Vikan - 20.08.1987, Síða 36

eyðileggingarstarfsemi ökumannanna. Sumir
vilja hreinlega banna rallkeppnina fyrir fullt og
allt. Það finnst Jóni fráleit hugmynd.
„Ég hef sagt það áður og segi það enn: Það
skal engum detta það í hug að menn reyni ekki
með sér á bílum. Um aldaraðir hafa menn reynt
með sér á hestum og hví skyldu þeir ekki reyna
með sér á bílum? Maðurinn er nú einu sinni
þannig gerður að hann vill keppa og þetta kapp
í honum verður að fá útrás.“
Jón heldur því fram að með tilkomu rall-
keppninnar hafi verið bundinn endi á mikið
erfiðleikatímabil í sögu íslenskra löggæslu-
manna. Hér á árum áður var nefnilega stundað-
ur kappakstur af sömu hörku og nú en þá var
hann hvorki skipulagður né háður á vissum
afmörkuðum leiðum.
„Þegar við Ómar vorum 17-18 ára gamlir,"
segir Jón, „tókum við þátt í bullandi kapp-
akstri hér á götum borgarinnar. Við vorum að
spyma uppi í Þingholtunum og niðri á rúnti.
Við strákamir æstum hverjir aðra upp, alveg
snælduvitlausir. Þetta var svona svipuð stemn-
ing og maður sér í Grease-myndunum og ég
held að við höfum verið að gera meiripart lög-
reglunnar trítilóðan. Þeir sem voru í löggæslunni
þá vita að við stunduðum ekki þennan akstur
svona öðru hvom heldur var hér urn að ræða
„Gufustrókamir stóðu
út úr manni. “
hörkukeppni upp á hvert einasta kvöld. Og þó
verðir laganna næðu í afturendann á okkur
gátu þeir litið gert því þá var svipting ökuleyfa
ekki komin til sögunnar.“
Jón gerir hér stutt hlé á máli sínu, stendur
upp og nær sér í vindil. Þegar hann kemur til
baka heldur hann áfram: „Við stunduðum
þennan kappakstur í miðborginni vegna þess
að við gátum hvergi annars staðar verið. Svo
var annar hópur af strákum sem æddi upp um
öll fjöll, tætti niður heiðar og stuðlaði að ann-
ars konar landskemmdum bara til þess að reyna
tryllitækin sín. En þetta er liðin tíð og sem bet-
ur fer hefur aðstaða ökugarpanna breyst alveg
feikilega.“
Aðstaða bílíþróttamanna hefur sannarlega
tekið stakkaskiptum. Nú er haldin skipulögð
rallkeppni, það er til kvartmíla og víðs vegar
má finna lokaðar brautir fyrir torfærukeppni
þar sem menn geta þjösnast og spólað að vild
sinni. Allar þessar brautir eru undir eftirliti og
er góð samvinna milli þeirra sem umsjá hafa
með brautunum og yfirvalda.
Við snúum okkur aftur að þátttöku Jóns í
rallkeppni og ég spyr hver sé sú minnisstæðasta
á ferlinum:
„Ég held að mesta spennan hafi verið í Akra-
nesrallinu nú í sumar,“ segir Jón. „Þar börðumst
við nafnar Jón Halldórsson um sigur út alla
keppnina. Þetta var hreinlega einvigi milli okk-
ar tveggja sem aðrir keppendur blönduðu sér
ekki í. Það munaði ekki nema 10 sekúndum á
okkur þegar við fórum inn á síðustu sérleiðina
og þar var keyrt, skal ég segja þér! Þetta var
barátta sem við háðum upp á hverja sekúndu,
maður varð að taka á honum stóra sínum og
tók kannski heldur meiri sénsa en gengur og
gerist í venjulegri keppni. Keyrslan á okkur var
slík að hún nálgaðist það að vera geggjun. Vél-
in var gjörsamlega þanin til hins ýtrasta og
hraðamælirinn var í botni. Þegar um það bil
kílómetri var eftir fór drifið á Porsche-inum hjá
Jóni en við Rúnar hespuðum þetta af. Þetta
var óneitanlega sú harðasta keppni sem ég hef
tekið þátt í. Ég hef verið að velta því fyrir mér
hvort keyrslan hafi ekki verið helst til hröð, við
hugsuðum ekki einu sinni um að draga úr ferð-
inni í beygjum eða á hæðum, en svona fanta-
gangur getur auðveldlega endað með ósköpum.
Hins vegar er það svo að þegar koma upp svona
kaflar eins og þessi getur maður hreinlega ekki
sleppt því að þenja bílinn svolítið. Það er svo
ofsalega gaman að finna þessa miklu orku í
bílnum, þennan gifurlega hraða og þurfa að
glíma við krappar beygjur eða erfiða malarvegi
á þessari ferð.“
Jón telur þó mikilvægt að rallökumenn haldi
hraðanum í böndum.
„í síðasta vorrallinu var hraðinn að mínum
dómi til dæmis alltof mikill miðað við aðstæð-
ur,“ segir hann. „Vegimir eru varasamir á
þessum árstíma; ég mátti fyrir mína parta alls
ekki keyra hraðar til þess að hafa fulla stjóm
á bílnurn og stefndi ekkert sérstaklega að fyrsta
sætinu. Á hinn bóginn voru þama menn sem
fóru helst til geyst, veltu bílnum eða urðu fyrir
annars konar óhöppum.“
Jón segist ekki hafa orðið fyrir mörgum
óhöppum á ferlinum.
„Ég hef sloppið vel,“ segir hann. „Við Ómar
fóram þó einu sinni á hliðina austur undir
Fljótshlíð í rallkeppni sem var haldin 1978 eða
1979. Svo fóram við nokkrar veltur í Húsavík-
urrallinu 1982. Það var alveg fantalegt. Við
vorum staddir á beinum vegi sem var holóttur
og skörðóttur. Bíllinn hoppaði svo hátt að hann
lenti með annað framhjólið utan vegar og
stakkst beint fram fyrir sig, veltist á afturendann
og tók svo aðra veltu á hliðina og þar endaði
hann. Nú, það var ekki um neitt annað að
ræða en koma skijóðnum á hjólin og halda
aftur af stað. Sem betur fer varð hvoragur okk-
ar fyrir stórslysum; ég jýndi að vísu áttum og
vildi fara aðra leið en Ómar, lét hann þó ráða
og hann kom okkur heilu og höldnu í mark.
Síðan lentum við Rúnar á hliðinni austur við
Gunnarsholt í Ljómanum 1985. Þetta var stuttu
eftir að ég tók við stýrinu og sennilega hefur
reynsluleysið átt sinn hlut í þessu óhappi. Við
36 VIKAN 34. TBL