Vikan - 20.08.1987, Qupperneq 52

Teikning:
Finnbogi Pétursson
Strokumámm afKkpji
og systir Rikku rugbái
Smásaga eýiir Helga Má Ðavðason
Pétur langaði heim.
Hann var hér um bil viss um að hvergi í heiminum væri eins ömurlegt að
búa og í Reykjavík. Það hlytu að vera öðruvísi staðir úti á landi - staðir
þar sem allt var leyfilegt og fólki þætti gaman að vera. Afí og amma á
Akureyri voru alltaf glöð og kát. Þar hlaut að vera skemmtilegt að búa.
Þar var ef til vill hægt að fá að vera í friði.
„Elskan, passaðu að bleyta ekki skóna þína!“
Hann tók nokkur skref aftur á bak frá vatnsbakkanum og settist á stein.
Hann horfði í gráleitt vatnið og sá hvernig fölgrænar þúfurnar spegluðust í
þvi. Þær virtust daprar og leiðar. Það var svo sem engin furða því þær hlutu
að vera hræðilega einmana. Allt í kringum þær voru sandur, grjót og mold.
Hann fór að hugsa um hversu dauflegt líf þeirra yrði ef þær hefðu ekki vatn-
ið til að spegla sig i.
Hann leit upp fjallshlíðina og sá þar stóra, hvíta díla sem hreyfðust hægt
suður heiðina. Hann fylltist löngun til að hlaupa upp fjallið og reka þá eitt-
hvað langt, langt í burtu. Hann hafði á tilfmningunni að þúfurnar óttuðust
þá. Honum fannst sem þær hrópuðu á hjálp. „Kindur! Kindur! Elsku litli
Pétur, komdu og bjargaðu okkur!“

52 VIKAN 34. TBL