Vikan - 28.01.1988, Blaðsíða 32

Snæbjöm „Lærlingur" umkringdur lukkudýrum. í þetta sinn
virtist geimálfurinn Alf duga betur en loðna dýrið með blikkandi
augunum.
Fólkið sem stundar keiluna er
á öllum aldri, allt frá átta ára upp
í sextugt. Við höfum meira
að segja fengið hópa ffá elli-
heimilinu hingað. Eg held að
þetta sé eitt alsniðugasta íjöl-
skyldusportið, enda sér maður
fjöldann allan af fjölskyldum
koma hingað og spila saman.
Hérna inni þekkist ekki neitt
kynslóðabil, allir taka þátt í
þessu saman og hafa gaman af
samverunni."
Byrjendur þurfa ekki
að skammast sín
— Stunda menn þetta stíft?
„Það er mjög misjafnt. Þeir
allra hörðustu koma á hverjum
degi og spila þrjá til sex leiki í
hvert sinn. Sumir þeirra fara svo
meira að segja í billjard eftir
keiluna. Svo eru aðrir sem láta
sér nægja að koma þetta einu
sinni, tvisvar í viku. En flestir
spila tvisvar, þrisvar í viku.“
— Er enn að bætast í hópinn
sem stundar keilu?
,Já, það er alltaf eitthvað af
byrjendum svo fólk þarf alls
ekki að vera feimið við að mæta
hingað í fyrsta sinn. Það er ekki
eitt um það að vera komið
skammt á veg í íþróttinni. Að
auki er íþróttin það ung hér á
landi að þeir sem eru að spila
hérna muna allir eftir sínum
fyrsta leik. Og ef ekki þá get ég
minnt þá á hann. Ég man nefhi-
lega eftir því að hafa tekið á
móti flestum hérna inni sem
byrjendum."
Heilmikið fyrirtæki
Þegar hér var komið fór Ás-
geir með okkur í sýnisferð um
húsið og auðséð var á öllu að
keilusalur er ekkert Iítið fyrir-
tæki. Þegar við komum á bakvið
keilubrautirnar blasti við tröll-
aukin vélasamstæða sem sér um
að raða upp keilum og skila kúl-
um þeirra sem spila. Að sögn Ás-
geirs er kostnaðurinn við við-
hald á brautunum og keilunum
heilmikið mál. Nefna má sem
dæmi að hver keila kostar rúmar
eitt þúsund krónur og í vélun-
um eru í kringum þrjú hundruð
keilur í einu. Þeim þarf svo að
skipta út reglulega eftir því sem
þær slitna.
Brautirnar þar að olíu-
bera einu sinni á dag og það
er gert með sérstakri vél sem
dreifir olíunni rétt á þær. „Það
er geysilega mikið nákvæmnis-
verk að bera á brautirnar.
Olíulagið á að vera örlítið þykk-
ara í miðjunni en við jaðarinn á
32 VIKAN
brautunum og rennslið á að
vera jafht yfir alla brautina,"
sagði Ásgeir um þetta. Vélin sjálf**
lét fremur lítið yflr sér en kostar
samt nokkur hundruð þúsund
krónur.
Kúlur eftir máli
Á bakvið brautirnar er líka
kompa þar sem kúlur eru út-
búnar eftir máli. Þeir sem
stunda keiluna kaupa sér eigin
kúlur og skó en byrjendur geta
fengið útbúnað Ieigðan á
staðnum. En það er meira en að
segja það að kaupa sér kúlu.
Maður biður til dæmis ekki um
stærð númer 48. Málið er mun
flóknara en svo.
Fyrst velur maður gerðina af
Ásgeir Heiðar lelðbeinandi er
með allt á hreinu enda hefur
hann kennt flestum þeim sem
keppa á fslandsmótinu í dag.
kúlu og svo þyngdina. Kúlurnar
eru á verðbilinu 5000 kr. —
15000 kr. og fer verðið eftir því
hvað í þeim er. Svo er það
þyngdin. Betra er að hafa þunga
kúlu því hún ryður keilunum
betur frá sér en samt má hún
ekki vera þyngri en svo að mað-
ur ráði við hana.
Þegar búið er að ákveða gerð
og þyngd kemur að aðalatrið-
inu, staðsetningunni og stærð-
inni á götunum. Þegar maður
kaupir kúlu er hún nefhilega
rennislétt og eftir er að gera göt
í hana. Sérkennileg kúla með
stillanlegum götum er notuð til
að mæla út hendina á kaupand-
anum. Þegar búið er að finna
rétta stærð á götum, finna rétta
staðsetningu á þeim og halla, er
Hinn gamalkunni landsliðs-
markvörður Guðjón Ólafsson
lét sér nægja að horfa á soninn
keppa í þetta sinn.
farið með kúluna í sérstaka bor-
vél sem er mötuð á upplýsing-
um um það hvernig kúlan á að
vera. Þessi borvél er sér-
hönnuð fyrir þetta verk og kost-
ar um það bil 300.000 kr.
Ein deild á ári
Augljóst er á öllu að kostnað-
urinn er mikill samfara rekstri
svona keilusals og þegar Ásgeir
var spurður að því hvernig
reksturinn gengi svaraði hann:
„Mjög vel. Það er alltaf að
bætast við fólk sem spilar keilu
og þú sérð að strax eftir þrjú ár
er keppt í þremur deildum. Við
sjáum jafnvel fram á að þurfa að
koma upp fjórðu deild fyrir
næsta vetur." Svo glotti hann og
bætti við ,/Etli við verðum ekki
komnir með tíu deildir eftir tíu
ára starfsemi."
Þegar við komum fram í sjálf-
an salinn aftur svifum við á eitt
keppnisliðið og spjölluðum að-
eins við liðsmennina. Fyrir val-
inu varð liðið Úlfarnir, en liðs-
mennirnir eru Jón Hjaltason,
Jón Sverrir Erlingsson, Gunnar
Gunnarsson og Þórður Tyrfings-
son, en þeir vinna allir hjá Vega-
gerð ríkisins. Þegar okkur bar að
var Jón Sverrir nýbúinn að
skjóta svo hann átti lausa stund
fyrir smá spjall. Hann var fyrst
spurður að því hvernig gengi.
Úlfarnir í þriðja sæti
„Alveg ágætlega, þakka þér.
Við erum í þriðja sæti í deildinni
og höfum nauma forystu í þess-
um leik svo útlitið er ágætt. Við
stofnuðum félagið síðasta vor
en hófum þátttöku í Islandsmót-
inu í haust. Við æfum alltaf einu
sinni í viku og svo spilar maður
þetta tvisvar, þrisvar í viku.
— Er þetta ekki dýrt?
„Það má kannski segja það en
flestallt sport er dýrt og þetta er
svo gaman að maður lætur sig
hafa það. Félagsandinn er ein-
stakur og þetta er skemmtileg-
asta tómstundagamanið sem ég
hef dottið niður á.“
Þegar hér var komið sögu átti
Jón Sverrir að skjóta og bað okk-
ur um að hafa sig afsakaðan.
Hann tók kúluna sína traustum
tökum og skaut glæsilegu skoti,
náði svo kallaðri „fellu“, en þá
nær maður að fella allar keilurn-
ar í einu skoti. Félagar hans
fögnuðu honum ákaft og keppi-
nautarnir klöppuðu óspart fyrir
skotinu.
Skömmu síðar var leiknum
svo lokið og Úlfarnir höfðu bor-
ið sigurorð af Gúmmíköppun-
um úr Sólningu hf. Þó að sigur-
inn hafi verið naumur var hann