Vikan - 20.08.1987, Qupperneq 38

líkt og að stinga höfðinu inn í frystiklefa og
gufustrókamir stóðu út úr manni.“
Jón lenti í 58. sæti keppninnar.
„Ég var þónokkuð ánægður með þennan
árangur,“ segir hann, „enda hafði ég aldrei keyrt
í ralli fyrr. Annars var árangurinn bara aukaat-
riði. Ég fór fyrst og fremst í þessa keppni til
þess að skemmta mér. Og það var alveg ofsa-
lega gaman. Finnamir sýndu af sér mikinn
höfðingsskap. Við bjuggum þama á rándýmm
hótelum endurgjaldslaust, pmfuðum ekta
finnskt sánabað og ýmislegt fleira skemmtilegt.
Það var lika gaman að sjá hvað rallið er vinsælt
,,Þar bíða steinar í öll-
um köntum eftir að fá
að narta í dekkin hjá
manni. “
í Finnlandi. Þetta er eiginlega þjóðaríþrótt og
margir Finnar em í toppbaráttunni á alþjóða-
vettvangi. Þeir byrja líka ungir að keyra og
þama er haldin sérstök keppni fyrir 15-16 ára
stráka.
Svo er það alveg ótrúlegt,“ bætir Jón við,
,;hvað almenningur sýnir rallinu mikinn áhuga.
Ég man að áhorfendaskarinn var alveg rosaleg-
ur meðfram öllum leiðum. Menn létu ekki
kuldann á sig fá, öðm nær. Þeir örkuðu í loðúlp-
unum sínum með kaffibrúsana undir hendinni
út í skóg, kveiktu þar litla varðelda til þess að
halda á sér hita og fylgdust svo með rallinu
alveg miskunnarlaust."
- Ekki fluttir þú bílinn með þér út í þessa
keppni:
„Jú, jú,“ svarar Jón. „Bíllinn var fluttur út í
bæði skiptin. í fyrra skiptið var jafnvel flogið
með hann út. Flugleiðir buðu okkur að flytja
bílinn með þotu enda var hún hálftóm og því
nóg pláss undir hann. Við þáðum þetta rausnar-
lega boð með þökkum. Starfsmennimir á
Fomebuflugvellinum í Osló vissu varla sitt rjúk-
andi ráð þegar þeir feijuðu bílinn út úr vélinni;
hafa eflaust haldið að við væmm einhverjir stór-
laxar sem gætu leyft sér að taka hálfa þotu
undir einn bíl.“
í síðara skiptið flutti Sambandið bílinn út
fyrir Jón. Þetta gerði það endurgjaldslaust; ætl-
aði bara að leyfa bílnum að fljóta með. Hins
vegar varð þessi flutningur nokkuð dýrari en
menn renndu gmn í. í janúarmánuði 1985 ríktu
nefnilega slíkir kuldar í Evrópu að sund og höf
inn af Norðursjó lagði. Það var því ekki um
annað að ræða en flytja bílinn með ísbijóti.
Jón kunni sem sagt vel við ísi lagðar brautir
Finnlands og Svíþjóðar en hvemig líkar honum
að keyra á Islandi?
„Mjög vel, ísland er örugglega eitt besta rall-
land í heimi. Hér má finna svo mikið sambland
af vegum: nýjum malbikuðum vegum, grýttum
malarvegum og þröngum þjóðleiðum sem ýms-
ir myndu eflaust kalla torfæmr. Ég hef gmn
um að ýmsum útlendingum þætti landið helst
til gróft. Þó sjá þeir víða gróft, svo sem í Portú-
gal og í Grikklandi, en þar eru vegimir breiðari
og betri en hér. Þó em til breiðir og góðir fjall-
vegir á Islandi, til dæmis um Kerlingarskarð
og Fróðárheiði og Útnesvegur. En hér er líka
sægur af þvengmjóum og grófum götum, svo
sem á heiðunum við Húsavík. Ég tel þessa vegi
þó alla fullboðlega hvaða rallkappa sem er og
held að ekkert sé því til fyrirstöðu að halda hér
á landi alþjóðlega rallkeppni.“
Marga hryllir við tilhugsuninni um ísland sem
alþjóðlegt rallland. Þeir sjá í anda tryllitæki fara
um viðkvæman gróður landsins líkt og storm-
sveipi og skilja eftir sig auðn. Jón segir að slíkur
ótti sé ástæðulaus.
„Það má ósköp vel búa þannig um hnútana
að menn fari með gát. Mér finnst það algerlega
þess virði að íslendingar taki þátt í þessum stóru
keppnum. Þar velta menn svo hrikalegum upp-
hæðum. Hins vegar flnnst mér frumskilyrði að
við sem þekkjum landið og viðkvæma náttúru
þess sjáum um framkvæmd slíkrar keppni. A
þann hátt má koma í veg fyrir gróðureyðingu
ogjandníðslu."
í framhaldi af þessari umræðu víkjum við
talinu að íslandsrallinu svokallaða sem haldið
var fyrir nokkrum árum.
„Við Ómar vorum nýdottnir úr Ljómanum
þegar þessi keppni var haldin," segir Jón, „og
til þess að bæta okkur upp vonbrigðin þar á-
kváðum við að taka þátt.“
Að sögn Jóns fékk þetta rall mjög ósann-
gjama umijöllun í islenskum blöðum og
almenningur var búinn að mynda sér neikvæða
skoðun á þessu löngu áður en keppni hófst.
