Vikan - 20.08.1987, Síða 37

vorum að keyra eftir niðurgröfnum vegi þegar
bíllinn flaug skyndilega upp eða missti grip, lenti
á bakkanum öðrum megin, rann á hliðina, sner-
ist þversum og lokaði leiðinni. Um leið og hann
fór þversum milli moldarbarðanna var höggið
það mikið að hann flaug upp í loft á nýjan leik
og lenti á hjólunum. Aðrir bílar komust ekki
framhjá og við urðum að losa um bílinn i mik-
illi skyndingu og koma honum af stað. Þama
sprakk eitt dekk og bíllinn beyglaðist töluvert
en við kláruðum þó keppnina."
Af þessari frásögu Jóns má ráða að þrátt
fyrir að hann sé einn besti rallökumaður okkar
Islendinga hefur hann þurft að sætta sig við
nokkur óhöpp og honum hafa einnig orðið á
afdrifarík mistök.
„I fyrstu keppninni gerði ég mín verstu mis-
tök,“ segir Jón. „Það var þannig að við Ómar
vomm staddir á Kolviðarhólsleiðinni og áttum
að keyra að Kolviðarhóli, beygja svo til hægri
og fara upp að Skíðaskálanum í Hveradölum.
Þegar við komum að brekkunni fyrir neðan
Skíðaskálann fannst mér endilega að við ættum
að beygja inn á malbikið; Hellisheiðarveginn.
Við fómm inn á malbikið og þá kom auðvitað
i ljós að þetta var tóm vitleysa og Ómar ætlaði
að snúa við. Því miður var þá bíll að fara fram
úr okkur og við lentum í hörkuárekstri. Þetta
hliðarspor tafði okkur og við lentum i 42. sæti
í keppninni.
í Skeifurallinu 1978 gerði ég önnur mistök
sem vom þó ekki eins afdrifarík," bætir Jón
við. „Þar var notast við svokallaðar beygju-
merkingar, skilti sem sýndu að menn ættu að
yfirgefa veginn. Uppi við Þrastarlund fundum
við eitt þessara merkja, að við töldum, og ókum
út af veginum. Eitthvað var nú slóðin lítilfjör-
leg, lá um hesthúshlað, þaðan gegnum girðingu
og endaði svo uppi á einhverri heiði. Þar áttuð-
um við okkur á því að ekki væri allt með felldu
og snemm við. Síðar kom upp úr kafinu að
þama var leiðin ranglega merkt.“
Flestir rallakstursmenn kannast við mistök
og óhöpp af þeim toga sem Jón var að lýsa.
Þeir kippa sér ekki upp við veltur, útafkeyrslur
eða spmngin dekk. A hinn bóginn kunna þess-
ar lýsingar Jóns að hljóma glæfralega í eyrum
þeirra sem þenja taugamar til hins ýtrasta í
föstudagsumferðinni. Þeir kynnu að spyrja
hvort menn væm ekki að leika sér með líftór-
una í þessu sporti. Jón vill nú ekki meina að
svo sé.
„Nei,“ segir hann, „miðað við margt annað
er rallakstur ekki hættulegur og þar er lítið um
stórslys. Ég hef til dæmis aldrei orðið fyrir slysi
í rallkeppni. Við höfum líka þann besta öryggis-
útbúnað sem völ er á og förum að öllu með
gát. Svo höfum við íslendingar líka verið bless-
unarlega lausir við þessa kraftmestu bíla sem
bjóða hættunni sannarlega heim. Þegar fjór-
hjóladrifmn bíll, sem er 500 hestöfl, nær 200
kílómetra hraða á 200 metra kafla milli tveggja
beygja sést best hve kraftmikil þessi tæki em.
Sem betur fer vom slík tryllitæki bönnuð og í
kjölfar þeirrar ákvörðunar fækkaði slysum í
raljakstri alveg feiknarlega.“
íslendingar hafa til þessa tekið lítinn þátt í
rallakstri á erlendri gmnd. Jón og Ómar bróð-
ir hans em í hópi þeirra fáu sem hleypt hafa
heimdraganum.
„ísland er örugglega
eitt besta rallland í
heimi. “
„Við Ömar fóram 1981 til Svíþjóðar og tók-
um þátt í Sweden-Intemational rallinu," segir
Jón. „Þetta var snjórall, haldið um miðjan
febrúar. Mér fannst keppnin alveg ofsalega
spennandi; brautimar vom flestar ísi lagðar og
það var snjór yfir öllu.“
Þessar aðstæður vom mjög framandi þeim
bræðmm því hér heima er ekki haldin löng
rallkeppni í snjó. Einu vetrarröllin em svokölluð
ís-cross sem fara fram á frosnum stöðuvötnum
eða tjömum.
„Mest þótti mér gaman að dekkjunum,“ held-
ur Jón áfram. „Ég hafði aldrei séð þessa týpu
fyrr. Dekkin em sérhönnuð og gripu alveg feiki-
lega vel í snjóinn og ísinn."
- Hvemig gekk ykkur svo í keppninni?
„Við vomm svolítið óheppnir, lentum í ljósa-
bilun fyrsta sólarhringinn og náðum okkur
aldrei almennilega á strik. Við höfnuðum í 66.
sæti en hefðum hugsanlega getað orðið um það
bil fertugastir í mark með góðum akstri og örlít-
illi heppni.“
í janúar 1985 fór Jón til Finnlands og tók
þar þátt í Hankcer-rallinu svokallaða. Þetta var
einnig snjórall en þama var meiri kuldi en í
Svíþjóð.
„Érostið var alveg hrikalegt,“ segir Jón, „það
var að meðaltali 35 stig. Mikið voðalega fannst
mér skrýtið að keyra við þessar aðstæður. Snjór-
inn var stamur í þessum svakalega kulda en
dekkin gripu þó miklu betur í en ég átti von
á. Þegar maður steig svo út úr bílnum var það
íslandsmeistararnir í rallakstri 1986 og 1987: feögarnir Rúnar og Jón fyrir framan Escortinn.
34. TBL VIKAN 37