásarinnar.
Nú er ég kominn langt út fyrir efniö. Hvar
var ég nú? Já, alveg rétt, hérna. . .
Þar sem ég hef ataö þessa skífu út í skít
verð ég aö telja henni eitthvað til tekna.
Öboj, hvar á ég svo sem að finna það? Já,
þarna kom það!
Limahl greyinu er alls ekki alls varnað
þegar í sönglistina er komið. Hann getur beitt
rödd sinni af miklu öryggi og heldur sig þar
sem geta hans hlýtur að vera best — á hærri
skölunum. Þaö er þó ekki þar með sagt að
hann hafi fallega rödd. Það er ég ekki kominn
til aö predika. Málið er meira að segja það að
hann hefur vemmilega rödd — svona eins og
þegar John Travolta stynur í enda lagsins
Summer Nights úr Grease. Ofan á það bætist
að bakraddir eru í höndum nokkurra kvenna
sem eru sama markinu brenndar — væmnar.
Að lokum vil ég minnast á aö textarnir taka
ekki tali, ekki einu sinni svona smálínu eins
og hérna fyrir ofan þannig að þessi málsgrein
gæti allt eins fallið niður.
3
«o
k.
:0
X
I-
Superman. „Gamli draumurinn um að
geta flogiö er aöalatriðið um Superman. Og
svo var líka flott, þó að hann væri frá
annarri plánetu, aö hann var rómantiskur og
varö ástfanginn af Lois Lane. Hann var líka
fulltrúi hins góða, elti þjófa og allt það. Svona
myndir hafa virkilega góð áhrif, jafnvel þó að
þær séu ótrúlegar.
Ég man að í fyrstu myndinni fór ég næstum
því aö gráta þegar hann bjargaði konunni
sem datt úr þyrlunni. Allir í bíóinu klöppuöu,
það var svo áhrifamikið.
Hvaö ég gerði ef ég gæti flogið? Það væri
betra að lifa ef við gætum öll flogið. Samt
myndi ég ekki labba um svona klæddur. Ætli
ég yrði ekki Superman í gallabuxum.”
James Bond. „Mér fannst Roger Moore
alltaf betri en hinn gaurinn, Sean Connery.
Það er eitthvaö við Moore, hvernig hann glott-
ir. Karakterinn Bond er algert karlrembu-
svín, hann er mikiö kvennagull og hann er
næstum því þorpari. En það er stíll yfir
honum og þegar hann er leikinn af Moore
hefur hann frábæran húmor. Og þetta líka
bros, þegar hálf vörin á honum lyftist og
augnabrúnirnar krumpast niður. . . Hann er
mikill feröalangur. Næstum því eins og ég.”
6o Vikan 4. tbl.