Það var Frakki sem hafði umsjá með rallinu
og að mati Jóns fóru islenskir aðiljar illa með
karlinn. Menn veigruðu sér ekki við að kalla
hann kolóðan landníðing og öðrum misfögrum
nöfnum. Fransarinn stóð sig þó með mikilli
prýði og var harður á því að keppendur færa
vel um landið. Aftur á móti mætti hann litlum
skilningi hjá yfirvöldum og var oft hafður fyrir
rangri sök.
„Eg get nefnt sem dæmi,“ segir Jón, „að
meðan við biðum eftir starti á melunum uppi
við Hlöðufell skammaðist Frakkinn í keppend-
um sem höfðu stigið út fyrir veginn. Mig minnir
að þeir hafi fyrir einhverja slysni markað fót-
spor í sandinn sem er þama allt í kring. Hvað
um það, meðan karlinn var að skamma kepp-
enduma kom skyndilega fjórhjóladrifinn jeppi
æðandi utan úr móunum. Þetta tryllitæki tætti
upp allan sjáanlegan gróður og spólaði af öllum
kröftum þama á miðjum melunum. Karlgreyið
hætti að skammast og varð hreinlega eitt spum-
ingarmerki í framan. Þegar við komum niður
á Laugarvatn var þar mættur lögfræðingur
ásamt fulltrúum frá sýslumanni sem tóku af
Frakkanum skýrslu og vildu meina að hann
hefði átt þátt í þessum skemmdum uppi á há-
lendinu. Mér fundust þetta svona heldur
ómannúðlegar aðfarir miðað við þá aðgát sem
karlinn sýndi.“
Jóni fannst einnig sorglegt að sjá hvemig ís-
lendingar gengu um sitt eigið land.
„Mér er sérstaklega minnisstætt atvik sem
átti sér stað þegar við keyrðum úr Bárðardal á
Sprengisand," segir Jón. „Frakkinn var búinn
að raða bílunum niður eftir veginum, gekk um
með gjallarhom og brýndi fyrir mönnum að
fara ekki út af. Meðan við biðum komu þama
nokkrir íslendingar á stærðaijeppum til þess að
skoða keppendur. Þeim datt ekki annað í hug
en keyra utan vegar fram úr allri bílalestinni.
Frakkanum fundust þessar aðfarir íslending-
anna skrýtnar; allt sem honum var harðlega
bannað að gera gerðu þeir án þess að blikna
eða blána!"
Við Jón höfum rætt vítt og breitt um rallakst-
ur og nú víkur talinu að ökuleiðum. Ég spyr
hvort hann eigi sér einhveijar uppáhaldsleiðir:
„Isólfsskálavegurinn hér suður með sjó er
alveg rosaleg leið. Þar úir og grúir af kröppum
beygjum og þar nær maður miklum hraða.
Lyngdalsheiðin er ekki ósvipuð - feiknarlega
góð rallbraut. Þá finnst mér ákveðinn sjarmi
yfir heiðunum við Húsavík. Mörgum þykir
þetta helst til róleg leið og gróf en því er ég
alls ekki sammála. Mér finnst reyna meira á
hreina ökuleikni á Húsavíkurleiðinni en nokk-
urri annarri leið. Þar bíða steinar í öllum
köntum eftir að fá að narta í dekkin hjá manni,
beygjumar era stanslausar og moldarbörðin
óvægin við að kasta mönnum í loftið eða velta
þeim á hliðina!"
Ralltímabilið á íslandi er 6 mánuðir og fara
tvær helgar á mánuði í undirbúning og keppni.
Af þessu má ráða að sportið er alltímafrekt.
Þó spyr ég Jón hvort hann stundi eitthvað ann-
að samhliða rallinu:
„Mér hefur verið boðið í lax, golf og ýmis-
legt fleira en hef alltaf haft vit á því að segja
nei. Ég tel það alveg ógjöming að stússast í
meira en þessu ralli. Eg er líka með þeim ósköp-
um gerður að ef ég fæ áhuga á einhveiju þá
verður það að dellu og er víst alveg nóg að
vera með eina í einu.“
,,Ég er líka með þeim
ósköpum gerður að ef
égfœ áhuga á einhverju
þá verður það að
dellu. “
Þó segist Jón spila fótbolta með nokkram
vinum og kunningjum og hann hefur starfað
með Fram um langt skeið, keppt með fyrsta
flokki og verið í stjóm félagsins. „Ég tók fót-
boltann aldrei eins alvarlega og rallið," segir
hann. „Sem krakki var ég alltaf í sveit á sumr-
in og gat litið sinnt boltanum. Þegar ég var 16
ára byijaði ég svo að búa og byggja upp. Þá
vann maður tvöfalda vinnu svo lítill tími var
afgangs til frístunda."
Jón giftist 17 ára gamall og heitir kona hans
Petra Baldursdóttir. Þau eiga þijú böm, þau
Sveinbjörgu, sem er 24 ára, fyrmefndan Rúnar,
sem er 17 ára, og Baldur, sem er 13 ára, og þá
hafa tvö bamaböm bæst í hópinn.
38 VIKAN 34. TBL