Vikan - 28.01.1988, Side 26

Einar Öm og Phil ræða málin.
peysunni. Og Þór segir: „Æ, ég
er farinn" og hverfur.
,^Vllt verður að fara,“ eins og
Þorri Jóhannsson komst svo
skemmtilega að orði í einu af
ljóðum sínum.
Daginn eftir vöknuðu allir í
hláturkasti og síminn hrökk í
lag. Ekki veitti af símanum. Einn
morguninn fékk Derek fimmtíu
upphringingar frá fólki sem
spurði um Sykurmolana. Heim-
ilisfangi Sykurmolanna í London
var haldið leyndu til að halda
ónæði í lágmarki en þangað var
þó stöðugur straumur manna
sem boðuðu fagnaðarerindi
plötudreifingarfyrirtækja.
Fyrir utan Berrí Strít Stúdíós
(þar sem Sykurmolarnir tóku
upp til dæmis Veik í leikföng)
benti flutningabílstjórinn okkur
á djönk fúdið í höndum Einars
Arnar og spurði: „Hvað er
þetta?“
Einar Örn: „Þetta er rokk og
ról“ (this is rock and roll).
Tán end kántrítón-
leikarnir í London
Tónleikarnir voru firábærir.
Undirritaður táraðist af hrifh-
ingu í öðru lagi Sykurmolanna.
Sykurmolarnir eru betri á tón-
leikum úti en heima. Af hverju?
Bragi: Þegar maður kemst í
svona græjur maður bara...
Sándið á tónleikunum
Crábært.
Áhorfendakökunni þótti frá-
bært að heyra sungið á íslensku
og fólkið hvíslaði sín á milli í
hávaðanum og undraðist
stórum:
— Nú er hann að syngja á ís-
lensku.
— Er hann að syngja á ís-
lensku??
Þá var Einar að syngja:
Bensín, bensín, bensín...
Allskonar lið þvældist upp á
sviðið meðan á tónleikunum
stóð. Lífverðir voru víðsfjarri
lengi framan af. Einhverjum
gaur tókst að smella kossi á
Björk og eyðilagði fyrir henni.
Eins og hún sagði sjálf þá söng
hún gegn honum í næsta lagi.
Laginu Kabbojjí.
Það kom upp úr kafinu síðar
að gaurinn taldi sig vera í and-
legu sambandi við hljómsveit-
ina (?).
Áhorfendur voru margir
hverjir fúrðuhugsi og settu sig í
gáfulegar stellingar sem breytt-
ust smám saman í kúlheit: Enda
voru þeir að heyra allt efni
hljómsveitarinnar í fyrsta sinn,
allt nema Ammæli. Og það er
fúrðulegt að Sykurmolarnir hafi
26 VIKAN
náð svona langt á einu lagi, jafn-
vel Bretarnir skilja ekki hvernig
þetta er hægt.
Bretarnir halda að Sykurmol-
arnir séu eina hljómsveitin á ís-
landi. Þeini finnst ísland mjög
dularfullt og skilja ekki hvernig
rokkhljómsveit getur æft í snjó-
húsi.
Eftir tónleikana var auðvitað
baksviðspartí og ekki einu sinni
hljómsveitarmeðlimir komust
inn í það partí nema að hafa bak-
sviðspassa. Þrír meðlimir úr Fall
mættu á staðinn, blönduðu sér
jónu og fóru. Þeir voru óvið-
ræðuhæfir. Þarna var og Anní
Anixety. Hún hitaði upp fyrir
Sykurmolana. Áltorfendur
hneyksluðust. Ég fílaði hana
hinsvegar í botn. Hún var tauga-
veikluð og virtist vera drukkin.
Hún hefur víst verið drukknari á
sviði, er mér sagt. Undirspilið
við sönginn hjá henni var af
segulbandi.
Svo komu Sykurmolarnir og
byrjuðu á laginu Mótórkrass.
Enginn komst hjá því að vera
með eftir að Sigtry'ggur taldi í
taktinn og byrjaði lagið á dúndr-
andi slagkrafti.
Hljóðfæri ferðarinnar var án
efa nýja vasatrompetið hans Ein-
ars.
Mansjéster-
tónleikarnir
Tónleikarnir voru haldnir á
International, hjákátlega bleik-
um og allt að því kúrekalegum
stað. Sviðið var heimilislega
lítið, búningsherbergið allt út-
krotað í slagorðum og áríðandi
orðsendingum, Það vantaði
hurð á klósettið. Við bjuggumst
við að lenda á skítahóteli. En
lentum þess í stað á fimm-
stjörnuhótelinu Britanníu.
Hótelið státaði af heimsins
stærstu ljósakrónu, herbergis-
þjónustu allan sólarhringinn
(sem varð sumum nokkuð dýrt
spaug) og í herbergjunum var
svo meðal annars buxnapressa,
hjónarúm, biblía og klósett, al-
þakið marmara. Sykurmolarnir
voru eins og álfar út úr hól á
hótel Britanníu innan um allra
þjóða greifa. Allir komust í gott
skap strax í anddyri hótelsins
efitir fimm tíma keyrslu frá
London. Britannía var skreytt í
tilefhi jólanna og að utan leit
hótelið út eins og ferkantað
jólatré úr steinsteypu. Og svo
sannarlega er þetta endirinn,
sagði einhver undir ljósakrón-
unni.
Um nóttina gerðu Þór og
Bragi sér lítið fýrir og hentu
tveim biblíum úr um gluggann,
af þriðju hæð.
Anní Anxiety heldur ekki
vatni yfir því hvað Jón er góður
mixermaður. Hún er alveg dol-
fallin. Hún kemur til íslands í
febrúar og heldur tónleika. Ég
ætla að fara. Hún var meiriháttar
góð á Internationaltónleikun-
um, betri en í London. Sykur-
molarnir voru líka betri í Man-
sjéster og voru samt mjög góðir
í London. Sándið var makalaust
gott: Jón er hetja.
Auk Anní hitaði hljómsveitin
H.A.Þ. upp fyrir Sykurmolana á
International.
Enskir blaðamenn stagglast á
því að Sykurmolarnir séu ekki
stundarfýrirbrigði en hvað vita
blaðamenn? Molarnir taka frelsi
fram yfir peninga. Ef þeir fá ekki
fúllkomið frelsi til listsköpunar
þá gætu þeir þess vegna neitað
öllum tilboðum. Sykurmolarnir
gera sér fulla grein fýrir því að
þeir eru eða eru að verða tísku-
fýrirbæri. Að vinna í poppbrans-
anum er hálfgerð byggingar-
vinna og Sykurmolarnir eru
einskonar verktakafyrirtæki sem
sér um að slá upp hamingju. En
það sem skapar hamingju er
breytilegt á hverjum tíma. Eða
er það ekki? Sykurmolarnir eru
tilbúnir að storka öllu og öllum.
Jafnvel hamingjunni.
Súggarkúbbestón-
leikar í Börberís í stál-
borginni Börmingham
Börberís troðfýlltist. Það hef-
ur ekki gerst í manna minnum á
þeim bæ. Staðurinn minnti á Saf-
arí enda sándið ekki upp á það
besta. Áhorfendur ætluðu að
flæða inn á sviðið. Ljósmyndarar
lágu í frygðarlegum stellingum
fýrir ffarnan Björk og Braga. Lið-
ið starði á Björk. Björk skemmti
sér vel. Annars var ekkert
stoppað. Keyrt á staðinn,
sándtékk, borðað á ódýrum ind-
verskum matsölustað, orðin of
sein, Anní á sviðið, Anní út af
sviðinu, Sykurmolarnir inn,
keyrt í gegnum lögin, af sviðinu,
græjurnar út í bíl og allir aftur til
London. Sviðið var einn allsherj-
ar hitapottur og svitinn lak af
mönnum. Ljóskastarar eins og
glóandi ofnar. Áhorfendur sáu
ekki neitt fýrir troðningi nema í
stórum spegli í loftinu fýrir ofan
sviðið. Og það þótti spaugileg
sjón að sjá áhorfendur stara upp
í loft en ekki í áttina að sviðinu.
Eitt er athyglisvert og það er
að á sama tíma og Sykurmola-
tónleikarnir voru haldnir voru
haldnir tónleikar með Stiflf Littel
Finger á öðrum stað í borginni.
Það var uppselt hjá Stiflf á 2000
manna stað en samt hafði ekki
annar eins fjöldi troðið sér inn í
Börberís í manna minnum, eins
og ég sagði áðan.
Þegar Einar spurði áhorfend-
ur á íslensku hvernig væri að
eiga heima í Börmingham þá
svaraði einn íslendingurinn í
áhorfendafjöldanum: „Agætt".